Wednesday, December 31, 2008

చూస్తూనే వత్సరం వెళ్ళిపోతోంది...

2008 రానూ వచ్చింది.. పోనూ పోతోంది!!! ఏంటో పోయిన సంవత్సరం కూడా ఇదే అనుకున్నా.. ఇప్పుడూ అంతే అనుకుంటున్నా.. కాలం గడుస్తుంటే, అభిప్రాయాలు మారుతూ ఉంటాయంటారు కానీ, డిసెంబరు 31 మీద మాత్రం నాకు చిన్నప్పటి నుండీ ఇదే అభిప్రాయం!

అయితే ఈ వత్సరం మాత్రం 64x స్పీడ్ తో అయిపోయిందనిపించింది.. అసలు ఎలా గడిచిందో కూడా ఎంత ఆలోచించినా అర్ధం అవడం లేదు! కనీసం ఏమి సాధించానా అని చూస్తే, అది చూసుకోకపోవడమే బెటర్ అనుకుంటా!

ఈ సంవత్సరమంతా బిజీ ఎప్పుడూ లేను (అంటే ప్రతీ సారి అలానే అనుకుంటా :) ) వ్యక్తి గతం గా చూస్తే ఏమీ చేయలేదు.. కనీసం నా బ్లాగు మొదటి పుట్టిన రోజు కూడా గుర్తు లేదు!! పాపం.. ఎన్ని తిట్టుకుందో నన్ను నా బ్లాగ్! పోనీ వృత్తిపరంగా ఏమైనా చేశానా అని చూసుకుంటే అది కూడా డౌటే! సాధించానా లేదా అనేది ప్రక్కన పెడితే, అక్కడ కనీసం ప్రయత్నమైతే చేశాను!

ఒక పేటెంట్ తృటిలో వచ్చి తప్పిపోయింది.. అలానే ఒక ప్రొడక్ట్ మొదటి నుండి, చివరి వరకు పని చేయగలిగాను అనే సంతృప్తి ఉంది... అలానే పర్సనల్ గా, చాలా చేయాలనుకున్నా.. కానీ ఏదీ చేయలేకపోయా.. అయితే చేయాలనుకోకుండా, చేసింది మాత్రం ఒకటుంది.. TT నేర్చుకోవడం... కొరియాలో సరదాగా నేర్చుకున్నా.. కానీ అక్కడ నుండి వచ్చేసే రోజు మాత్రం మాకు నేర్పించినతన్ని కూడా ఓడించేశా!!! అది తలుచుకుంటే నవ్వొస్తుంది.. ఆ రోజు లక్ మొత్తం నా వైపే.. ఎంతలా అంటే నేను ఎంత పిచ్చి గా కొట్టినా, అదొక అద్భుతమైన షాట్ గా మారడం.. చివరికి నేను కొట్టిన ఒక షాట్ గాల్లోకి చాలా పైకి లేచి, చివరికి టేబుల్ మీద సరిగ్గ పడడం!!!... అలా అతన్ని నాలుగు సెట్లలోనూ క్లీన్ స్వీప్ చేసి పారేశా!!! అంటే నాకు ఎంతవరకు వచ్చో నాకు తెలుసు, కానీ ఆ రోజు అలా జరిగిపోయింది!!!

ఇంకా చాలా చాలా రాయాలనిపిస్తోంది.. మనసులో మెదిలే ఆలోచనలన్నింటికీ రూపం ఇవ్వగలిగితే ఎంత బావుండు.. కానీ, ఏంటో అక్కడి వరకే వచ్చి ఆగిపోతున్నాయి.. చేరువైనా, దూరమైనా ఆనందమే....



రాబోయే వత్సరం అందరికీ మంచి చేయాలని కోరుకుంటూ.. అందరికీ నూతన సంవత్సర శుభాకాంక్షలు...

క్యాంప్ ఫైర్, ట్రెక్కింగ్....

మొదటి భాగం...
రెండో భాగం...

అలా అన్ని రకాల దుమ్ము, ధూళి లో మునిగి తేలి, రూమ్ కి చేరుకున్నాం.. రావడం ఆలస్యం, అందరూ స్నానాలు చేయడానికి పరిగెత్తారు... ఇక అమ్మాయిల సంగతి చెప్పేదేముంది.. అందరూ తలంట్లు మొదలు పెట్టారు... మొత్తానికి అలా అందరూ ఫ్రెష్ అయ్యేసరికి, వేడి వేడి పకోడీలు సిధ్ధం గా చేసి పెట్టారు... వాటికి తోడు మంచి అల్లం టీ... వాటే కాంబినేషన్ అనుకుంటూ, అందరూ లాగించారు.. క్యాంప్ ఫైర్ 8 నుండి మొదలవుతుంది అని చెప్పేసరికి, ఇంకా గంట పైనే ఉందిలే అనుకుని మా వాళ్ళు అందరూ అలా విశ్రమించారు..

మాటల్లోనే ఎనిమిది అయిపోయింది.. మా గెస్ట్ హౌస్ కి ఒక ఫర్లాంగు దూరం లో, ఒక చిన్న చెరువు, దాని ప్రక్కన కొన్ని గుడిసెలు ఉన్నాయి.. మన క్యాంప్ ఫైర్ జరిగేది అక్కడే.. అందరూ బయలుదేరి వచ్చెయ్యండి అని చిన్నన్న గొంతు చించుకుని అరిచి చెప్పారు.. చిన్నగా, అందరూ టార్చులు పట్టుకుని బయలుదేరారు.. చిమ్మ చీకటి.. ఏవేవో శబ్దాలు... గుబురు చెట్లు, పొదలు.. నడుస్తుంటే, ఆకుల మీద చెప్పుల రాపిడి కి కీచురాళ్ళు అరుస్తున్నాయి... ఎవరి సెల్ లో లైట్ ఎక్కువ వెలుతురు వస్తుందా అని చర్చలు.. అలా కాసేపు నడిచేసరికి, ఎక్కడినుండో సన్నటి వెలుగు.. ఇదేంటా అని చూసేసరికి, ఒక్కసారిగా పెట్రోమాక్స్ లైట్లు పెట్టినంత వెలుగు.. ఇంత వెలుగు ఎక్కడిదా అని చూస్తే, పున్నమి చంద్రుడు... అక్కడ పెద్ద చెట్లు ఏమీ లేవు.. కనుచూపు మేరా చంద్రుడే.. పౌర్ణమేమో, మరీ వెలిగి పోతున్నాడు... మీరూ చూస్తారా....








అలా చంద్రుడి వైపు చూస్తూ, చిన్నగా మా వాళ్ళ దగ్గరికి వెళ్ళాను.. అప్పటికే సగం పైగా వచ్చేశారు.. గోల గోల గా అరుస్తూ, పాటలు పాడుతూ, డ్యాన్సులు చేస్తున్నారు.. సరే మాతో కూడా కలిపి అందరూ వచ్చేసినట్లే, ఇక అసలు ఆటలు మొదలు పెడదాం అన్నారు.. చీటీలు తీసి, గ్రూపులుగా డివైడ్ చేశారు.. ఇక ఆట మొదలు అన్నారు... ప్రక్కనే ఫైర్ మండుతూ ఉంది... ఆ చలిలో, మంట ప్రక్కన కూర్చుంటే ఎంత హాయిగా ఉందో... సరే ఆట విషయానికి వస్తే, అది మూగ నోముల సయ్యాట! అర్ధం అవలేదా.. అదేనండీ డంబ్ షెరాడ్స్... హిందీ, ఇంగ్లీష్ భాషల సినిమాలు, వ్యక్తులు, ప్రొడక్ట్లు ఇంకా ఏవేవి ఉండాలో అవన్నీ.. ఆర్గనైజర్లు, హడావిడిగా అటూ ఇటూ తిరుగుతున్నారు.. ఒక్కో టీం నుండి ఒక్కొక్కరు రావడం, నటించడం... వాళ్ళ నటన మొదలవగానే, ఇక ప్రక్క టీముల వాళ్ళు ఏదేదో కామెంట్స్ చేయడం!!! ఈ గొడవలో వాళ్ళు చెప్పాలనుకున్నది చెప్పలేకపోవడం!!!! ఎంత గొడవ గొడవో.. ఈ సందట్లో అనుకోకుండా, ఆన్సర్ ప్రక్క టీం వాళ్ళు చెప్పస్తే, వీళ్ళు మార్క్స్ తెచ్చుకోవడం.. ఇంతలో ప్రక్క టీం లో నుండి, ఒక అబ్బాయి లేచాడు.. తను దేవానంద్ అని చూపించాలి.. ఏదో చూపిస్తున్నాడు.. కామెంట్స్ యధావిధి సాగుతున్నాయి.. ఇంతలో ప్రక్క నుండి ఎవరో, అతను పైకి మాట్లాడుతున్నాడు అని గట్టిగా అన్నాడు అంతే ఈ చేసే అతను, లేదు నేను మాట్లాడడం లేదు అని నోరు తెరిచేశాడు.. హ్హహ్హ.. అతన్ని కూర్చోపెట్టేశారు.. ఇంకొకతను లేచాడు..ఏదో చేసి చూపించాడు... వాళ్ళ టీం వాళ్ళు ఏదో గెస్ చేశారు.. అదే కరెక్ట్ అని చెప్పడానికి, అతను యస్ యస్ అని గట్టిగా అన్నాడు... హ్హహ్హ.. అతన్ని చేసింది చాలు, కూర్చో బాబూ అన్నారు... అలా పేరుకి ఆట కానీ, భలే సరదాగా గడిచింది..

మొత్తానికి ఇదంతా అయ్యేసరికి పది దాటింది.. సరే ఇక భోజనాలకి బయలుదేరాం.. భోజనం ఫర్లేదు బానే ఉంది.. మధ్యాహ్నం అంత రుచికరంగా అయితే లేదు, కానీ మేమంత ఆనందం గా ఉన్నాం కదా, కాబట్టి ఎలా ఉన్నా కూడా కడుపులోకి వెళ్ళిపోయింది.. మళ్ళీ పొలో మని బయలుదేరారు.. ఇక ఇప్పుడు ఫ్రెషర్స్ అందరూ వాళ్ళకున్న టాలెంట్ ని చూపించాలి.. వాళ్ళు అలా చెబుతున్నారో లేదో, మా చెల్లెళ్ళు ఇద్దరూ మాకు ఓపిక లేదు మేము రాము అని రూమ్ లోకి వెళ్ళిపోబోయారు..కానీ మా మానేజర్ పట్టేసుకున్నారు!.. ఇక తప్పదా అనుకుంటుండగా, ఇంకొకతను వచ్చి అమ్మాయిలు వద్దులెండి సర్, బయట చాలా చీకటి గా ఉంది అని ఏదో చెబుతున్నాడు!! అంతా అబధ్ధాలు.. వాళ్ళు బాగా తాగడానికి మేం అడ్డం అని, ఇలా సెటప్ చేశారు.. అయినా, ఇక వాళ్ళు అలాంటి పనులు చేస్తున్నప్పుడు మేము ఎందుకులే అని మేము ఇక రాం మీరే హబ్బ చేసుకోండి అనేసి వెళ్ళిపోయాం.. చివరికి మా మానేజర్ కూడా సరే అయితే, కానీ రేపు ప్రొద్దున్న ఎనిమిది కల్లా, రెడీ గా ఉండాలి, ఈ రోజు లాగా ఆలస్యం చేస్తే కుదరదు అని చెప్పి వెళ్ళిపోయారు...

