కొరియా కబుర్లు – 2

నేను ఇక్కడకి వచ్చి సరిగ్గా నిన్నటికి వారం.. ఒకవైపేమో అప్పుడే వారం అయిపోయిందా!.. ఇంకోవైపు ఇంకా వారమేనా అయింది! అనే దురవస్థలో కొట్టుమిట్టాడుతోంది మనస్సు.. కాలం మాత్రం ఇవేమీ గమనించకుండా సాగిపోతూ ఉంది. ఎప్పుడో చదివిన కొటేషన్ గుర్తొస్తోంది.. మనం తొందరపడ్డామని పరిగెత్తదు.. అలా అని ఆగిపోనూ లేదు.. తన పని తాను చేసుకుపోతూ ఉంటుంది కాలం అని……

ఇక కొరియా కబుర్లలోకి వస్తే, ఇక్కడ ఎక్కడ చూసినా (గోడల మీద, కార్ల మీద, బస్స్ ల మీద.. ఇంకా అనేకానేక చోట్ల)Happy Suwon అనే నినాదం కనిపిస్తూ ఉంటుంది.. దక్షిణ కొరియా లో కెల్లా, ఇదే చాలా భద్రత ఉన్న నగరమట.. ఇక్కడ దాదాపు కోటి మంది ప్రజలు ఉంటారు.. అంతమందీ ఏ బేధభావాలు లేకుండా, అందరూ కలిసిమెలసి ఉంటారు అనే ఉద్దేశ్యాన్ని వాళ్ళు ఆ విధంగా తెలియచేస్తున్నారు..

ఇక్కడ పార్కులు చాలా అధికం.. మా రూమ్ కి నాలుగు దిక్కులా పార్కులున్నాయి. అన్నీ 100అడుగుల దూరంలోనే.. ఇంకొంచెం ముందుకి వెళితే, చాలా పెద్ద పార్క్ వస్తుంది. అన్ని పార్కులు ఒకేలా ఉంటాయి, ఆ పెద్ద పార్క్ తప్ప. ఇక ఇళ్ళ విషయానికి వస్తే, అవి కూడా ఒకేలా ఉంటాయి. అన్నీ mud blocks తో కట్టినవే. ఇవన్నీ environmental friendly. నేను ఆఫీసుకి వెళ్ళేదారిలో రెండు పార్కులున్నాయి. మొదట్లో వెళ్ళేటప్పుడు ఎవరో ఒకరితో కలిసి వెళుతూ ఉండేదాన్ని. మధ్యాహ్నం అన్నం తినడానికి వచ్చేటప్పుడు, రాత్రి ఇంటికి వచ్చేటప్పుడు మాత్రం ఒక్కదాన్నే వచ్చేదాన్ని. చాలా కన్ఫ్యూజన్ గా ఉండేది. ప్రొద్దున కనిపించినవి మధ్యాహ్నం కనిపించేవి కాదు. మధ్యాహ్నం ఉన్నవి రాత్రికి ఉండేవి కాదు. ఈ రోజు కనిపించేవి రేపు మాయమయ్యేవి. అసలు ఏమీ అర్ధమయ్యేది కాదు. ఈ పార్కులే అనుకుంటే ఇళ్ళు కూడా అంతే ఉండేవి. ఏ సందులో నుండి వెళితే మా రూమ్ వస్తుందో తెలిసేది కాదు. పోనీ ఏమైనా కొండ గుర్తులు పెట్టుకుందామనుకుందామా అంటే, అన్నీ ఒకేలా ఉంటాయి..షాపుల మీద కూడా అన్నీ కొరియన్ లోనే ఉంటాయి.. సరే ఎవరైనా ఇండియన్స్ కనిపిస్తే, వాళ్ళని follow అయ్యేదాన్ని. చివరికి ఎలాగైతేనేమీ శోధించి, పరిశోధించి, మా వీధి రెండు మలుపుల దగ్గర ఉన్న ఇంగ్లీష్ పేర్లు పట్టేశాను. ఇక అప్పటినుండి, తప్పిపోకుండా జాగ్రత్తగా వస్తున్నాను..

