Friday, July 24, 2009

ఇల్లు ఖాళీ చేసి వెళ్ళిపోయారు...

అప్పుడే ఆంటీ వాళ్ళు వెళ్ళిపోయి అయిదు రోజులు అయింది.. వాళ్ళు లేరని ఇంకా నమ్మబుధ్ధేయడం లేదు.. నేను చూసిందంతా కల అయితే ఎంత బావుండో అనిపిస్తోంది.. నిజాన్ని నిజం అని నమ్మాలంటే చాలా ధైర్యం ఉండాలేమో.. ముఖ్యంగా ఇలాంటి విషయాల్లో..

ఇంకా ఆంటీ ఇంట్లో తిరుగుతున్నట్లే.. మమ్మల్నందరినీ పలకరిస్తున్నట్లే ఉంది.. మొన్న ఈ కళ్ళతో జరిగిన కార్యక్రమాలన్నీ చూశా.. అయినా నిన్న ఊళ్ళో బస్ దిగుతుంటే, భోజనం వేళకి వెళుతున్నాను, ఆంటీ ఏదో ఒకటి పెట్టకుండా ఊరుకోరు.. ఎలా తప్పించుకోవాలి అని ఆలోచిస్తోంది మనసు.. ఏమని చెప్పి ఊరుకోపెట్టగలను...

నేను ఆ ఊరెళ్ళి అయిదు సంవత్సరాలవుతోంది.. ఆంటీ వాళ్ళే విజయవాడ వచ్చేస్తున్నారు.. ఇక నేను ఆ ఊరు వెళ్ళనేమో అని మొన్నటి వరకూ అనుకున్నా.. అలాంటిది ఇలాంటి కారణంతో, ఊళ్ళో అడుగుపెడుతుంటే కాళ్ళు వణుకుతున్నాయి..

కాలం దేన్నైనా మరుపు తెస్తుందంటారే.. మరి వెళ్ళి ఇన్నేళ్ళైనా ఇంకా అన్ని జ్ఞాపకాలు అలానే ఉన్నాయే.. ఇంట్లో అడుగుపెట్టగానే ఏరా! ఎప్పుడొచ్చావు.. ఇదేనా రావడం రారా.. లోపలికి రా అంటూ పలకరింపులు.. అలా కూర్చున్నామో లేదో, ఇదిగో మాట్లాడుతూ ఇవి నోట్లో వేసుకోండి అని ప్లేటు చేతిలో పెట్టడం.. కరెంట్ పోయింది, బయట కాస్త గాలి వస్తుందేమో అని వెళితే, ఎంతసేపు నించుంటారు కూర్చోండి అంటూ మంచం వేయడం.. ఇల్లంతా తిరుగుతూ మధ్య మధ్య మాతో కలిసి కామెంట్స్ చేయడం.. ఇంకా ఎన్నెన్నో.. ఇవన్నీ నిన్నా-మొన్నా జరిగినవి కాదు.. పోనీ నేను వందసార్లు వాళ్ళ ఇంటికి వెళ్ళానా అంటే ఉహూ.. అయినా ఇంకా ఆ ఊసుల తడి ఆరలేదే...

ఇప్పట్లో ఇండియాకి రాను.. ఇక్కడ అంత బాలేదు కదా.. కుదిరితే వచ్చే సంవత్సరం వస్తాను.. నువ్వు అప్పటికి ఇండియాలోనే ఉంటావు కదా.. తప్పకుండా కలుద్దాం అన్న స్నేహితురాలిని ఇలాంటి పరిస్థితుల్లో కలవాల్సి వస్తుందని కలలో కూడా ఊహించలేదు... ఏం మాట్లాడగలను.. ఏం చెప్పి మరపించగలను.. ఏం చేసి బాధ తగ్గించగలను...

వాళ్ళని చూస్తుంటే నిద్ర పోతున్నట్లే ఉన్నారు.. ఆంటీ పెట్టుకున్న బొట్టు అలానే ఉంది.. అంకుల్ మొహం చూస్తే నిద్రలో నవ్వుతున్నట్లుంది.. అలాంటిది లేదు ఇక ఇదే ఆఖరి చూపు.. ఇంకెప్పటికీ చూడలేవు అంటుంటే... ఇక చూడలేక మొహం తిప్పేసుకున్నా.. కళ్ళల్లో నీళ్ళు సుడులు తిరుగుతున్నాయి.. అక్కడ నుండి దూరంగా వెళ్ళిపోవాలని ఉంది.. కానీ మళ్ళీ వచ్చేసరికి వాళ్ళు ఉండరు.. కళ్ళు తుడుచుకుని, ఇంకోసారి.. ఇదే చివరిసారి అని చూస్తుంటే వాళ్ళ మీద చాలా కోపం వచ్చింది.. ఎందుకు అంత తొందర.. ఏమంత కాలం మించిపోయిందని వెళ్ళిపోయారు... అసలు ఎవరినడిగి వెళ్ళిపోయారు.. కనీసం ఆఖరి మాటలు కూడా మాట్లాడకుండా వెళ్ళిపోయారు..