ఇలా రూమ్ లోకి రాగానే, చెల్లెళ్ళిద్దరూ పడుకోబోతున్నారు.. అంతలో మా ఫ్రెండ్ ఆగండి అని అరిచింది.. వాళ్ళు ఉలిక్కి పడ్డారు.. నిద్ర పోబోతుంటే ఈ గోల ఏంటి అని విసుక్కున్నారు.. తను చిన్నగా గొంతు సవరించుకుని మొదలు పెట్టింది.. వెళ్ళబోతూ ఒక్క మగాడు(మా మానేజర్ ని ముద్దుగా అలా పిలుచుకుంటాం!!!) ఏం చెప్పారో విన్నారు కదా.. రేపు కూడా లేట్ అవడానికి వీల్లేదు అన్నారు.. మీరు ఎన్నింటికి లేస్తారో తెలియదు, రేపు ఆరింటికల్లా అందరూ లేచి సిధ్ధంగా ఉండాలి.. ఈ రోజు మన తలుపు కొట్టిన వాళ్ళ రూములన్నీ మనమే విరగొట్టాలి రేపు అని కాస్త కోపంగానే చెప్పింది.. పాపం ఏమనుకున్నారో ఏమో!!! సరే అక్కా, రేపు వేకువ ఝామునే లేచి తయారవుతాం అని బిక్క మొహమేసుకుని చెప్పారు... అందరూ ఎవరికి నచ్చిన టైం కి వాళ్ళు అలారం పెట్టుకుని పడుకున్నారు.. నేను మాత్రం ఎటు పోయి ఎటు వచ్చినా ఆరింటికి లేస్తే సరిపోతుందిలే అనుకుని పడుకున్నా...

నిద్రలో ఏవో కలలు.. కొంత మంది కలవరిస్తున్నారు కూడా.. రూం బయట నుండి మాటలు వినిపిస్తున్నాయి.. ఏంటా టైం ఎంత అయ్యింది అని చూస్తే, మూడు కావస్తోంది.. అప్పుడే క్యాంప్ ఫైర్ నుండి తిరిగి వచ్చినట్లున్నారు.. కాసేపటికి అంత సద్దు మణిగింది.. మళ్ళీ అయిదింటి కల్లా మాటలు.. అబ్బా, కాసేపు ప్రశాంతం గా నిద్ర పోనివ్వరా అనుకుంటూ పడుకున్నా.. అంతలో గట్టిగా తలుపులు కొడుతున్న శబ్దాలు.. ఛీ జీవితం అనుకుంటూ లేచా!! కానీ హాశ్చర్యం ఎవరూ కొట్టడం లేదు.. అసలు బయట చిన్న సౌండ్ కూడా లేదు.. ఓహ్ కలా అనుకుని పడుకోబోతూ టైం చూశా.. ఆరుకి పావుగంట తక్కువ.. సర్లే ఇకా పావుగంటే కదా, లేచేస్తే పోలా అనుకుని, చిన్నగా లేచా.. ఆల్రెడీ ఒక చెల్లి లేచింది అప్పటికే.. అబ్బో అనుకుని ఎన్నింటికి లేచావంటే అయిదింటికి అంది.. సరే మంచిది.. ఇంతలో మిగతా వాళ్ళు కూడా లేస్తున్నారు.. ఏదైతేనేమి, 7 కల్లా అందరూ తయారయ్యాం.. బయటకి వచ్చి చూస్తే, అప్పటికే ఒక బ్యాచ్ బయలుదేరడానికి సిధ్ధంగా ఉంది.. ఏంటా అని అడిగితే, వాళ్ళందరూ ప్రొఫెషనల్ ట్రెక్కర్స్ అట.. వేరే రూట్ లో వెళుతున్నారట.. అందుకని అందరి కంటే ముందు బయలుదేరుతున్నారు.. మాకు అంతక్కర్లేదులే అనుకుని టిఫిన్ తినడానికి వెళ్ళాం... అప్పటికే మా డాన్(ఇది కూడా మానేజర్ పేరే!) ప్లేట్ పట్టుకుని నించున్నారు.. మమ్మల్ని చూసి పెద్ద ఆశ్చర్యపోతున్నట్లు పోస్ పెట్టారు.. మేము దాన్ని పట్టించుకోకుండా, లైన్ లో వెళ్ళి నించున్నాం.. ఈ రోజు టిఫిన్ కాస్త వెరైటీ గా ఉంది.. చూడడానికి ఇడ్లీల లాగా ఉన్నాయి, కానీ అలా లేవు.. లడ్డూల్లా రౌండ్ గా ఉన్నాయి.. ఏంటి అని అడిగితే, కూర్గ్ స్పెషల్ ఇడ్లీ లట అవి.. వాటిల్లోకి కర్రీ బావుంది.. ప్రక్కనే షరా మామూలు బ్రెడ్.. ఈ ఇడ్లీ లు కొన్ని తింటూ ఉండగా, అంతలో కూర్గ్ కే ప్రత్యేకమైన స్వీట్ అంటూ తీసుకు వచ్చారు.. చూడడానికే అదోలా ఉంది.. దాన్ని అన్నంలో, అరటిపండు కలిపి చేస్తారట... దాన్ని కొబ్బరి తురుములో కలుపుకుని తినాలి.. మొదట తీసుకోవడానికే సందేహించారు.. అంతలో ఒకరిద్దరు తిని బావుంది బావుంది అనడంతో, మిగతా వాళ్ళు కూడా ధైర్యం చేశారు.. నేను కొంచెం తిన్నాను, కానీ నచ్చలేదు.. అదోలా ఉంది.. అలా ఫలహారాల ప్రహసనం పూర్తయ్యింది.. అది పూర్తవగానే, లంచ్ ప్యాకెట్స్ తెచ్చి ఇచ్చారు.. అందరూ ఎవరి బాగ్స్ లో వాళ్ళు సర్దేసుకున్నారు.. అందరూ రెడీనా అన్న మానేజర్ అరుపుతో అందరూ బయటకి వచ్చేశారు.. ఇంతకీ ఎక్కడికి వెళుతున్నామో చెప్పలేదు కదా.. ఈ రోజు కార్యక్రమం ట్రెక్కింగ్.. బ్రహ్మగిరి అనే కొండ ఎక్కాలట...

కావల్సినవన్నీ సర్దేసుకుని, జీప్ లో బయలుదేరాం.. కొండ మొదటి వరకు, జీప్లో వెళ్ళి అక్కడ నుండి ఎక్కాలట!!! అమ్మాయిలమందరమూ జీప్ వెనకాల, ముందు వైపు లీడ్, మానేజర్ కూర్చుని ఉన్నారు.. ఎంత దూరం ఎక్కాలి అని అడిగా నేను.. దానికి లీడ్, ఆ ఎంత పైకి 14కి.మి లు, కింద కూడా అంతే.. దగ్గర దగ్గర ఒక 30 కి.మి అంతే అన్నారు.. అంతే ఒక అమ్మాయేమో, అమ్మో పై పైకి వెళుతుంటే నాకు ఊపిరాడదు అంది, ఇంకొకామె నాకు కళ్ళు తిరుగుతాయి అంది.. ఇంకొకరు నేను నడవలేను అని.. చివరికి నేను, ఇంకో అమ్మాయి మాత్రమే వెళ్ళడానికి రెడీ గా ఉన్నాం.. వాళ్ళని చూసిన లీడ్, మీరేం బాధ పడకండి, నేను కూడా ఏమీ నడవలేను.. ఏదో ఒక 2/3 కి.మి వెళ్ళి మనందరం వెనక్కి వచ్చేద్దాం అని సర్ది చెప్పారు.. పాపం ఆయన మాటలు నమ్మి వాళ్ళు సరే అని ఒప్పేసుకున్నారు... మొత్తానికి ఫైనల్ గా, మా starting point కి చేరుకున్నాం.. మాటల్లో చూసుకోలేదు కానీ, దాదాపు అరగంట ప్రయాణం చేశాం.. బస్ లో కాకుండా, జీప్ లో ఎందుకు వెళ్ళాలన్నారో ఇప్పుడు అర్ధమైంది.. మేము వెళ్ళిన రోడ్ చాలా చిన్నది, జీప్ కి వేరేది ఎదురు వస్తేనే చాలా కష్టం గా ఉంది, అదే ఇక బస్ అయితే అంతే... సరే పైకి ఎక్కేటప్పుడు తీసుకోవాల్సిన జాగ్రత్తల గురించి చెబుతున్నారు... పైకి ఎక్కడానికి సాయంగా ఉంటుందని, కర్రలు కూడా ఇస్తున్నారు.. కొంతమందేమో మాకెందుకు, అక్కర్లేదు.. మేము నడవగలం... నేను మాత్రం సర్లే పనికి వస్తుంది అని తీసుకున్నా.. కొంత మంది ఆవేశంతో ముందుకి వెళ్ళిపోయారు.. మేము ఒక పది మంది ఒక గుంపుగా వెళుతున్నాం...మిగతా వాళ్ళందరూ, వెనకాల వస్తున్నారు...

మొదట్లో అంతా చెట్లు పిచ్చి పిచ్చి గా ఉండడంతో, కాస్త ముందుకు వెళితే ఏమైనా బావుంటుందేమో అనుకుంటూ నడుస్తున్నాం.. కానీ ముందుకు వెళుతున్న కొద్దీ, దారి ఇంకా narrow గా అవుతోంది... ముందు మా లీడ్, వెనక మిగతా టీం మేట్స్ వెళుతూ ఉన్నాం.. రెండు రోజుల ముందే వర్షం పడిందేమో, నేల అంతా చిత్తడి చిత్తడి గా ఉంది.. అసలే అవి రవి దూరని కారడువులు! ఇంకా నయం, ఈ రోజు వర్షం లేదు.. అదే పదివేలు అనుకుంటూ నడుస్తున్నాం... కాసేపు నడిచి, మధ్యలో వెనక వాళ్ళు వస్తున్నారో లేదో చూస్తూ నడుస్తున్నాం.. ఒక్క నిమిషం కన్నా ఎక్కడైనా ఆగితే మాత్రం మా లీడ్ ఒప్పుకోవడం లేదు.. ఓకె ఓకె అంటూ మేము సర్ద్ది చెప్పడం... చూస్తుండగానే, ముందు వాళ్ళు వెళ్ళిపోయారు.. వెనక వాళ్ళు కనుచూపు మేరలో లేరు.. సరే ఈ అనంత విశాల అడవుల్లో, మనమే అనుకుంటూ పాడుకుంటూ వెళుతున్నాం... రాన్రాను దారి ఎంత చిన్నదైపోతోంది అంటే, ఒక్క కాలు పెట్టడానికి కూడా సరిపోనంత.. కర్రలతో దారి చేసుకుంటూ నడుస్తున్నాం... అప్పుడు తెలిసొచ్చింది వాటి ఉపయోగం!!

అప్పటికి నడక మొదలు పెట్టి, గంట అయిపోయింది.. ఎంత దూరం నడిచామా అనుకుంటుండగా, ప్రక్కనున్న గైడ్ ఒక కి.మి అన్నాడు.. ఏంటీ అన్నారందరూ... ఇంత కష్టపడి నడిస్తే కేవలం ఒక్క కి.మి అంటాడా అని.. ఇంకా నడవాల్సింది 13కి.మి.. అమ్మో.. అనుకుంటూనే నడుస్తున్నాం.. ఆ దారి కూడా భయంకరంగా ఉంది.. పిచ్చి చెట్లు, చెత్త చెత్త గా ఉంది.. గడ్డి లాంటి ముళ్ళ చెట్లు ఉన్నాయి... అవి గుచ్చుకుని, కాలు ముందుకు పెట్టలేకుండా ఇబ్బంది పెడుతున్నాయి.. అలానే, దారి చేసుకుంటూ, క్రింద చూసుకుంటూ, ప్రక్కకి పోకుండా నడుస్తూ ఉనాం... ఆ దారిలో తీసిన కొన్ని ఫొటోలు..








మా లీడ్ మాంచి ఫాంలో ఉన్నారు.. తెగ జోకులు పేలుస్తున్నారు.. అలా సరదా సరదా గా గడిచింది.. మొత్తానికి బ్రహ్మ గిరి చేరుకున్నాం... అప్పటికే మొదటి బ్యాచ్ వాళ్ళు చేరుకున్నారు.. హమ్మయ్య, అయిపోయింది.. we did it అనుకుంటూ పైకి వెళ్ళాం... ఎంత దూరం ఎక్కాం అంటే, 7కి.మి అన్నారు!!!! అదేంటి 14 కి.మి అన్నారు కదా అంటే కాదు ఇది 7 కి.మి మాత్రమే అన్నారు... మిగతా అందరూ వచ్చేవరకూ అక్కడే ఉన్నాం..