ఇక కొరియన్ల విషయానికి వస్తే, మంచివాళ్ళలానే కనిపిస్తారు. కనిపించడమే కాదు.. మంచివాళ్ళే.. మొదట్లో నేను తెలియక దిక్కులు చూస్తున్నప్పుడు దారి చూపించి వాళ్ళే పుణ్యం కట్టుకున్నారు. కాకపోతే ఇబ్బందల్లా ఒకటే – భాష. వీళ్ళకి ఇంగ్లీష్ అంతగా రాదు. ఒకవేళ కాస్తో కూస్తో వచ్చినా మనం మాట్లడేంత వేగంగా రాదు. అది తప్పితే అంతా బావుంది. అయినా సహాయం చేయాలంటే భాష కావలటండీ, ఆ తపన సరిపోదూ..

ఇక రోడ్ల విషయానికి వస్తే, సియోల్ లానే ఇక్కడ కూడ నీట్ గా ఆర్గనైజ్డ్ గా ఉన్నాయి. భైక్స్ ఎక్కడా అంత కనిపించలేదు. విషయం ఏంటా అని అడిగితే, డెలివరీ బాయ్స్ తప్ప ఎవరూ వాటిని ఉపయోగించరట!. అలాగని కార్ల ధరలేమీ తక్కువ కాదు. పోనీ అప్పోసప్పో చేసి కారు కొన్నా, దాన్ని బయటకి తీసుకురావడం ఇంకా కష్టం – పెట్రోల్ ధర మనకంటే మూడు రెట్లు అధికం. అయినా ఇక్కడ వాళ్ళు కార్లనే వాడుతున్నారు!.. అంతే కాదండోయ్, యమా స్పీడ్ గా వెళతారు. కార్లు, బస్స్ లు వెళ్ళడానికి లైట్స్ ఉన్నట్లే, పాదచారులు రోడ్డు దాటడానికి కూడా లైట్స్ ఉన్నాయి. లైట్స్ అంటే, కార్లకి రెడ్ పడినప్పుడు మనం దాటడం కాదు, దాటే వాళ్ళకోసం కూడా పచ్చ లైట్ ఉంటుంది. అది పడినప్పుడే దాటాలి.

ఇక ఆఫీస్ – దాని ప్రధాన ద్వారం అయితే, రూమ్ కి అయిదు నిమిషాలే కానీ లోపల కనీసం ఒక పదిహేను నిమిషాలైనా నడవాలి. కిలోమీటర్ పైనే ఉంటుంది. ఈ మధ్యలో కూడా పార్కులు గట్రా.. ఇప్పుడంటే చలికాలం కాబట్టి, నడవడానికి ఇబ్బంది లేదు. వచ్చే నెల నుండి వేసవికాలం మొదలవుతుంది. అప్పుడు చెమట భయంకరంగా ఉంటుందట. బ్లేజ్ వాడ ఏ మాత్రం పనికిరాదన్నారు. చూడాలి భానుడు ఎంత తీవ్రరూపం దాలుస్తాడో..?!

ఇక ఆహారపు అలవాట్ల విషయానికి వస్తే, ప్రొద్దున్నే ఏమి తింటారో, ఎప్పుడు తింటారో తెలియదు కానీ గడియారం ఎనిమిది కొట్టేసరికి ఠంచనుగా ఆఫీసులో ఉంటారు. 11:30 కల్లా లంచ్ కి పరిగెత్తుతారు. తిన్న తరువాత తీరిగ్గా ఒక గంట దంతావధానం చేస్తారు. తరువాత కాఫీలు, టీలు స్నాక్స్ మామూలే.. మళ్ళీ 6:00 కల్లా డిన్నర్ కి వెళతారు. అదొక గంట ప్రహసనం. ఆ తరువాత దంతావధానం మొదలు. దాదాపు రాత్రి 9:00 వరకూ ఆఫీసులోనే ఉండిపోతారు. మళ్ళీ అప్పుడు ఇంటికి వెళ్ళి కాస్త ఫలాహారం (ఫలాలు తింటారు) చేసి విశ్రమిస్తారు. ఇదీ వీళ్ళ దైనందిన ప్రక్రియ. ఇక నా ఆహారం విషయానికి వస్తే తీరిగ్గా తొమ్మిదింటికి వెళతాను ఆఫీసుకి.. లంచ్ 1:00 కి చేస్తాను.. 6:00 కి స్నాక్స్.. 9:00 డిన్నర్ చేస్తున్నాను.. కానీ ఇక్కడకి వచ్చిన కొంతమంది ఇండియన్స్ మాత్రం వీళ్ళ సమయాలనే follow అవుతూ ఉంటారు.. ఎప్పుడు తింటే ఏముంది, ఆత్మారాముడు శాంతించాలి అంతే కదా!