పెద్దవాళ్ళకి ముందు చూపు ఎక్కువంటారే.. నాదీ, అమ్మది కలిసి ఒక్క ఫొటో కూడా లేదు, ఇప్పుడు తీయి అని చెప్పి మరీ తేజుతో ఫొటో తీయించుకుని పదిరోజులు కూడా గడవకముందే ఇక మమ్మల్ని ఫొటోలోనే చూసుకోండి అని వెళ్ళిపోయిన అంకుల్ ముందుచూపుని ఎలా మెచ్చుకోవాలో తెలియడం లేదు...

పోయినోళ్ళందరూ మంచోళ్ళు.. ఉన్నవాళ్ళు వాళ్ళ తీయని గురుతులు అన్నాడో సినీ కవి.. అది అక్షరాలా నిజం.. తేజు అచ్చం ఆంటీలా ఉంటుంది.. తనని చూస్తే ఆంటీని చూడక్కర్లేదు అని ఎన్నిసార్లు అనుకున్నామో.. పోయిన వారం ఇంటికి వెళ్ళినప్పుడు అమ్మకి కూడా చూపించా తేజు - ఆంటీ ఒకేలా ఉంటారని.. అలాంటిది ఇక తేజులోనే ఆంటీని చూసుకోవాలంటే...

నా చదువు గురించి కనుక్కోవడానికి వెళ్ళి ఇక తిరిగి రాలేదు అని తేజు ఒకటే ఏడుస్తోంది.. ఏమని సర్ది చెప్పగలం తనకి.. జీవితంలో మర్చిపోగలదా తను ఈ విషయం...

అటు పండుటాకులా ఇద్దరు పెద్దవాళ్ళు.. ఇటు ఇంకా చదువుకుంటున్న పిల్లలు... చిన్నా కి మాత్రం ఏమంత వయసుందని.. వచ్చిన వాళ్ళందరూ నువ్వే ధైర్యం గా ఉండాలి అని చెప్పేవాళ్ళే.. ఎలా ఉంటుంది ధైర్యం.. ఎక్కడ నుండి వస్తుంది..

నేను తన కూతురి స్నేహితురాలిని.. నాకే ఇవన్నీ కళ్ళ ముందు మెదులుతున్నాయే.. పుట్టినప్పటినుండి ఇప్పటివరకూ నిమిషం కూడా అమ్మని వదిలిపెట్టి ఉండని తేజు.. రోజూ ఆఫీసుకి వెళ్ళేముందు, వచ్చిన తరువాత చేసే ప్రతి పనీ పూసగుచ్చినట్లు మాట్లాడుతుందే చిన్నా.. చదివేది MBBS అయినా, అమ్మకూచే అయిన మమ్ము.. వీళ్ళ పరిస్థితి ఏంటి.. చేసే ప్రతి పనిలో, మాట్లాడే ప్రతి మాటలో, చూసే ప్రతి చోట.. అన్నీ అమ్మ గుర్తులే.. మరపురాని, మరువలేని తీయని గుర్తులు... ఎంత సర్ది చెప్పుకుందామన్నా, చిన్నదాన్ని చూస్తే అమ్మ గుర్తొస్తుంది.. ఏం చేస్తే తీరుతుంది ఆ బాధ... పోనీ నాన్నలోనే అమ్మని చూసుకుందామంటే... అమ్మలేని చోట నేను ఎందుకు అని నాన్న కూడా వెళ్ళిపోయారు..

కాలం చాలా గొప్పది.. ఎంత పెద్ద గాయన్నైనా మానుస్తుంది అంటారే.. కానీ అసలు కాలమే గడవకపోతే... గాయం మానేదెలా....

రోడ్డు ప్రమాదంలో వెళ్ళిపోయిన ఆంటీ, అంకుల్ కి శాంతి కలగాలని కోరుకుంటూ....