మా గ్రూప్ ఫొటోలు:

బ్రహ్మగిరి కొండ:






అప్పటికే అందరూ అలసిపోయారు.. ఆకలి మీద ఉన్నారు.. ఇక తినేద్దామా అని అందరూ బ్యాగ్ లు ఓపెన్ చేయబోయారు.. దానికి గైడ్ వెంటనే, లేదు ఆ ప్రక్కనే ఏదో జలపాతాలు ఉన్నాయి.. నిన్న ఇరుపు ఫాల్స్ ఒక భాగం చూశారు కదా.. ఇప్పుడు "ఒతెర్ సిడె" చూద్దురు కానీ, అక్కడే భోజనాలు కూడా అన్నారు... ఓపికలు లేవు కానీ, సరే ప్రక్కనే అంటున్నాడు కదా అని బయలుదేరారు.. మొదటి కి.మి రోడ్ చాలా బావుంది... ఆహా.. ఇలా ఉంటే ఇంకేంటి అనుకుంటూ మాంచి జోష్ లో వెళ్ళాం.. కొంచెం కంగారు ఉన్న వాళ్ళు ముందే నడుస్తున్నారు.. మేము కొంచెం వెనకగా నడుస్తున్నాం... అంతలో మా టీం మేట్, చీమ జోకులు చెప్పడం మొదలు పెట్టాడు!!! ఎప్పుడు వినే కుళ్ళు జోకులు కాకుండా, కొన్ని మంచి జోకులు చెప్పి నవ్వించాడు! మా తో పాటు ఒక పిల్ల గైడ్ ఉన్నాడు... కొంచెం దూరం వెళ్ళిన తరువాత, అతను ఇక్కడ నుండి నాకు దారి తెలియదు.. మనం మిస్స్ అయ్యాం అన్నాడు! అంతే ఇక మా లీడ్ అందుకున్నాడు.. అరే అదేంటి.. నువ్వు ఇంకా ట్రైనింగ్ లో ఉన్నావా.. అసలు ప్రొబేషన్ కూడా కంప్లీట్ అవకుండా, అలా ఎలా వచ్చావు గైడ్ చేయడానికి అని!!! మా వెనక వాళ్ళు చాలా వెనకగా ఉనారు.. ముందు వాళ్ళు మరీ ముందున్నారు.. సరే ముందు వెళుతున్న వాళ్ళకి కాల్ చేశాం... మా చిన్నన్న మొదటి బ్యాచ్ లో ఉన్నాడు.. సరే అని చేస్తే... మీ మాటలు నాకు వినపడడం లేదు అంటాడు!!! మాకు మాత్రం పదం పదం చాలా క్లియర్ గా వినిపిస్తున్నాయి... రెండు, మూడు సార్లు చేసినా కూడా అదే అంటాడు!! ఇలా కాదు అని, మా వాళ్ళందరూ ఓ ఓ ఓ అని అరవడం మొదలెట్టారు.. మరి ఆ అరుపులు వాళ్ళకి వినిపించాయేమో, ముందు బ్యాచ్ వాళ్ళు కూడా రిప్లై ఇచ్చారు.. వాళ్ళ అరుపులు ఎటు వైపు నుండి వినిపిస్తే, అటు వెళ్దామని మా ప్లాన్!! సరే అని ఒక వైపు బయలుదేరబోతుండగా, ఇంతలో ఇంకో వైపు నుండి, అరుపులు వినిపించాయి... మళ్ళీ డైలమా.. సరే అని మళ్ళీ కాల్ చేశాం చిన్నన్న కే! ఈ సారి వినిపించింది మరి! సరే మా గైడ్ వస్తాడు మీరు అక్కడే ఉండండి అని చెప్పాడు.. పోన్లే బ్రతికించాడు అనుకుని, కాసేపు అక్కడే ఉన్నాం.. అంతలో ఆ గైడ్ వచ్చాడు.. సరే అని ఆయన్ని ఫాలో అవుతూ వెళ్ళాం.. ఇక మా రెండు బ్యాచ్ లు కలిసి వెళుతున్నాం.. ఒక వైపు మా లీడ్ చిలిపి చిట్కాలు, మరో వైపు నా ప్యారడీ పాటలు, ఇంకోవైపు చీమ జోకులు.. ఇలా నడుస్తూ ఉండగా, అంతలో ముందున్న వాళ్ళంతా ఒక్కసారిగా, వెనక్కి తిరిగి రన్ అంటూ పరిగెత్తడం మొదలు పెట్టారు.. ఒక్క క్షణం ఏమీ అర్ధం కాలేదు.. పరిగెత్తాలా ఎక్కడ పరిగెత్తేది!!! ఐనా ఎందుకు పరిగెత్తాలి.. ఎవరికి ఏమైంది అని తెలియదు, కానీ పరిగెత్తు అనే చెబుతున్నారు అందరూ.. మొత్తానికి ఒక 5 నిమిషాలు పరిగెత్తాం! విషయం ఏంటా అని అడిగితే, ఒక ఏనుగు వచ్చిందట.. సో అందుకని అందరూ పరిగెత్తడం మొదలు పెట్టారు.. అంతలో ఆ గైడ్ వాళ్ళు వచ్చి ష్! మాట్లడకండి.. శబ్దాలు చేయకండి... అంటూ ఏవేవో పేల్చారు... మా లీడ్ ఏమో ప్రక్కనుండి, వెనక బాచ్ వాళ్ళకి ఫోన్ చేసి మీరు మాట్లడకండి, నిశ్శబ్దం గా ఉండండి అని గట్టిగా అరిచి చెబుతున్నారు!!! మొత్తానికి ఒక పావుగంట ఏమవుతుందా, ఏమవుతుందా అని అందరికీ టెన్షన్... ఒకవేళ అది మా మీదకి వచ్చినా ఏమి చేయగలం.. ఎటు వైపు పరిగెత్తగలం.. పరిగెత్తినా ఏనుగు ముందు మనమెంత.. పిల్ల పిపీలకాలం!!! కాసేపటికి ఆ గైడ్స్ ఏదో చేసి దాన్ని పంపించేశారు... ఇక నడవండి ఏమీ భయం లేదు అన్నారు.. హమ్మయ్య అనుకుని మళ్ళీ నడవడం మొదలు పెట్టాం.. పరిగెత్తండి అన్నప్పుడు అందరి కంటే ముందు పరిగెత్తిన లీడ్ అప్పుడు వచ్చి, హేయ్ ఏనుగు ఎలా ఉంది... మీరు చూశారా, నన్ను కూడా పిలవచ్చు కదా నేను చూసే వాడిని అని ముందున్న వాళ్ళని అడుగుతున్నారు!!! మొత్తానికి ఆ ఏనుగు దెబ్బ తో, ఆ క్షణమే ఒక యుగం లాగా అనిపించింది.. ఏనుగు ఇంకో మేలు కూడా చేసింది.. అది వెళ్ళిపోవాలని మేము ఆగిపోవడం వల్ల, ప్రక్కనే ఉన్న ఉసిరి కాయ చెట్ల మీద కళ్ళు పడ్డాయి... అంతే అందరూ ఏనుగుల్లా ఆ చెట్ల మీద పడ్డారు.. టెన్షన్ లో ఉన్నందు వల్లో ఏమో తెలియదు కానీ, అవి చాలా రుచి గా అనిపించాయి.. చివరికి ఏనుగు వెళ్ళిపోయింది.. మా వెనకా బాచ్ వాళ్ళు కూడా వచ్చి మాతో కలిసిపోయారు.. అందరం నడుస్తున్నాం... ఇంకో రెండు కి.మి అన్నారెవరో.. నాకు జలపాతాల శబ్దం వినిపిస్తోంది అని ఇంకొకరు.. అంతలో ఎవరో తెలుగు వాళ్ళు "ఆమని పాడవే" పాట అందుకున్నారు.. అంతే ఒక్కసారి అందరూ గట్టిగా అరిచారు.. ఇంత మిట్ట మధ్యాహ్నం ఆ పాట ఏంటి అని బాగా తిట్టారు!!!

నడుస్తున్నాం.. నడుస్తున్నాం.. ఎంతకీ ఆ ఫాల్స్ రావు.. గైడేమో ప్రక్కనే.. ఇంకొంచెం ఇంకొంచెం అని నడిపిస్తున్నాడు... అప్పటి వరకూ నడవడానికి దారి కాస్త ఫర్లేదు.. కానీ ముందు ముందు మాత్రం భయంకరంగా ఉంది.. మొత్తం మట్టి.. చాలా స్టీప్ గా ఉంది.. అప్పటి వరకు ఉపయోగపడిన కర్ర కూడా చేతులెత్తేసింది.. అందరూ ఒకళ్ల చేతులు ఒకళ్ళు పట్టుకుని నడుస్తున్నాము.. మొత్తం మట్టి మట్టి గా ఉంది.. చెట్లున్నాయి కానీ, పట్టుకోగానే ఊగిపోతున్నాయి.. లిటరల్ గా చెప్పాలి అంటే కూర్చుని, పాకుతూ నడవాలి!!! హా.. దారుణం.. అప్పటి వరకూ ట్రెక్కింగ్ బానే ఉంది లే అనిపించిన నాకు మాత్రం, అవసరమా ఇవన్నీ అనిపించింది.. ఎవరికైనా ఏమైనా అయినా కూడా దిక్కు లేదు.. కేవలం ఏమీ జరగదు అనే నమ్మకంతో ఉన్నారు.. కానీ, ఏదైన జరిగితే మాత్రం అంతే.. ఏంటో ఇప్పుడు అక్కడున్న ఆ పాయల దగ్గరికి వెళ్ళకపోతే ఏంటి! ట్రెక్కింగ్ అన్నారు సరే.. ఒక కొండ ఎక్కాం కదా.. మళ్ళీ ఇదెందుకు.. నాకైతే ఆ ఆర్గనైజర్స్ మీద చాలా కోపం వచ్చింది.. మాములుగా అయితే, ఇలాంటిది మంచి థ్రిల్లింగ్ గా ఉంటుంది.. కాదననను.. కానీ, కనీసమైన precautionary measures కూడా లేకుండా అలా ఎలా వెళుతున్నారు అనేది మాత్రం చాలా కోపం వచ్చింది.. సరే ఇక అప్పుడు చేసేది ఏమీ లేదు కదా.. అలానే అందరితో పాటూనూ అనుకుంటూ వెళ్ళా....

ఎట్టకేలకి, ఆ ఫాల్స్ చేరుకున్నాం.. కొంతమంది స్నానాలు మొదలు పెట్టారు.. ఆకలిగా ఉన్న వాళ్ళు, తినడం మొదలు పెట్టారు.. కాస్త కూర్చోదగ్గ ప్రదేశం చూసుకుని మేము కూడా తినడం మొదలు పెట్టాం.. ఫొటోలు దిగే వాళ్ళు దిగారు.. అలా దగ్గర దగ్గర రెండు గంటలు గడిపేశాం.. సరే ఇక బయలుదేరండి అన్నారు.. ఇప్పటి వరకూ అంటే, కొండ ఎక్కడం కదా.. కాస్త కష్టం గా ఉంది.. ఇప్పుడేముంది దిగడమే కదా.. హాయిగా అలా జర్రున జారిపోతూ వెళ్ళచ్చు అనుకుంటూ బయలుదేరాం.. కానీ గైడ్ వేరే రూట్ లో తీసుకు వెళ్ళడం మొదలు పెట్టాడు.. అదేంటి అంటే, అది అంతే అన్నాడు!!! చేసేదేముంది, గుడ్డెద్దు చేలో పడ్డట్లు అతన్ని అనుసరించి నడుస్తూ ఉన్నాం.. మధ్యలో సడెన్ గా ఈ ప్రదేశం అంతా, జలగలు ఉంటాయి.. వచ్చేటప్పుడు జాగ్రత్త గా రండి అని బాంబు పేల్చాడు!!! ఇక అంతే, మా వాళ్ళందరూ గగ్గోలు.. హమ్మో జలగా అంటే హమ్మో జలగా అని!!! చుట్టూ చూసుకుంటూ, ఆ కొండల్లో గుట్టల్లో పడి నడిచి చివరికి కాస్త, రోడ్ లాంటి ప్రదేశానికి చేరాం.. ఇక ఒక పావు గంట నడిస్తే, మనం ప్రొద్దున్న దిగిన ప్రదేశానికి చేరుకుంటాం అని చెప్పేసరికి అప్పటి దాకా నీరసం గా ఉన్న వాళ్ళం కాస్తా, వేగం పెంచేసి నడిచాం.. చివరికి మా జీప్ కనిపించింది.. హమ్మయ్య మొత్తానికి విజయవంతంగా ట్రెక్కింగ్ ముగించాం అని ఆనంద పడుతూ నేను నా కాళ్ళ వైపు చూసుకున్నా.....!!!!