పని విషయానికి వస్తే, అందరూ పని రాక్షసులే.. శనివారం లేదు, ఆదివారం లేదు.. పండగ లేదు పబ్బం లేదు.. ఎప్పుడూ పని పని.. will eat work, sleep work, live work… చివరికి “drink కూడా work.. అంత దారుణంగా చేస్తారు. పెళ్ళైన వాళ్ళు కూడా అంతే.. అప్పుడు అనిపిస్తూ ఉంటుంది, personal life” ఎంత మిస్ అవుతున్నారో అని! కానీ వాళ్ళకి పని కూడా personal life కిందకే వస్తుంది కాబట్టి, ఏమీ పట్టించుకోరు..

ఇవీ ఈ వారంలో జరిగిన, నేను తెలుసుకున్న విషయాలు.. మళ్ళీ వచ్చే వారం మరిన్ని కబుర్లతో మీ ముందుంటాను…

జై జై భారత్!!! (ఒక జై పెరిగింది….)

కొరియా కబుర్లు -1

మొత్తానికి వద్దంటున్నా కూడా వినకుండా, నన్ను కొరియా కి తోలేశారు… (సగం నిజం – సగం అబద్దం!) ఇక్కడికి రావడంలో నా స్వార్ధం కూడా ఉంది.. నేను కష్టపడి వ్రాసిన code వేరే వాళ్ళు ఇంటిగ్రేట్ చేసి, క్రెడిట్ కొట్టేయడం ఇష్టం లేక, ఏదో విదేశాలు చూద్దాం అనే అభిలాషతో.. ఇలా ఏ కారణం వల్లనేమి, కొరియా గడ్డ మీద కాలు పెట్టాను..

sinapore airlines వాళ్ళు మాట మీద నిలబడే వాళ్ళు… చెప్పిన సమయానికి సరిగ్గా సియోల్ లో దించేశాడు..

సియోల్ లో దిగిన వెంటనే, “Welcome to world’s best airport” అని స్వాగతం! ఈ airport కి ఇది హ్యాట్రిక్ అవార్డ్ అట(2005, 6, 7)… సరే అంత బావుంటుందా అనుకుంటూ లోపలికి అడుగుపెట్టాను.. నిజం చెప్పాలంటే, నాకైతే ఏమీ గొప్పగా అనిపించలేదు.. దీని కన్నా, Singapore airport చాలా బావుంది, కాకపోతే ఎక్కడిదక్కడ నీట్ గా, organizedగా ఉంది…నాకు అప్పుడు కళ్ళు తెరుచుకున్నాయి… డాంబికంగా ఉండే వాళ్ళ కంటే, పొందికగా, ఒద్దికగా ఉన్నవారినే అందరూ గౌరవిస్తారు అని!(మీకు కూడా కళ్ళు తెరుచుకున్నాయి కదా!).. ఉన్న డాలర్లని వాన్ లోకి మార్చుకుని బస్ స్టాప్ వైపు ప్రయాణం సాగించాను…

నేను పని చేయబోయే ప్రదేశం సువాన్.. ఇది సియోల్ కి దగ్గర దగ్గర రెండు గంటల ప్రయాణం.. airport నుండి ప్రతి పది నిమిషాలకి బస్ ఉంది… బెంగళూరులో వోల్వో బస్ లు చూసీ చూసీ ఉండడం వలన, ఇక్కడ బస్ లు నన్ను ఏమీ పెద్దగా ఆకర్షించలేదు! ఇంకా మనవే బావున్నాయనిపించింది. కాకపోతే, లోపల చాలా విశాలంగా ఉంది.. ఆ ఒక్క విషయంలో మాత్రం మన వాటికంటే బావున్నాయి.