Thursday, July 9, 2009

ఓ ప్రభుత్వ గ్రంథాలయంలో...

మొన్న ఇంటికి వెళ్ళినప్పుడు అమ్మతో మాట్లాడుతుంటే మాటల మధ్యలో తను పనిచేసే ఊళ్ళో ఉన్న గ్రంధాలయం గురించి వచ్చింది. అప్పటివరకూ నాకు తెలియదు ఆ ఊళ్ళో లైబ్రరీ ఉన్న సంగతి.. ఆ మాట వినగానే పుస్తకం.నెట్ గుర్తొచ్చింది.. ఎటూ పూర్ణిమ, సౌమ్య నగరాలు, దేశాలు తిరుగుతున్నారు, మనం కాస్త గ్రామాలకి వెళదాం అనిపించింది.. ఆ ఆలోచనకి ప్రతిరూపమే ఈ ఇంటర్వ్యూ.. ఆలోచన నాదైనా, ఇదంతా చేసింది మా అమ్మగారు.. చేసినందుకు తనకు, సహకరించినందుకు లైబ్రేరియన్ గారికి కృతజ్ఞతలు.. పూర్తిగా ఇక్కడ చదవండి..

Monday, July 6, 2009

ఓయ్

మొన్న అంటే శుక్రవారం అనుకోని అవాంతరాల వల్ల, మా ఆఫీసుకి సెలవు ప్రకటించారు.. కారణమేమైతేనేమి, మూడు రోజుల వరుస సెలవు రావడంతో ఆనందంగా ఉప్మాలో, ఆవకాయ తింటూ కూలంకషంగా పేపర్ చదువుదామని, వసుంధర తీసా! మొట్ట్తమొదటి వార్తే ఓయ్ - విడుదల: శుక్రవారం... అంతే సెల్ తీసుకుని, రింగ్ చేసి విషయం చెప్పానో లేదో అటు నుండి - టిక్కెట్స్ బుక్ అయ్యాయి, ౩’౦ కల్లా థియేటర్ కి రా అని సమాధానం!

ఆహా! ఒక పనైపోయింది అనుకుని ఆనందంగా ఉప్మా తినేసా. అంతలో ఈ రోజు ఏకాదశి, బామ్మ గుడికి వెళదామంటే బయలుదేరా. అలా దర్శనం చేసుకుని ఇంటికి వచ్చి అటూ-ఇటూ తిరిగేసరికి, 2:30 అయ్యింది.. హడావిడిగా సినిమాకి బయలుదేరా.

అరగంటలో వెళ్ళిపోతానులే అనుకుంటుంటే, షరా మాములుగా ట్రాఫిక్-జాం దెబ్బ తీసింది. ఫర్లేదులే పది నిమిషాల్లో ఏం మునిగిపోదు అని థియేటర్‍లో కి అడుగుపెట్టా.

GoodBye అని హీరోయిన్ హీరో‍తో అంటోంది.. ఇదేంటా లోపలికి రావడం ఆలస్యం గొడవ మొదలా! అయినా ప్రేమకి గొడవేగా తొలిమెట్టు - ఎన్ని సినిమాల్లో చూడలేదు.! పాప్‍కార్న్, పెప్సీ సర్దుకుని నేను సీట్‍లో సర్దుకుని కూర్చున్నా.. అప్పటివరకూ మా తమ్ముడికి హ్యాండ్ ఇచ్చి సినిమాకి వచ్చినందుకు ఒక మూల ఏదో బాధ లాంటిది ఉంది కానీ, హీరోయిన్ ఇల్లు చూసేసరికి, అది కాస్తా ఆనందంగా మారిపోయింది!! లేకపోతే ఆ ఇల్లు - mud blocks తో కట్టారని, అది ecological architecture అంటారని, అలాంటి ఇళ్ళు వాళ్ళ మేడం చాలా కట్టారని, ఇంకా మాట్లాడితే ఈ ఇల్లు కూడా, మా మేడం కట్టారని నా మైండ్ తినేసేవాడు.. ఇప్పుడు ఆ గొడవ లేదు అనుకుని ప్రశాంతంగా సీట్‍లో కూర్చున్నా..

ఈ లోపలే హీరోగారు కూడా, క్రిందా మీదా పడి, హీరోయిన్ గారింట్లో సర్దుకున్నారు.. ఏ మాటకామాటే ఆ ఇల్లు చాలా బావుంది!! సరే సరే ఇప్ప్పటికే నా సోది ఎక్కువైనట్లుంది, ఇక కధలోకి వచ్చేస్తా..