ఏదో నల్లగా కనిపించింది.. అంతే భయమేసింది.. గట్టిగా అరిచా.. మా టీం మేట్స్ పరిగెత్తుకుంటూ వచ్చారు.. చూస్తే అది నిజంగానే జలగా.. అంతే మా వాళ్ళు గబగబా, దాన్ని తీసేసి చంపేశారు.. ఇక బ్లీడింగ్ మొదలయ్యింది.. అది పట్టుకోవడం వల్ల నొప్పి కంటే, ఆ బ్లీడింగ్ వల్ల, భయం వల్ల నాకు ఏడుపు వస్తోంది!!! మొత్తానికి డెట్టాల్ అదీ వేసి, కాస్త కట్టు కట్టారు.. ఇంకా ఏమైనా ఉన్నాయా అని చూసుకున్నా కానీ అదృష్టవశాత్తూ ఏమీ లేవు!

అలా ఫైనల్ గా గెస్ట్ హౌస్ కి చేరుకున్నాం.. అప్పుడు అందరూ షూస్ తీసి చూస్తే, అందరికీ బ్లీడింగ్.. అందరికీ కనీసం మూడు కి తక్కువ కాకుండా పట్టుకున్నాయి.. ఒక పది మందికి మాత్రం ఏమీ లేవు.. పాపం వాళ్ళు డెట్టాల్ అవీ ఇవి పట్టుకుని, మిగతా అందరికీ హెల్ప్ చేశారు...

ఆ గొడవ సద్దు మణిగాక, డిన్నర్ పూర్తి చేసుకుని తిరిగి బెంగళూరు బయలుదేరాం.... అలా మా కూర్గ్ ట్రిప్ ముగిసింది..

Tuesday, December 23, 2008

లంచ్, వైయనాడ్ sanctury

అలా ఇరుపు వాటర్ ఫాల్స్ చూసేసి గెస్ట్ హౌస్ కి బయలుదేరాం.. ప్రొద్దున్న ఇదే దారిలో వెళుతున్నప్పుడు అందరూ కెమెరాలు తీసి తెగ హడావిడి చేశారు, ఇప్పుడేమో తడిసిన బట్టలని ఆరబెట్టుకునే పనిలో బిజీ బిజీ గా ఉన్నారు.. మాటల్లోనే గెస్ట్ హౌస్ వచ్చేసింది..

అప్పటికే అందరూ అలసిపోయి, ఆకలితో నకనకలాడుతున్నారు.. వెళ్ళగానే, ఆవేశంగా డైనింగ్ హాల్లో కి వెళ్ళి చూస్తే, ఖాళీ డిష్ లు.. :(
అక్కడ వాళ్ళని అడిగితే, 1 అవడానికి ఇంకా పది నిమిషాలు ఉంది కదా, ఒంటిగంటకి మాత్రమే పెట్టమని పై నుండి ఆర్డర్స్ అన్నారు!!! ఏడ్చినట్లే ఉంది అనుకుని, ఫ్రెష్ అవడానికి వెళ్ళాం... వచ్చేసరికి ఘుమ ఘుమ లాడుతూ భోజనం సిధ్ధంగా ఉంది... లేట్ చేసినా లేటెస్ట్ గా చేశారనుకుంటూ, వాటి మీద దాడి చేశాం... ఏ మాటకి ఆ మాటే, భోజనం చాలా రుచికరంగా ఉంది.. రోటీ, దాంట్లో కూర బాగా కుదిరాయి... అన్నిటికంటే చెప్పుకోవాల్సింది రసం గురించి.. అంత ఘాటు రసం నేను ఇప్పటి వరకూ ఎక్కడా తినలేదు.. చాలా ఘాటు గా ఉంది, అంతే రుచికరంగా కూడా ఉంది.. వాళ్ళు పెడుతున్నారు, మా వాళ్ళు తాగేస్తున్నారు... అలా భోజనాలు ముగించాం...

తరువాత ఒక గంట రెస్ట్, మళ్ళీ మూడు గంటల కల్లా బయలుదేరాలి అనుకుని, ఎవరి గదుల్లోకి వాళ్ళు వెళ్ళిపోయారు.. నేను మా రూమ్ లో కి వచ్చి చూసేసరికి అప్పటికే అందరూ నిద్రపోతున్నారు! సరే అని నేను కూడా కాసేపు నడుం వాల్చా.. అసలే బయట చల్లగా ఉందేమో, లోపల ఫ్యాన్ వేశారు.. అలసిన శరీరం సేద తీరడానికి అంతకంటే ఏం కావాలి.. మొబైల్ లో "ఎవరైనా చూశారా" పాట వస్తుండగా, అలా నిద్రలో జారుకున్నా (నిజానికి నాకు మధ్యాహ్నం పడుకునే అలవాటు లేదు, కానీ ఆ వేళ నిద్రపోయా!).. నిద్రలో ఒక కల...మా రూమ్ తలుపు కొడుతున్నారట, అయినా మేము ఎంతకీ లేవడం లేదట... దాదాపు ఒక పది నిమిషాలు అలానే గడిచిపోయాయి.. అయినా ఇంకా శబ్ధం పెద్దదవుతూనే ఉంది.. ఎందుకో గబుక్కున మెలకువ వచ్చేసింది.. చూస్తే, అది కల కాదు, నిజంగానే మా రూమ్ తలుపు విరిగిపోయేటట్లు కొడుతున్నారు బయట నుండి... మిగతా అమ్మాయిలు నా కంటే దారుణంగా నిద్ర పోతున్నారు.. సరే ఇక బావుండదు అని నేనే వెళ్ళి తీస్తే, బయట అందరూ చాలా కోపంగా చూస్తూ నించున్నారు.. ఇప్పుడేమైంది అని అంత ఆవేశం అంటే, దాదాపు పది నిమిషాల నుండి కొడుతున్నాం, ఎవరూ లేవకపోతే ఎంత కంగారు పడాలి అని! సరే సరే, ఇక తొందరగా రెడీ అవ్వండి అని చెప్పి వెళ్ళిపోయారు...

వైయనాడ్ sanctury వైపు సాగింది బస్... ఇంతలో వెనకనుండి అంత్యాక్షరి మొదలు... మంచిగా తిని, రెస్ట్ కూడా తీసుకుని ఉన్నారేమో బాగా ఉత్సాహంగా ఉన్నారు అందరూ.. మిక్స్డ్ మసాలా.. తెలుగు/తమిళం/కన్నడ/హిందీ అన్ని భాషలు.. అలా హంగామా జరుగుతుండగా, డ్రైవర్ సడెన్ బ్రేక్ వేసి ఆపాడు.. ఏంటా అని చూస్తే, అది కేరళ బోర్డర్ అట.. తెలియకుండా, ముందుకు వెళ్ళిపోయాడు.. అందుకని కంగారుగా మళ్ళీ కర్ణాటక భూభాగంలోనికి తీసుకువచ్చాడు.. కాసేపు ఎవరికీ ఏమీ అర్ధం కాలేదు.. మమ్మల్ని గైడ్ చేయడానికి వచ్చిన ఇద్దరూ ముందు బైక్ మీద వెళ్ళిపోయారు.. వాళ్ళకి కాల్ చేద్దామంటే సిగ్నల్ లేదు.. అటూ ఇటూ కాకుండా అడవి అది! ఏం చేయాలా అని అందరూ దీర్ఘంగా ఆలోచిస్తూ ఉండగా, గైడ్ తిరిగి వచ్చాడు.. మేము ముందే పర్మీషన్ తీసుకున్నాం అని చెప్పడంతో మళ్ళీ మొదలయ్యింది మా ప్రయాణం.. కేరళలోపలికి ఎక్కడికో వెళ్ళిపోతున్నామేమో అనుకున్నాం కానీ, అది మహా అయితే ఒక పావుగంట అంతే.. కానీ అదేంటో ఆ కాస్త దూరమైనా అందరూ మలయాళీలే ఉన్నారు అక్కడ.. ఒక్కళ్ళు కూడా కన్నడిగుల్లాగా కనిపించలేదు!

కేరళ ఎంట్రన్స్:



అక్కడ నుండి మా ప్రయాణం జీపులో మొదలయ్యింది.. ఎంతైనా అమ్మాయిలకి special privilages ఉంటాయి కదా! సరే మా అందరికీ కలిపి ఒక జీప్ కేటాయించారు.. అక్కడే ఉన్న ఒక జీప్ వైపు వెళ్ళబోయాం... అంతలో చిన్నన్న వచ్చి లేదు లేదు మీరు ఆ ప్రక్కనున్న జీప్ ఎక్కండి, నేను కూడా వస్తున్నా మీతో పాటు అన్నారు.. హతోస్మి, నువ్వు కూడా మాతోనే రావాలా బాబూ అనుకుంటూ అటువైపున్న జీప్ వైపు వెళ్ళాం... మేము రావడం చూసి గబగబ దుమ్ము దులపడం మొదలుపెట్టారు.. ఏంటా, ఈ క్రీస్తు పూర్వం నాటిది ఈ జీప్.. ఇంత దుమ్ము ఉంది.. ఏదో ప్రత్యేకంగా చూస్తున్నారు కదా అని ఫీల్ అయితే ఇదా పెషల్ అనుకుంటూ, చిన్నన్నని తిట్టుకుంటూ నించున్నాం.. ఇంతలో వాళ్ళ దులుపుడు కార్యక్రమం పూర్తయ్యింది, సరే ఎక్కండి అని పిలిచారు.. వెళ్ళేది అడవిలోకి కదా, సరే సీట్ అంచున కూర్చుంటే అన్నిటినీ బాగా చూడచ్చు అని అందరూ పోటీలు పడ్డారు.. నాకు ఎందుకో కుడి కన్ను తెగ అదురుతుండడంతో, సర్లే పోనీలే, ఎక్కడైనా చూడచ్చు కదా అని ముందు కూర్చున్నాను... ఈలోపు వెనకాల వాళ్ళు గొడవలు పడి మొహాలు మొట మొట లాడించుకుంటూ కూర్చున్నారు.. డ్రైవర్ గారు ఎక్కి, యధాశక్తి దేవుళ్ళకి మొక్కి, బండి స్టార్ట్ చేశారు...అతను మాలాగా సుష్టుగా భోంచేసి వచ్చాడేమో, డ్రైవర్ మాంచి జోరు మీద ఉన్నాడు... అసలే ఒంపులు, సొంపులతో రోడ్డ్ వయ్యారాలు పోతుంటే, ఈయన మరింత మెలికలు తిప్పుతూ పోనిస్తున్నారు... అసలు sancturyలో కి వెళ్ళడం కంటే ఇదే థ్రిల్లింగ్ గా అనిపించింది!! ఎత్తులు ఎక్కిస్తున్నాడు, లోయల్లో దించుతున్నాడు... వావ్ అభయారణ్యంలో ప్రయాణం ఇంత బావుంటుందా అని ఒక వైపు, మిగతా వాళ్ళ జీపులు ఇంకా బయలుదేరలేదు - మేం వాళ్ళ కంటే ముందు అన్నింటినీ చూడబోతున్నామనే ఆత్రుత ఒక వైపు ఇలా రెండూ ఒక దానితో ఒకటి పోటీ పడుతుండగా, ఉన్నట్లుండి ఒకచోట ఆపాడు... ఏంటా అని చూస్తే, అక్కడితో ఊరు అయిపోయింది.. అడవిలోకి ప్రయాణం.. మేమందరం అయితే, ఏదేదో ఊహించుకుంటూ, తెగ మాట్లాడేసుకుంటున్నాం.. మధ్యలో ఊరికే చిన్నన్న వైపు చూశా, తన స్టైల్లో నవ్వు ఒకటి విసిరారు! అంతే డౌట్ వచ్చింది.. ఇక్కడ మతలబు ఏదో ఉంది, ఆ ఛండాలపు నవ్వు నవ్వుతున్నాడు అంటే, ఏదో తిరకాసు ఉంది అనుకుని చూస్తే, డ్రైవర్ అప్పుడే దిగి ప్రక్కనే ఉన్న కిరాణా కొట్లో కి వెళ్ళాడు.. మాములుగా, పెద్ద పెద్ద కొట్లు ఊరి మధ్యలో ఉండడం చూశాను కానీ, అలా ఊరి చివరిలో అంత పెద్ద కొట్టు చూడడం అదే మొదటి సారి.. డ్రైవర్ గారు, ఏమి ఘనకార్యం చేయబోతున్నారా అని చూడబోతుండగా, ఆ మలయాళంలో, ఏదో మాట్లాడి చివరికి డీజెల్ డబ్బా పట్టుకుని వచ్చాడు!!!!! ఛా, బండిలో డీజిల్ పోయడానికి ఇంత బిల్డప్పా అనుకుంటూ కూర్చున్నాం... సరే అయినా ఫర్లేదులే, అడవిలోకి తీసుకువెళ్ళబోతున్నాడు కదా అని చూస్తూ ఉండగా, నిమిషంలో రివర్స్ తిప్పి ఎక్కడ మొదలయ్యామో అక్కడికి తీసుకు వచ్చి పడేశాడు!!!!