సరే బస్ బయలుదేరింది.. దారి పొడవూతా చెట్లు.. పెద్ద పెద్ద అడవులని నరికి మధ్యలో దారి వేశారేమో అన్నట్లుగా ఉంది.. అయితే, సియోల్ నుండి సువాన్ చేరే వరకు షాప్ కానీ ఏమీ కనిపించలేదు.. చాలా నిర్మానుష్యంగా ఉంది.. కానీ కార్లు, బస్ లు ఎడతెరిపి లేకుండా తిరుగుతూనే ఉన్నాయి… సువాన్ చేరేవరకూ నాకు ఒక్క బైక్ కూడా కనిపించలేదు. బైక్స్, ఆటోలు గట్రా లేకపోవడం వలన రోడ్లు చాలా ఖాళీగా ఉన్నాయి. ఖాళీగా అంటే నా ఉద్దేశ్యం నీట్ గా ఆర్గనైజ్డ్ గా ఉన్నాయి అని. అదీ కాక నేను వచ్చింది ఆదివారం కావడం వలన ట్రాఫిక్ కూడా పెద్దగా లేదు. అనుకున్నట్లుగానే, గంటన్నరలో సువాన్ చేరాను. బస్ ఎక్కడానికి ముందే, నేను ఉండబోయే గెస్ట్ హౌస్ కి ఫోన్ చేసి చెప్పాను. నేను బస్ దిగేసరికి, ఆ హోటల్ అతను రెడీగా ఉన్నారు.

కొరియాలో అన్ని ప్రదేశాల కంటే కూడా సువాన్ చాలా Indian Friendly అని విన్నాను.(ఇది ఎంతవరకు నిజం అని నాకు పూర్తిగా తెలియదు). అయితే ఇక్కడ 4/5 Indian గెస్ట్ హౌస్ లు ఉన్నాయి. గెస్ట్ హౌస్ అంటే 5/6 అపార్ట్ మెంట్స్ ఉంటాయి. ప్రతి ఫ్లాట్లో, 2/3 ఉంటారు. నేను ఉంటున్న దాంట్లో ఇద్దరమే.. రోజుకి అద్దె 30$.. దీన్ని రూపాయల్లోకి మార్చుకుంటే అమ్మో అనిపిస్తుంది కానీ, మిగతా రేట్లతో పోల్చుకుంటే చాలా బెటర్ అనిపిస్తుంది. అద్దె కంటే ముఖ్యమైంది ఆహారం. ఈ గెస్ట్ హౌస్ లన్నింటిలో, Indian Food పెడతారు. ఇక్కడ తప్ప ఇంకెక్కడా దొరకదు. కాబట్టి ఆ మాత్రం అద్దె కట్టడంలో, పెద్ద గొప్ప ఏమీ లేదు.

నా అదృష్టం కొద్దీ నేను వచ్చిన మరుసటి రోజు (సోమవారం) ఇక్కడ సెలవు.. దానితో, పూర్తిగా విశ్రాంతి తీసుకున్నాను. కాస్త బడలిక తీరినట్లుగా అనిపించింది..

నిన్న ఆఫీసుకి వెళ్ళాను. పని ఏమీ లేదు.. ఈ రోజు నుండి మొదలు అవుతుంది అని చెప్పారు. Weekends, Nightouts చేయడానికి అగ్రిమెంట్ చేయించుకునే మా P.L నన్ను ఇక్కడకి తీసుకు వచ్చారు. మరి ముందు ముందు ఎలా ఉండబోతుందో.. కనీసం సువాన్ లోని కొన్ని ప్రదేశాలని చూడగలిగితే బావుంటుంది.. అయినా తినబోతూ గారెల రుచి ఎందుకన్నట్లు, ఇప్పటినుండే ఎందుకింత ఆలోచన.. చూద్దాం… రేపటిని రేపు ఆస్వాదిస్తేనే, మజా ఉంటుందని ఎవరో సినీ కవి అన్నారు.. కాబట్టి ప్రస్తుతానికి వదిలేద్దాం..

నాకు కుదిరినప్పుడల్లా, కొరియా కబుర్లు వ్రాయడానికి ప్రయత్నిస్తాను. లేకపోతే కొరియా కబుర్లు-2 అని పెట్టి, తిరుగు ప్రయాణం గురించి వ్రాస్తాను!. అంతవరకు సెలవు…

జై భారత్!!!! (ఏంటో, ఇక్కడకి రాగానే దేశభక్తి ఉప్పొంగిపోతోంది)


P.S. సగం నిజం – నన్ను ఇక్కడకి తోసేశారు అనడం
సగం అబధ్ధం – వద్దంటున్నా వినకుండా
వద్దు అనడం – నిజం, కానీ ఇది ఆఫీసులో చెప్పలేదు కాబట్టి, వాళ్ళు వినే ప్రసక్తి లేదు!