కధ .. కధ.. కధ.. (మూడు సార్లు, అడ్డంగా, నిలువుగా, క్రిందకి, పైకి మీకు మీరే ఊహించుకోండి!!) కధ ఏంటో అర్ధం చేసుకోవడానికి నేను శతవిధాల ప్రయత్నిస్తున్నా!!

ఆ క్రమంలో చాలా(!) జరిగిపోయాయి.. హీరోయిన్ ఫ్రెండ్ పిల్లలు వాళ్ళ ఇంట్లోనే ఉంటారు.. వాళ్ళల్లో చిన్న పిల్లకి కూడా, హీరో ప్రేమ తెలిసిపోయింది...అదేంటో నాయికకి మాత్రం అర్ధం కాదు! ఆమెకి పెళ్ళి చూపులు కూడా జరిగిపోతాయి.. అవి సఫలం అయితే అనవసరంగా ట్రయాంగిల్ ట్విస్ట్ ఇవ్వాల్సి వస్తుందని, డైరెక్టరు దాన్ని విఫలం చేసేశాడు..!!

ఈ విధంగా "కధ" జరుగుతున్న సమయంలో, మేడమ్ గారి జన్మదినం వచ్చేస్తుంది.. ఇక చూడాలి సర్ క్రియేటివిటీ!! నెలకొకటి చొప్పున పన్నెండు గిఫ్ట్ లు ఇస్తాడు.. పన్నెండో గిఫ్ట్ గురించి తరువాత మాట్లాడుకుందాం. మిగతా పదకొండు చూద్దాం.. ఫర్లేదు ఏదోలా ఉన్నాయి.. అగర్‍బత్తీ కూడా బహుమతిగా ఇవ్వచ్చని తెలిసింది.. ఎంతైనా రిసెషన్ కదా!! ఇంకో గిఫ్ట్ - టీ సెట్.. కెటిల్ - భర్త అయితే, కప్పులు - పిల్లలు మరి భార్య - వాటిల్లో ఉండే టీ అట!! పాపం దర్శకుడు - ఫెమినిస్టులు వింటే కొంపలంటుకుపోతాయని తెలియదనుకుంటా.. ఇలా కుటుంబం అంతా పీల్చి పిప్పి చేస్తున్నారని పోట్లాటకి దిగుతారు!!

చివరికి పన్నెండో గిఫ్ట్.. హీరో గారు తనకి తనే బహుమతిగా అర్పించుకుంటారు.. యధాప్రకారం తన ప్రేమని ఒప్పుకుంటే సాయంత్రం ఫలానా ప్రదేశానికి, ఫలానా టైంకి రా అని చెప్పి, "ఉదయి"స్తున్న సూర్యుడి వైపు అడుగులు వేస్తూ వెళ్ళిపోతాడు..!

ఇంటర్వెల్ టైం దగ్గర పడుతోంది.. ఇంకా ఏ ట్విస్టూ రాలేదేంటా అని నాకు టెన్షన్ పెరిగిపోతోంది.. అక్కడేమో హీరోయిన్ గారు హాస్పటల్ కి వెళుతుంది.. మనకి అయోమయం పెరుగుతూ ఉంటుంది.. "సంధ్యా" సమయమైపోతోంది, పాపం వేచి వేచి వేసారిన హీరో ఇంటికి తిరిగొచ్చేస్తాడు.. ఇంతలో హీరోయిన్ పాలసీలో నామినీగా హీరో పేరు వ్రాసింది అని తెలుస్తుంది.. అంతే, హీరో ఎక్కడికో వెళ్ళిపోతాడు.. ఈ పాటికి మనకి ఒక క్లియర్ పిక్చర్ వచ్చేస్తుంది.. పాలసీకి చెకప్ కోసం హాస్పటల్‍కి వెళుతుంది, ఇంటర్వెల్ సమయం - ట్విస్ట్ ఉండాలి కాబట్టి ఖచ్చితంగా హీరోయిన్‍కి ఏదో ఒక జబ్బు ఉంటుంది.. నేనూ, నా ఫ్రెండూ ఏ రోగమై ఉంటుందా అని మాట్లాడుకుంటుండగానే వార్త కన్‍ఫర్మ్ అవుతుంది.. అదే సినిమా వాళ్ళకి సహజంగా ఉండే "క్యాన్సర్!!!".