హుషారుగా జీప్ ఎక్కిన అందరం, నీరసం మొహాలేసుకుని దిగాం... చూస్తే, మిగతా వాళ్ళు ఇంకా అక్కడే ఉన్నారు.. సరే విషయమేంటా అని విచారిస్తే తేలింది ఏంటంటే, అభయారణ్యం లోపలికి వెళ్ళడానికి, ఆ కేంద్రం వాళ్ళు గైడ్స్ ని ఏర్పాటు చేస్తారు.. ప్రతి జీపులోను, ఒక గైడ్ ఎక్కుతారు, వాళ్ళే మనల్ని లోపల గైడ్ చేస్తారట... సో, అదీ సంగతి.. మా వంతు వచ్చేసరికి ఒక అరగంట పట్టింది.. చాలా సమయం ఉండడంతో, అందరూ ప్రక్కనే ఉన్న టీ స్టాల్స్ మీద పడ్డారు.. ఆ ప్రక్కనే నారింజలు ఉంటే వాటి మీద దాడి చేశారు... అలా మా లీడ్ ఆశగా, నారింజలు కొని, నోట్లో పెట్టుకోబోతుండగా, ఇంతలో మా జీప్ కి గైడ్ వచ్చారు.. ఇక అలానే ఆ కవర్ పట్టుకుని పరిగెత్తుకుంటూ వచ్చేశారు.. యధా ప్రకారం నేను ముందే కూర్చున్నాను, వెనకాల వాళ్ళు ఇందాకే అగ్రిమెంట్ కి వచ్చినట్లున్నారు, ఈ సారి పెద్ద గొడవ జరిగినట్లు కనిపించలేదు.. అసలే ఫుల్ గా డీజెల్ పోసి ఉండడం వల్లనేమో, బండి మాంచి ఊపు మీద ఉంది.. గైడ్ గొంతు సవరించుకుని, తన పాఠం మొదలు పెట్టారు.. అతను ప్రక్కా మలయాళీ! పాటల సౌండ్ తగ్గించమని చెప్పడానికి ఓల్యూం తగ్గించండి అన్నారు! ఆ దెబ్బతో కన్ఫర్మ్ అయిపోయింది.. ఆ గైడ్ ఎక్కీ ఎక్కగానే చేసిన మొదటి పని ముక్కుకి కర్చీఫ్ కట్టుకోవడం! ఎందుకా అంత ఇదిగా కట్టుకుంటున్నారు, వెళ్ళేది మట్టి రోడ్డ్ కాబట్టి కాస్త దుమ్ము ఉంటే ఉండచ్చు, కానీ ఇలా కట్టుకోవడం అవసరమా అనిపించింది.. సరే చూద్దాం అనుకుంటూ ఉండగా, మమ్మల్ని క్రాస్ చేస్తూ ఒక హోండా సిటీ దూసుకు వెళ్ళింది.. అప్పటివరకూ, కేవలం అక్కడ జీపులకి మాత్రమే పర్మీషన్ ఇస్తారేమో అనుకున్నాం, అదే సంగతి గైడ్ ని అడిగితే, లేదు ప్రైవేట్ వాహనాలన్నింటికి అనుమతి ఇస్తారు - బస్స్ లు, లారీ లాంటివి తప్ప అని... ఓహో అనుకుని, చుట్టూ చూడడం మొదలు పెట్టాం.. ఇంతలో బ్రేక్.. ఏంటా అని చూస్తే, గైడ్ వేగంగా దిగి, ముందున్న గేట్ తీసి అంతే వేగంగా జీప్ ఎక్కారు.. బాబోయి ఇదేంటి అనుకుంటూ, సర్లే ముందు ముందు ఇంకెన్ని వింతలు చూడాలో అనుకుంటూ కూర్చున్నా...ఉన్నట్లుండి జీప్ స్పీడ్ పెరిగింది.. ఏంటంటే, ముందు వెళ్ళితే ఎక్కువ జంతులు చూడచ్చు అంటే, నిజమే కాబోలు అనుకున్నా!!!


జీప్ స్పీడ్ సంగతేమో కానీ, మట్టి మాత్రం భీభత్సంగా మొహాల మీద పడడం మొదలయ్యింది.. ప్రక్కనుండి గైడేమో, ఇప్పుడు అర్ధమైందా, నేను అలా అల్-ఖైదా వాళ్ళలా కట్టుకున్నానో అన్నట్లు ఒక చూపు చూశారు.. అయినా నిండా దుమ్ము పడిన తరువాత మట్టి అవుతుందేమో అని అనుకోవడం ఎందుకులే అని ఊరుకున్నాం... అప్పటికే ఒక కిలోమీటర్ పైగా వచ్చేశాం... ఆ అభయారణ్యం లో మనం చూడగలిగే ప్రదేశం 24km.. ఇంకా ఏవీ కనిపించవేంటా అని చూస్తూ ఉండగా, అదిగదిగో చింపాంజీలు అంటూ చూపించారు.. ఆహా, అనుకుని చూస్తే, అవి కోతులకెక్కువ చింపాంజీలకి తక్కువ.. వాటిని ఫొటో తీయడం కూడా వేస్ట్ అనిపించింది నాకు... ఇంకొంచెం ముందుకు వెళ్ళగానే అడవి దున్నలు కనిపించాయి.. చక్కగా నీళ్ళు తాగుతూ జలకాలాడుతున్నాయి.. మా జీప్ ని చూసి, ఒక అరుపు అరిచాయి.. అంతే డ్రైవర్ బండి పోనిచ్చాడు.. అక్కడ నుండి కొద్ది దూరం వెళ్ళగానే, ఒక జీప్ ఎదురు వచ్చింది.. కొంచెం ముందు ఏనుగులు ఉన్నాయి అని చెప్పి వెళ్ళిపోయారు.. సరే అని చుట్టూ చూస్తుండగా, ఇంతలో ప్రక్కనున్న పొదల్లో ఏదో కదిలినట్లనిపించింది.. జీప్ సౌండ్ రాకుండా పోనిస్తున్నాడు, మళ్ళీ పొదలు కదిలాయి, జీప్ అలానే నిశ్శబ్దం గా వెళుతోంది.. కొంచెం ముందుకు వెళ్ళాం.. అదంతా ఓపెన్ ప్లేస్.. అక్కడ నుండి పొదల వెనక భాగం కనిపిస్తోంది.. ఏంటా అని చూస్తే, ఒక పిల్ల ఏనుగు... చెట్లని పాడు చేస్తూ ఉంది.. ఆహా.. అనుకుంటూ ఉండగా, ఇంతలో దాని తల్లి ఏనుగు అనుకుంటా, వచ్చి పెద్దగా ఘీంకరించింది.. ఇక మేము మా కెమరాలకి పని చెప్పాం... అంతలో ఎటు నుండి వచ్చాయో ఏమో తెలియదు కానీ, ఏనుగుల మంద వస్తున్నాయి... అంతే ఇక మా జీప్ డ్రైవర్ ఒక్క నిమిషం కూడా ఆలస్యం చేయకుండా, అక్కడ నుండి తీసుకు వచ్చేశాడు.. ఆ హడావిడిలో, మేము తీసిన ఫొటోలన్నీ షేక్ అయ్యాయి.. ఒక్కటి కూడా సరిగ్గా రాలేదు :( కానీ, ఒక్క నిమిషం ఆలస్యం అయినా కానీ, ఏమి జరిగి ఉండేదో! అప్పుడు చూశాను గైడ్ ని.. అతని దగ్గర కనీసం చిన్న ఆయుధం కూడా లేదు.. ఏవైనా దాడి చేసినా కూడా, ఏమీ చెయలేరు అతను, అలా చూస్తూ ఉండడం తప్ప! మరి ఇంత మాత్రానికేనా గైడ్ తో పాటు వెళ్ళాలి లోపలికి అనిపించింది.. ఇంతలో మా లీడ్ అదే ప్రశ్న అడిగారు.. ఎప్పుడైనా ఏమినా జరిగాయా అని..? దానికి ఆ గైడ్ ఇప్పటివరకు ఏమీ జరగలేదు, అదే మా ధైర్యం అని.. ఏడ్చినట్లే ఉంది.. అసలు చుట్టూ అడివి, ఏమీ లేకుండా అలా కేవలం ఒక గుడ్డి నమ్మకం మీద వెళ్ళడం, ఏంటోగా అనిపించింది.. అప్పటికే ముందు, చివర అని బేధం లేకుండా, అందరం మట్టి స్నానం చేసేశాం.. అందరిలోకి చివర కూర్చున్న వాళ్ళు ఇంకొంచెం ఎక్కువ అంతే!

అడవి దున్నలు:



ప్రకృతి!





ఇలా ఆలోచనల్లో ఉండగా, జింకలు కనిపించాయి.. మా వాళ్ళు ఫొటోలు తీస్తున్నారు... ఇంతలో ఇంకో జీప్ వచ్చింది... వాళ్ళేమో, ముందు ఇంకా చాలా జంతువులు కనిపించాయి అని చెప్పేసరికి, మా డ్రైవర్ జీప్ కదిలించాడు.. గైడ్ చెప్పడం మొదలు పెట్టాడు... ఇది పులుల మేటింగ్ టైమ్... ఈ సమయంలో బయటకి వస్తాయి.. ఇప్పుడే వచ్చి నీళ్ళు తాగుతాయి, ఈ ప్రదేశం మొత్తం పులులు తిరిగే ప్రదేశం అని ఆయన ధోరణిలో చెప్పుకుంటూ పోతున్నాడు... అంతలో ఒక విచిత్రమైన శబ్దం చేస్తూ జీప్ ఆగిపోయింది.. ఏంటా అని చూస్తే టైర్ పంక్చర్!!! ఆహా.. నిజంగా ఎంత గొప్పవాళ్ళం అందరం.. సరిగ్గా, పులులు ఉండే ప్రదేశానికి వచ్చి ఆగిపోవాలా.. నిజమే రాయల్ గా పోవడం అంటే ఇదే కాబోలు అనిపించింది.. చేసేదేముంది.. అందరం దిగాం.. నిర్మానుష్యమైన అడవి.. సూర్యాస్తమయం కావస్తోంది.. మహా అయితే ఇంకో అరగంటలో సూర్యుడు వెళ్ళిపోతాడు.. సగం పక్షులు అప్పటికే గూళ్ళకి వచ్చేసినట్లున్నాయి.. కిల కిల/కిచ కిచ శబ్దాలు వస్తున్నాయి... గైడ్, డ్రైవర్ కలిసి స్టెఫినీ బిగిస్తున్నారు.. సరే ప్రకృతి అందాలని బంధిద్దాం అని నేను చుట్టూ చూస్తున్నా.. ఎదురుగ్గా ఉన్న చెట్టు మీద ఏంటో కదులుతోంది అని చూస్తే, పెద్ద పాము..!!! అంతే అందరూ అరవడం మొదలు పెట్టారు.. గైడ్ ఏమో, అలా అరవకండి, దాని దారిన అది పోతుంటే ఎందుకు మీరే రమ్మని పిలుస్తారు అని.. ఛా మాకు తెలియదు పాపం.. పేరంటానికి ఏమైన పిలుస్తామా ఏంటి అని మేము! ఏదైతేనేమి, పాము ఎటో వెళ్ళిపోయింది.. అప్పటివరకూ, అటూ-ఇటూ తిరుగుతూ ఇప్పుడు పులి బయటకి వస్తే ఏం చెయ్యాలి అని జోకులు వేసుకుంటున్న అందరూ, వచ్చి జీప్ ప్రక్కనే నిలబడ్డారు.. భయం అని కాదు కానీ, ఏదో అలాంటిదే అందరి మొహల్లో! మనసులో ఏముందో మాత్రం తెలియదు!! అలా అందరూ తమ తీక్షణ డృక్కోణాలతో చూస్తుండగా, రిపేర్ పూర్తయ్యింది.. హమ్మయ్య అనుకుని బయలుదేరాం... ఎక్కగానే అందరూ అన్నారు, ఈ సమయంలో పులి వస్తే ఏం చేసేవాళ్ళు అని!!! గైడేమో, అదేమీ చెయ్యదండీ, చూసి ఒక నవ్వు నవ్వి వెళ్ళిపోతుంది అని!!! నిజమా, మాకు ఆ నవ్వులు అక్కర్లేదు, పులి అంతకంటే అక్కర్లేదు అని అనుకున్నాం! ఆ తరువాత మాకు పెద్ద జంతువులేమీ కనిపించలేదు.. మధ్యలో ఒకచోట ఆపి, ఇక్కడ సీతాకోక చిలుకలు చాలా ఉంటాయి... దిగి ఫొటోలు తీసుకుంటే తీసుకోండి అన్నారు.. కానీ అప్పటికే అందరికీ దుమ్ము దుమ్ముగా ఉండి చిరాకుగా ఉంది, చీకటి పడుతోంది.. ఇప్పుడు ఆ తుమ్మెదలు మాకొద్దులే బాబూ అని చెప్పారు.. గైడ్ వైయనాడ్ sanctury గొప్పదనాన్ని చెబుతూ ఉన్నారు.. భారతంలో ఉన్న తొమ్మిది అభయారణ్యాలు ఒకదానికి ఒకటి inter-connected అట!! సో, ఈ జంతువులన్నీ, వాటి కాల మాన పరిస్థితులని బట్టి ఒక చోట నుండి ఇంకోచోటికి రాకపోకలు సాగిస్తూ ఉంటాయి.. ఏనుగులు మాత్రం నెల రోజుల కంటే ఎక్కువ ఒక చోట ఉండవట.. ఇంకా తెలుసుకోవాలంటే ఇక్కడ చూడండి.. అలా అవన్నీ వింటూ, ఊ కొడుతూ ఉండగా, ఎంట్రన్స్ వచ్చేసింది.. దుమ్ము దులుపుకుంటూ దిగారు అందరూ.. మేము అలా దిగామో లేదో, ఇంకో క్రొత్త గ్రూప్ వచ్చినట్లున్నారు, జీప్ దుమ్ము దులుపుతూ వాళ్ళని ఎక్కించుకుంటున్నారు!


అలా మా అభయారణ్య ప్రయాణం కాస్తా, కొంచెం భయానకంగానే గడిచింది!!

డిన్నర్ మరియు ట్రెక్కింగ్ గురించి రేపు...

Tuesday, December 16, 2008

రండి రండి.. కూర్గ్ లో విహరించి వద్దాం రండి...

దాదాపు ఏడాదిగా చేస్తున్న ప్రాజెక్ట్, అన్ని బాలారిష్టాలని, అంత్య నిష్టూరాలని దాటుకుని ఒక కొలిక్కి చేరింది.. ఇన్నాళ్ళు, పగలనక - రేయనక, ఎండనక- వాననక, హాలిడే అనక- లీవనక, వీక్ డే అనక - వీకెండనక, పండగనక - పబ్బమనక, ఇండియా అనక- కొరియా అనక, రెక్కలు ముక్కలు చేసుకుని, కీ బోర్డ్ విరగ్గొట్టి - మౌస్ పగలగొట్టి, కాఫీ మేషీన్ ని పీల్చి పిప్పి చేసి, ఎట్టకేలకు పూర్తి చేశాం.... పాపం మా కష్టాలని చూసి చలించిన క్లైంట్ కూడా, చేసింది చాలు ఇంతకన్నా చేయడం మీ వల్ల కాదు అని మర్యాదగా చెప్పేసరికి, ల్యాప్ టాప్ మూసుకుని మమ అనిపించుకుని వచ్చేశాం...

అయితే అసలు విషయం ఇప్పుడే మొదలయ్యింది... ప్రాజెక్ట్ లో జనాలు ఎంత కష్టపడ్డారో తెలియదు కానీ, రిలీజ్ అయిన మూడు వారాల వరకూ ఆఫీసులో ఎవరూ లేరు!!! ఆ తరువాత చిన్నగా మా మ్యానేజర్ ని ట్రీట్-ట్రీట్ అంటూ కాల్చుకు తిన్నారు.. సరే అని ఆ బాధ భరించలేక ఆయన కూడా దానికి వాకే అనేశారు.... చాలా ఆలోచించి, చించి, పేపర్లన్నీ చినిగిపోయిన తరువాత ఏదో రిసార్ట్ ప్లాన్ వేశారు... అది వేసిన వాళ్ళు తప్ప మిగతా ఎవరూ ఒప్పుకోలేదు.. మాకు ఎలాగైనా కనీసం రెండు రోజులు ఉండాలి, మంచి సీనిక్ ప్రదేశాలు కావాలి అంటే చివరికి కూర్గ్ అని డిసైడ్ అయ్యారు.... రెండు రోజులు కావాలి కదా ని, ఒక వీక్-డే ని కూడా త్యాగం చేసి మరీ ఏర్పాటు చేశారు!!!

సరే ఆ సమయం రానే వచ్చింది... మేమంతా ఈ ప్రోగ్రాం ఉంది కదా, మధ్యాహ్నం నుండి ఆఫీస్ చెక్కేసి, తీరికగా రాత్రికి వద్దాం లే అనుకుని ప్లాన్ వేసుకున్నాం.. మిగతా టీం వాళ్ళకి కూడా ఈ అవిడియా ఇచ్చేసి మధ్యాహ్నం ఎప్పుడవుతుందా అని ఎదురుచూస్తూ ఉన్నాం... సరే అనుకున్నట్లుగానే మిగతా టీం వాళ్ళు బంక్ కొట్టి వెళ్ళిపోయారు.... మేము కూడా బయలుదేరదాం అనుకునే టైంకి, కరెక్ట్ గా మా లీడ్ మీటింగ్ అని మొదలుపెట్టారు... మీటింగ్ సాగుతోంది... సాగుతోంది.. సాగుతూనే ఉంది... అప్పుడు టైం చూస్తే 5 అయ్యింది.. చేసేదేముంది, ఇక ఉరుకుల పరుగులతో ఇంటికి వెళ్ళి మళ్ళీ 9 కల్లా ఆఫీస్ కి వచ్చేశాం..

మిగిలిన టీం మెంబర్స్ అందరూ, అప్పుడే వస్తూ ఉన్నారు... లాబీ మొత్తం కోలాహలంగా ఉంది.. ఇంతలో బస్ కూడా వచ్చేసింది... హడావిడిగా ఎక్కేసి కూర్చున్నారు.. చివరిగా, మా PM ఎక్కి రైట్ చెప్పేశారు... అలా ఆఫీసులో నుండి బయట పడుతూ ఉండగా, డ్రైవర్ ఉప్పి దాదా పాట అందుకున్నాడు(అంటే ఆయన పాడాడు అని కాదు -- ఆ పాట పెట్టాడన్నమాట!)... అంతే ఒక్కసారిగా అందరూ నో నో నో అని అరిచేశారు.. పాపం ఆ క్లీనర్ అదిరిపోయాడు.. వెంటనే ఏంటన్నా, అన్న ఉపేంద్ర హిట్ సాంగ్ అలా అంటారేంటి అని చాలా బాధ పడ్డాడు! అతనికి సర్ది చెప్పి, హింది పాటలు పెట్టమన్నారు... ధూమ్ పాటలు పెట్టాడు ఇక ఏమి చేయలేక...అంతే ఇక డ్యాన్స్ మొదలు పెట్టారు.. హడావిడి హడావిడి చేసి పాపం పన్నెండింటికి ఉపశమించారు... ఇంతలో టీకి ఆపారు బస్ ని... అంతే అందరూ దిగిపోయి, ఆ టీ ఏ మాత్రం బాలేకపోయినా ఎగబడి తాగేశారు! మళ్ళీ ప్రయాణం మొదలు... అప్పటికి మైసూర్ దాటేశాం... కాసేపు పడుకున్నాను.. అంతలోనే మెలకువ వచ్చేసింది... టైం చూస్తే, 2 అవుతోంది.. అందరూ నిద్రలో ఉన్నారు... నాకు నిద్ర పట్టడం లేదు.. అలా కిటికీలో నుండి చూస్తూ ఉన్నాను.. పౌర్ణమి దగ్గరలో ఉందేమో, వెన్నెల చాలా చాలా బావుంది.. మంచు పడుతోంది అప్పుడే.. ఆ మంచులో నుండి వెన్నెల.. చుట్టూ పొలాలు... ఇంకా వెళ్ళే కొద్దీ అదంతా పెద్ద అరణ్యం లా ఉంది.. ఆ చెట్ల మధ్యలో నుండి వెన్నెల, ఆ చల్లటి గాలి, ఆ మంచు.. ఓహ్.. నాకైతే బస్ అక్కడే ఆపేసి అలా కూర్చుండిపోవాలనిపించింది.. రోడ్డ్ అస్సలు బాలేదు.. చాలా curved road.. డ్రైవర్ చాలా ఒడుపుగా తీసుకు వెళుతున్నాడు.. అలా దాదాపు ఒక గంట ఆ మంచుని, వెన్నెల ని చూస్తూ ఉన్నా... ఇంతలో అలా తల తిప్పి చూశాను.. ప్రక్కనే మా చిన్నన్న(మా Tech Lead!) చేపలా కళ్ళు తెరుచుకుని చూస్తూ ఉన్నారు! చూడగానే భయపడ్డా.. అంతలోనే సర్దుకున్నా.. ఇంతలో బస్ ఆగింది... ఏంటా అని చూస్తే, చిన్నన్న దిగారు .. డ్రైవర్ లైట్ వేయబోతుంటే, వద్దు వద్దు అని ఆపేశారు.. బయటకి చూస్తుంటే coorg guest house అని కనిపిస్తోంది... వాళ్ళు దిగి చుట్టూ చూస్తూ నించున్నారు.. నాకు మొదట ఏమీ అర్ధం కాలేదు.. వచ్చేశామా లేదా అని.. ఇంతలో మిగితా వాళ్ళు కూడా కొంతమంది దిగారు.. నా ప్రక్కన ఉన్న అమ్మాయిలు కూడా నిద్ర నుండి లేచారు.. ఏంటా ఆపారు అని చూస్తూ ఉన్నారు.. జనాలు దిగుతున్నారు, మళ్ళీ అంతలోనే ఏమయ్యిందో గబగబా బస్ ఎక్కి కూర్చున్నారు!!! ఇదంతా వింటూ మేము మీకు జంగిల్ మంద అనిపిస్తే నా తప్పు మాత్రం కాదు :)

సరే క్రింద ఉన్న వాళ్ళు ఇక దిగండి అని డిక్లేర్ చేశారు.. లైట్లు వెలిగాయి.. కళ్ళు తెరుచుకున్నాయి.. లగేజీలు బయటకి వచ్చాయి.. కాళ్ళు క్రిందకి దిగాయి.. అప్పటివరకూ, కిటికీలన్ని మూసి ఉంచడం వల్లనేమో, ఒక్కసారి చల్లగాలి అలా మొహమ్మీదుగా కోసుకుంటూ అంతే వేగంగా వెళ్ళిపోయింది.. తల మీద ఏంటా పడుతోంది అని చూస్తే, మంచు వర్షం!!! మరీ snow-fall లాగా కాదు కానీ, అది మంచు వర్షమే..!!! భలేగా అనిపించింది.. అలా గెస్ట్ హౌస్ లో కి వెళ్ళాం.. అమ్మాయిలందరికీ కలిపి ఒక గది ఇచ్చారు..మళ్ళీ ప్రొద్దున్న 8కల్లా అసెంబుల్ అవ్వాలి అని చెప్పేలోపులే, అందరూ అలా మత్తుగా మంచాల మీద వాలిపోయారు.. నేను మాత్రం బుధ్ధిగా 6కల్లా అలారం పెట్టుకుని పడుకున్నా, మరి ప్రొద్దున్నే లేచి ప్రకృతిని తిలకించాలి కదా!