కంగారుగా, ఆ రిపోర్ట్ లు పట్టుకుని వాళ్ళ (హీరో) మామయ్య దగ్గ్గరికి పరిగెత్తుతాడు..

INTERMISSION

నా ఆలోచనలకి బ్రేక్! ఇప్పటిదాకా కధ ఏం జరిగిందా అని రివైండ్ చేసుకునేలోగా ప్రకటనలు మొదలయ్యాయి.. ఏదో బుఱ్ఱ తక్కువ ప్రకటన.. అదేం చిత్రమో, ఆ ప్రకటనలో కూడా కధ - కాకరకాయ లేదు!! సినిమాలకి తగ్గట్లు ప్రకటనలు కూడా ఏర్చి కూర్చి పెడతారనుకుంటా, లేకపోతే సినిమా సంగతి తెలిసిపోదూ!!

సరే సినిమాలోకొచ్చేద్దాం.. ఆ డాక్టరు గారు అబ్బే, ఇది మామూలే (అవును మరి సినిమాల్లో మామూలేగా!!) పెద్ద జబ్బేమీ కాదు, అయినా ఇప్పుడు తనకి ఆనందంగా ఉండండం ముఖ్యం.. హాయిగా ఉంటే, ఏ రోగమైనా తగ్గిపోతుంది అంటారు.. ఇక హీరోగారు హీరోయిన్ కోరికలని తీర్చడానికి పూనుకుంటాడు.. ఆవిడ తన చిట్టా విప్పుతుంది..!

వాటన్నింటిలోకి అతి ముఖ్యమైంది - కాశీలో వాళ్ళ పెద్దవాళ్ళ అస్థికలు కలపడం.. అన్నట్లు కాశీకి వెళ్ళ్దడానికి ముడుపు కూడా కడుతూ ఉంటుంది, కాశీ ప్రయాణం మొత్తం ఆ డబ్బులతోనే చేయాలట, దాంతో ఖర్చు కలిసొస్తుందని (!!) విశాఖపట్నం నుండి కలకత్తా వరకు ఓడ, అక్కడ నుండి ట్రైన్ అని ప్లాన్ చేసుకుంటారు..

ఇక ఆ జర్నీ ఓ ప్రహసనం... నట్టనడి సముద్రంలో వినాయక చవితి వస్తుంది.. మేడం గారు వినాయకుణ్ణి తీసుకురమ్మని ఆర్డర్ వేస్తుంది, అంతే చకచకా కూరగాయలతో వినాయకుడిని చేసేసి ముందు పెడతాడు హీరో గారు! చివరికి కష్టపడి కలకత్తా చేరతారు..

పోనీ అక్కడ నుండి తిన్నగా కాశీ వెళతారా అంటే లేదు.. మధ్యలో పవన్‍కళ్యాణ్ సినిమా, క్రికెట్.. ఆవిడ కోసం అయిదు నిమిషాల్లో ఆంధ్రా భోజనం తయారు.. ఇలాంటివి ఎన్నో చూపించి మనల్ని హింసించి కాశీ రైలు ఎక్కుతారు..

ఎక్కినవాళ్ళు సరిగ్గా ఉండాలా ఆహా, అలా ఎలా..?! అందులోనూ రైల్లో వీళ్ళకి తోడు ఓ వృధ్ధజంట.. అసలు ఆ ట్రాక్ సినిమాకి అత్యంత అనవసరం!! కాకపోతే రెండున్నర గంటలపాటు రీలు ఎలా నింపాలో తెలియక పెట్టేసినట్లున్నారు.. వీళ్ళు చేసిన తింగరి పనుల వలన ప్రయాణం రైలు మార్గం నుండి, రోడ్డు మార్గానికి మారుతుంది.. అప్పుడన్నా, కాశీకి చేరుకుంటారా ఉహూ, అనుకోకుండా కనిపించిన బౌధ్ధ భిక్షువుల వలన ప్రయాణంలో బౌధ్ధగయ చేరుతుంది.. సరే అక్కడికి వెళ్ళి తధాగతుని దర్శించుకుని కాశీకి ప్రయాణమవుతారు.. ఈ మార్గంలో ప్రదీప్‍రావత్ కలుస్తాడు.. పాపం ఇతనికి ఓ ఫ్లాష్‍బ్యాక్.. ఛత్రపతి తరిమేస్తే నార్త్ ఇండియాకి పారిపోతాడు!!!! ఇతని కధ ఇంకా బోరు.. బిజినెస్ పెట్టుకోవడానికి డబ్బుల కోసం కిడ్నాప్ చేస్తాడు.. తీరా చూస్తే అతను "అతను" కాదు.. వేరే అతను.. అయ్యో! ఇప్పుడెలా, నాకు డబ్బులు ఎలా అని ఏడుస్తుంటే, హీరోయిన్ జాలిపడి కాశీకి రండి, అక్కడికి వస్తే మంచి జరుగుతుంది అనడంతో, వీళ్ళతో కలిసి బయలుదేరతాడు.. ఇంతకీ కిడ్నాపైన అతను ఎవరో కాదు సునీల్!!! ఇతను పూర్వాశ్రమంలో (సినిమా ప్రధమార్ధంలో) పాలసీ ఏజెంట్!!! హీరోయిన్ పాలసీ రిజెక్ట్ అవడానికి కారణం తెలిసిన వాళ్ళల్లో ఒకడు! పాపం ఆ విషయం ఆవిడకి చెప్పాలనే ప్రయత్నంలో చాలా దెబ్బలు తిని వీళ్ళతో పాటు కాశీ లో తేలతాడు...