అలారం మోగుతోంది, యధావిధిగా కట్టేసి పడుకుందామనుకునే లోపు నేను ఉన్నది కూర్గ్ లో అని గుర్తు వచ్చింది.. సరే అని అస్సలు లేవాలి అనిపించకపోయినా, బధ్ధకంగా అలానే లేస్తున్నా.. ఇంతలో మా మ్యానేజర్స్ ఇద్దరూ వచ్చి తలుపు మీద టకటకటక మోగిస్తున్నారు... వచ్చే వచ్చే అని చెప్పేలోపులే, ఒక వందసార్లు కొట్టేశారు.. సరే అని లేచి తలుపు తీసి చూస్తే, వాళ్ళందరూ అప్పటికే రెడీ అయ్యి ఉన్నారు.. తొందరగా తయారవ్వండి అని చెప్పి వెళ్ళిపోయారు..సరే తొందరగా బయట పడ్డాను నేను కూడా.. అప్పటికే సగం మంది ప్రకృతి అందాలని చూడడానికి బయటకి వెళ్ళిపోయారు అని చెప్పారు.. ఇంతలో మా టీం మేట్స్ కనిపించారు.. అందరం కలిసి బయలుదేరాం.. అంతలో ఇంకొకరు ఫోన్.. మళ్ళీ కాసేపు వెయిటింగ్.. ఈలోపు ప్రొద్దున్నే వెళ్ళినవాళ్ళు తిరిగి వస్తూ కనిపించారు :( అయినా ఫర్లేదులే అని బయలుదేరాం.. చుట్టూ అంతా కాఫీ చెట్లే.. కాఫీ పండ్లు.. మా వాళ్ళైతే ఆహా ఏమి సువాసన అన్నారు కానీ, నాకైతే ఏదో వాసన లాగా అనిపించింది... ఫిల్టర్ కాఫీ వాసన అయితే మాత్రం రాలేదు! ఆ దారిలో తీసిన కొన్ని సిత్రాలు...

మా బస్


పొగ మంచులో చెట్టు


కాఫీ పండ్లని చెప్పారు (ఇవి కాఫీ కాదేమో అని నా డౌట్!)



అలా కాసేపు తిరిగి తిరిగి, రూమ్ కి తిరిగి వచ్చేశాం.. వచ్చేసరికి ఫలహారాలు సిధ్ధంగా ఉన్నాయి... వాటిని పట్టు పట్టి బయటకి వచ్చేసరికి, మా లీడ్ ఎదురుగ్గా ఉన్నారు.. ఎలా ఉంది టిఫిన్ అన్నారు.... ఓకె.. అన్నా... అంటే Not Gud? అన్నారు.. లేదు, లేదు.. Not bad! అన్నా.. (నాకైతే మా ఆఫీస్ క్యాంటీన్ లో కంటే చాలా బావుందనిపించింది...) దానికి ఆయన ఓహ్!! then its gud! అన్నారు.. సరే ఇక ఇప్పుడు ప్రయాణం ఇరుపు జలపాతాల దగ్గరికి... దారి పొడుగూతా, కాఫీ ప్లాంటేషన్స్... వాటిని శుధ్ధి చేసే యంత్రాలు.. పావు కిలోమీటర్ కి ఒక ఇల్లు.. ఆ ఇంటి చుట్టూ కాఫీ తోటలు.. ఇళ్ళన్నీ పెంకుటిల్లే.. అందరికీ TataSky/DishTV ఉన్నాయి.. మరి కేబుల్ కష్టమేమో ఆ కొండ ప్రాంతంలో.. కాఫీ చెట్లతో పాటుగా, తమలపాకుల చెట్లు కూడా ఉన్నాయి.. అలానే యాలకుల చెట్లు కూడా... ఒకటేమిటి, దాదాపు అన్ని spices చెట్లు ఉన్నాయక్కడ.. ఈ రోడ్ కూడా చాలా మెలికలు-మెలికలు గా ఉంది.. ఎదురుగ్గా ఏ వాహనం వచ్చినా చాలా ఇబ్బంది.. అప్పుడే సూర్యుడు వస్తున్నాడు.. చల్లటి గాలిలో, ప్రభాత(మరీ పట్టపగలు తొమ్మిదింటికి ఆ పదం వాడకూడదేమో కానీ, ఆ ఊళ్ళో అప్పుడే వస్తున్నాడు సూర్యుడు!) కిరణాలు.. చాలా బావుంది... అనుభవించాలి.. మాటల్లో చెప్పలేను... అలా ఒక అరగంట ప్రయాణించిన తరువాత ఒక చోట ఆపి, ఇక ఇదే ఫాల్స్ వెళ్ళండి అన్నారు... దిగి చూస్తే, కనుచూపు మేరలో జలపాతాలు కనిపించడం లేదు కదా, కనీసం సౌండ్ కూడా వినపడడం లేదు.. తీరా బస్ లో నుండి దిగేసరికి, గైడ్ చల్లగా, రెండు కిలోమీటర్లు కొండెక్కాలి అని చెప్పారు!!.. ట్రెక్కింగ్ రేపు కదా అంటే, లేదు ఇది warm-up exercise అని మాకు జ్ఞానోదయం చేశారు...సరే అని బయలుదేరాం.. కెమారాలు పౌచ్లో నుండి జూలు విదిలించుకుని బయటకు వస్తున్నాయి... అక్కడే ఒక పది స్నాప్స్ తీసేసి మా నడక మొదలెట్టాం.. జలపాతాల ఎంట్రన్సే అర కిలోమీటర్ దాకా ఉంది.. మధ్యలో పొలాలు.. ఏ శంకరో చూస్తే, తీయబోయే సినిమాలో జానపద పాట అక్కడే తీస్తాడనిపించేలా, షారుఖ్ చూశాడంటే, కాజోల్ తో ఒక పాట వేసుకుంటాడు అనేలా ఉంది అక్కడ!.. మేమూ రసూల్ అంతలా కాకపోయినా మా కెమెరాలకి పని చెప్పాం.. ఇంతలో మిగతా వాళ్ళు మా గురించి అరుస్తూ కనిపించారు.. అక్కడ టిక్కెట్ తీసుకోవాలి, అందరూ ముందుకు వెళ్ళిపోయారు.. మాకోసమే ఎదురు చూస్తూ ఉన్నారు.. మేము అక్కడితో వాటిని వదిలిపెట్టి, పరిగెత్తాం.. కౌంటర్ దాటేసరికి, ఆవు స్వాగతం చెప్పింది!

పొలాలు






అక్కడి నుండి ఇంకా కిలోమీటర్ నడవాలన్నారు.. సరే చుట్టూ చూస్తూ, ఫొటోలు తీసుకుంటూ, జోకులు వేసుకుంటూ, వెళుతున్నాం... అంతలో, చిన్న over-pass వచ్చింది.. దాని క్రిందగా నీళ్ళు.. అంతే అందరూ దాంట్లోకి దిగారు.. నీళ్ళు జల్లుతూ అక్కడే దాదాపు అరగంట గడిపాం... ఆ రాళ్ళు అవీ చాలా జారుడుగా ఉన్నాయి.. అయినా కూడా వాటి మీద ఎగురుతూ, దాటుతూ గొడవ గొడవ చేశాం.. ఇంతలో పైన్నుండి అరుపులు వినిపించాయి... వాటర్ ఫాల్స్ చూసిన ఆనందంలో అరిచారు మిగతావాళ్ళు..సరే ఇక మేము కూడా బయలుదేరాం.. ఇదంతా అడవి మధ్యలో కదా, కాలి బాట దాంట్లో కొండలు ఎక్కుతూ వెళ్ళామేమో అనుకోకండి!, చక్కగా మెట్లు ఉన్నాయి, కాకపోతే అవన్నీ పాతకాలం మెట్లు.. దారి మధ్యలో మరికొన్ని ప్రకృతి అందాలు.. నిజంగా mother nature అంటే ఇదేనేమో అనిపించింది... పైకి చేరుకునే సరికి, కొందరు స్నానాలు చేస్తూ ఉన్నారు.. పేద్ద జలపాతాలు కాదు కానీ, ఒక చిన్న పాయ లాంటిది.. కానీ, అడవి మధ్యలో, కొండల్లో చూడడానికి బావుంది.. ఇంకా విచిత్రమేంటంటే, మామూలుగా కంటే, కెమెరాలో నుండి చూస్తుంటే చాలా అందంగా కనిపిస్తోంది! సరే ఆ నీళ్ళల్లో అలా ఫొటోలు దిగి, ప్రక్కకి వచ్చేస్తుంటే, జారిపడిపోయా నేను! కాకపోతే, బండల మధ్యలో కావడం వల్ల ఇబ్బంది లేదు.. బాబోయి అనుకుని, ఇక ప్రక్కకి వచ్చేశాను... ప్రక్కనున్న చెట్ల దగ్గర, మెట్ల మీద, బండల పైన, నీళ్ళల్లో ఇలా ఎవరికి తోచినట్లు వాళ్ళు ఫొటోలు దిగుతున్నారు...అలా దాదాపు ఒక రెండు గంటలు గడిపిన తరువాత చిన్నగా బయలుదేరారు అందరూ.. మేము కొంచెం ముందు నడుస్తున్నాం.. ఇంతలో ఒక కుక్క వచ్చింది.. మా ప్రక్కనున్నతను, బిస్కట్స్ తింటున్నాడు.. అదేమో అతన్నే చూస్తూ, అతని చుట్టూ తిరుగుతూ ఉంది.. సరే అని, దానికి పెట్టడానికి, ఇంకో అమ్మాయికి బిస్కట్ ఇచ్చి పెట్టమన్నాడు.. తను పెట్టింది.. మళ్ళీ అతని దగ్గరికే వెళ్ళింది.. అలా కొండ పైనుండి క్రిందకి వచ్చేవరకూ, అతన్ని ఫాలో అవుతూనే ఉంది.. అందరూ భీభత్సంగా కామెంటారు అతన్ని ;)

వాటర్ ఫాల్స్






లంచ్, వైయనాడ్ sanctury రేపు...

Thursday, November 27, 2008

కళ్ళ ముందు కటిక నిజం -- కానలేని గుడ్డి జపం

మళ్ళీ ముంబైలో పేలుళ్ళు... ఏదో అత్తవారింటికి వచ్చినంత చక్కా, వచ్చేసి ఇష్టమొచ్చినట్లు అందరినీ కాల్చేసి, బాంబులు వేసి వాళ్ళ పని సాగిస్తున్నారు ఉగ్రవాదులు.. రైల్వే స్టేషన్స్లో వరుస పేలుళ్ళ ఘటన ఇంకా పూర్తిగా మర్చిపోనేలేదు, అప్పుడే మళ్ళీ ఈ మారణకాండ... కేవలం 20మంది తీవ్రవాదులు, దేశానికి వాణిజ్య రాజధాని అయినటువంటి నగరాన్ని తమ గుప్పెట్లో పెట్టుకుంటున్నారు అంటే, మన వ్యవస్థ చేతకానితనం తెలుస్తోంది.. సాధిస్తాం, చేధిస్తాం... 24గంటల్లో నిందితులని పట్టుకుంటాం అని పేలుడు జరిగిన ప్రతిసారి, మంత్రులు అరిగిపోయిన రికార్డులాగా వల్లిస్తూనే ఉంటారు..పోన్లే పట్టుకుంటారేమో అని, మనమూ వదిలేస్తాం.. అంతే రేపటికి అంతా మామూలే.. మళ్ళీ ఎక్కడోక్కడ పేలుళ్ళు జరిగేవరకు ఆ విషయం ఎవరికీ గుర్తు ఉండదు.. చివరికి పరిస్థితి ఎలా తయారయ్యింది అంటే, బాంబు పేలుడు అంటే .. ఆహా అలాగా.. ఎంతమంది పోయారట.. ఓహో.. అయ్యో.. అంతే.. ఇంకేంటి సంగతులు అని మాట్లాడుకునేంత దాకా..!