ఇలా నానా-రకాల పిట్ట కధలతో వీళ్ళు కాశీకి వెళ్ళడం, అక్కడి నుండి తిరిగి రావడం జరుగుతుంది.. ఈ ప్రయాణంలో హీరోయిన్ కోరికల లిస్ట్ మొత్తం పూర్తవుతుంది! క్రిస్మస్ సెలవులు కూడా వచ్చేస్తాయి.. ఫ్రెండ్ పిల్లలు కూడా వచ్చేస్తారు.. అప్పటివరకూ రిజిడ్ గా ఉండి, ఎవరితోనూ మాట్లాడని హీరోయిన్ కాలనీలో అందరింటికి వెళ్ళి, క్రిస్మస్ పార్టీకి పిలుస్తుంది.. ఆ పార్టీ ఎంతో ఆనందంగా జరుపుకుంటారు.. ఇంతలో డాక్టర్ మామయ్య వస్తారు, వాళ్ళ ఆనందం పాడు చేయడం ఇష్టంలేక వెళ్ళిపోతారు.. ఎలాగైతేనేమి, ఆమెకి అసలు విషయం తెలిసిపోతుంది... అలాంటి టైంలో హీరో బర్త్ డే వస్తుంది.. అతనిచ్చినట్లే ఈమె కూడా పన్నెండు బహుమతులు ఇస్తుంది.. పన్నెండో గిఫ్ట్ గా తన ప్రాణాలే ఇస్తుంది!!!!

అక్కడ కట్ చేస్తే ౨౦౦౯ - క్రొత్త సంవత్సరం బీచ్ లో కూర్చుని హీరో "కధ" చెబుతూ ఉంటాడు!! టైటిల్స్ పడుతుంటే మేం వచ్చేశాం.......

హమ్మయ్య.... మొత్తానికి మీకు "కధ" అంతా చెప్పేశా.. హీరోయిన్‍గా షామిలి నటన పూజ్యం..!! బాల నటిగా అంటే ఎలాంటి ఎక్సె‍ప్రెషన్ ఇచ్చినా, ఇవ్వకపోయినా నడుస్తుంది, కానీ హీరోయిన్‍కి అలా కుదరదుగా! ఇక హీరో.. తనకి అలవాటైన నటనతో లాగించేసాడు, కానీ సిధ్ధార్ధ్ ఏమీ బాలేడు సినిమాలో!.. ఇక ఇద్దరి పెయిర్ - హీరోయిన్ వయసులో చిన్నదైనా, చాలా సన్నివేశాల్లో హీరోకి అక్కలా అనిపించింది!! కృష్ణుడు అలాంటి క్యారెక్టర్ కి ఎందుకు ఒప్పుకున్నాడో అతనికే తెలియాలి... ఇక సినిమా విషయానికొస్తే, మొదటి భాగం కామెడీతో నడిచిపోతుంది, రెండవ భాగం బాగా "సాగు"తుంది..!! ఆపై Your Karma Yours!!!!

P.S. బయటికొచ్చిన తరువాత మా ఫ్రెండ్ మొదటి పదినిమిషాలు కాస్త క్రొత్తగా చూపించాడు అంది! హ్మ్.. అలా బావున్న ఆ పది నిమిషాలు మిస్ అయ్యానన్నమాట!!!