నిజమే.. ఇంత మంది జనాభా ఉన్న దేశం లో, అనుక్షణం ఏమి జరుగుతుంది అని కనిపెట్టడం అసాధ్యం.. కానీ, కనీసం ఉన్న వ్యవస్థల మధ్య సమన్వయం లేకపోతే ఎలా..? నిన్న ఏదో హైదరాబాద్ లో పేలుళ్ళు జరిగితే ఎలా ఉండాలి అని మాక్ డ్రిల్ నిర్వహించార్ట.. ఇంతలో, ఆ పరిస్థితి ముంబై లో అనుభవంలో కి వచ్చింది.. సంఘటన జరిగిన వెంటనే, అందరూ వస్తారు, సానుభూతి చూపిస్తారు.. ఇంకా నష్ట పరిహారాలు ప్రకటిస్తారు.. అంతే చేతులు దులుపుకుని వెళ్ళిపోతారు.. అంతే తప్ప ఇంకోసారి ఇలాంటివి జరగకుండా ఏమీ చర్యలు తీసుకోరు...

ఎన్నో నేరాలు చేసిన ఉగ్రవాదులు కళ్ళ ముందు తిరుగుతూనే ఉంటారు.. అయినా, పట్టుకోలేరు.. ఒకవేళ పట్టుకున్నా, నిమిషాల మీద వాళ్ళని బెయిల్ మీద బయటకి తీసుకు వస్తారు.. ఒకవేళ కష్టపడి వాళ్ళని శిక్ష విధించినా, అది ఎప్పటికీ అమలు అవదు.. పార్లమెంట్ మీద దాడి చేసిన నిందుతులు దొరికినా ఏమి లాభం.. వాళ్ళకి న్యాయస్థానం ఉరిశిక్ష విధించింది.. అయినా, అతీ గతీ లేదు.. ఎందుకు ఉరి తీయరో ప్రజలకు అర్ధం కాదు.. ఈ విషయం అడిగిన ప్రతిసారి ఏదో సాంకేతిక కారణాలు అంటారు, ఇంకేదో అంటారు..

ఒక్క విషయం ఎప్పుడూ అర్ధం కాదు.. ఈ ఉగ్రవాదులని అరెస్ట్ చేసి, శిక్ష విధిస్తే, మైనార్టీల మనోభావాలు దెబ్బతింటాయి.. వోట్ బ్యాంక్ రాజకీయాలు ఇలా ఏవేవో చెబుతారు.. కానీ, మన ప్రజల ప్రాణాలు తీస్తున్న వాళ్ళని దండిస్తే, మనోభావాలు ఎందుకు గాయపడతాయి.. వాళ్ళు ప్రాణాలు తీస్తున్న వాళ్ళలో అదే మైనార్టీలు కూడా ఉన్నారు కదా.. అంత కరడు గట్టిన నేరస్తులకి క్షమాభిక్ష ఒకటి.. సద్దాం హుస్సైన్ అంతటి వాడిని, అమెరికా ఉరి తీసి చంపింది.. ఏం మన దేశాన్ని అతలాకుతలం చేస్తున్న ఈ తీవ్రవాదులకి మనం ఆ పని చేయలేమా..? ప్రభుత్వం ఏమి చేయడం లేదు కాబట్టే వాళ్ళకి అంత అలుసు అయిపోయింది..


అసలు నిన్న జరిగిన దాడిలో వాళ్ళ మోటివ్ చూస్తుంటే చాలా ఆశ్చర్యం గా ఉంది.. హోటళ్ళలో ఉన్నవాళ్ళలో, అమెరికా, బ్రిటన్ పాస్ పోర్ట్ లు ఉన్నవాళ్ళని పట్టుకున్నారట.. అంతగా వాళ్ళకి ఆ జాతీయులని బంధించాలి అంటే ఆ దేశల్లో దాడులు చేయచ్చు కదా, ఇక్కడెందుకు..? అక్కడ వాళ్ళ పప్పులు ఉడకవు కదా.. ఇక్కడ అయితే ఎంచక్కా, అధికారంలో ఉన్నవాళ్ళకి ఒక పది కోట్లు పడేస్తే, హాయిగా పని సాగించచ్చు..

ముంబై లో ఈ దుర్ఘటన జరిగి, 12 గంటలు దాటిపోయింది.. అయినా ఇంకా తీవ్రవాదులు ఎక్కడెక్కడ ఉన్నారో తెలియలేదు.. వాళ్ళ దగ్గర ఎంత మంది బందీలుగ ఉన్నారో కూడా తెలియదు.. ఎంతసేపు అమెరికా తో అణు బంధం కావాలి.. దేశాన్ని అమెరికా లాగా తయారు చేస్తాం, అది- ఇది అని చెప్పే నాయకులు, అక్కడ తీసుకునే భద్రతా చర్యలు కనిపించవా.. ఏమైపోయాయి మన ఇంటిలిజెన్స్ వ్యవస్థలన్నీ..?

ఒక ప్రక్క ఇంత బాధగా ఉంటే, టి.వి. ఛానళ్ళ వాళ్ళు పండగ చేసుకుంటున్నారు.. అక్కడ జరిగే కమెండో ఆపరేషన్స్ అన్ని లైవ్ చూపిస్తున్నారు.. అంటే ఎంత మంది పొలీసులు ఉన్నారు.. ఎటు వైపు నుండి లోపలికి వెళ్ళడానికి ప్రయత్నిస్తున్నారు, ఎటు నుండి తీవ్రవాదులు సేఫ్ గా బయటకి వెళ్ళడానికి వీలుంది అని ... ఇంత అవసరమా.. నిజమే, ప్రజలకి విషయాలు తెలియాలి.. కానీ ఈ వివరాలన్ని చెబితే, లోపల ఉన్న తీవ్రవాదులకే లాభం ఎక్కువ కదా.. వాళ్ళు తప్పించుకోవాడానికి ఆస్కారం ఉంది కదా... ఆహ.. మనకెందుకు అదంతా.. టి.ఆర్.పి. రేటింగ్స్ పెంచుకుంటే చాలు.. ఎవరు ఎట్లా పోతే మనకేం...? ఇంకా భయంకరమైన విషయమేంటంటే, ఆ వార్తలు చెప్పే వాళ్ళు ఎంతో ఆనందం గా (మొహాల మీద నవ్వుతో), వివరిస్తున్నారు ఆ ఘటనలని (ibn channel).. అసలు అంత మంది ప్రాణాలు కోల్పోతే, వీళ్ళకి నవ్వులాటగా ఉంది.. ఆ ఒక్క ఛానల్ అనేముంది, దాదాపు అన్నిటి పరిస్థితి అంతే.. మాకు ఇక్కడ తెలుగు న్యూస్ ఛానల్స్ రావు.. ఇక ఆ నిరంతర వార్తా స్రవంతి వాళ్ళ కార్యక్రమాలని తలుచుకోవడానికే భయమేస్తోంది..

కానీ ఇలాంటివి ఎన్ని జరిగినా, రేప్రొద్దున కి అందరం మర్చిపోతాం.. మళ్ళీ ఈ రాజకీయ నాయకులనే ఎన్నుకుంటాం.. పార్టీలు వేరైనా అందరూ ఆ తాను ముక్కలే కదా.. నిజాయితీ గా పని చేసే వాళ్ళని మాత్రం ఛస్తే ఎన్నుకోం.. ఎందుకంటే, వాళ్ళు వీళ్ళంత డబ్బులు ఖర్చు పెట్టలేరు కదా.. మంచి వాళ్ళు ఎక్కడున్నారు అని ప్రశ్నిస్తాం... కానీ అలాంటి మంచి వాళ్ళు ఒకరిద్దరు ముందుకు వచ్చినా, వాళ్ళకి చేయూతనివ్వం.. అందుకే మంచివాళ్ళందరూ దూరంగా ఉండిపోతున్నారు.. కనీసం ఇప్పటికైనా, నిజాయితీగా ఉండే ఒకరిద్దరు నాయకులకి ప్రోత్సాహం ఇస్తే, రాబోయే కాలం లో మరికొంత మంది ముందుకు రావడానికి ఆస్కారం ఉంటుంది... వేయి మైళ్ళ ప్రయాణమైనా, ఒక్క అడుగుతోనే మొదలవుతుంది..

Saturday, November 1, 2008

బ్లాక్ & వైట్

నిన్న కొద్దిగా ఖాళీ దొరకడంతో ఈ సినిమా చూశాను..

వివరాల్లోకి వెళితే, ఉగ్రవాదం సమాజంలోకి ఎంతవరకు చొచ్చుకుపోయిందో చూపించిన సినిమా... స్థూలంగా కధ విషయానికి వస్తే, రాజీవ్ కనకాల సాఫ్ట్ వేర్ ఇంజనీర్.. తనకి పరిచయమైన సింధుతులానిని ప్రేమించి పెళ్ళి చేసుకుంటాడు.. ఆ తరువాత నగరంలో జరిగిన బాంబు పేలుళ్ళలో, రాజీవ్ కనకాల కార్ దొరకడంతో, అతని మీద పొలీసుల నిఘా పెడతారు... అతని పాత్రని కనుక్కునే ప్రయత్నంలో దొరికిన ఆధారాలన్నీ, రాజీవ్ కనకాలనే దోషిగా చూపడంతో అరెస్ట్ చేసి జైల్లో పెడతారు.. పొలీసులు ఎన్ని రకాలుగ ప్రశ్నించినా, నాకు ఏమీ తెలియదు అనడంతో, అతని కుటుంబ సభ్యుల మీద దృష్టి పడుతుంది.. సింధు తులాని తండ్రి ద్వారా అసలు విషయం బయటకి వస్తుంది.. అప్పటికే, రాష్ట్రపతిని చంపడానికి ఢిల్లీ కి వెళ్ళిన సింధు ని రాజీవ్ కనకాల ఎలా అడ్డుకున్నాడు అనేది క్లైమాక్స్...

ఎంచుకున్న కధాంశం బావుంది.. నటీనటులు కూడా వాళ్ళ పాత్రలకి తగిన న్యాయం చేశారు.. రాజీవ్ కనకాల తనకి అలవాటైన గాంభీర్యాన్ని, సీరియస్ నెస్స్ ని మొహంలో బానే పలికించాడు.. కానీ కాస్త హాస్యం, రొమాంటిక్ గా కూడా నటించగలిగితే బావుంటుంది.. మరీ ప్రతి సన్నివేశంలో చాలా సీరియస్ గా ఉన్నట్లు అనిపించింది నాకు.. ఇక ఉత్తేజ్ ఉన్నంతలో బానే చేశాడు... సింధు తులాని చేస్తున్న పాత్రలన్నీ, దాదాపు ఇలానే ఉంటున్నాయి.. పగ, ప్రతీకారాలు సాధించడం.. ఈ సినిమాలో ఆమెని తీసుకోవడం ఒక డ్రాబాక్... తను కాకుండా వేరే ఎవరైనా అయితే, ఇంకొంచెం బావుండేదేమో... అలానే సి.బి.ఐ ఆఫీసర్ పాత్ర కూడా.. దానికి జాకీ షర్రాఫ్ నే ఎందుకు తీసుకున్నారో, దర్శక నిర్మాతలకే తెలియాలి.. ఆ పాత్ర కి వేరే ఎవరైనా కూడా సరిపోతారు...

కధ బానే ఉన్నా, కధనంలో పట్టు తప్పింది.. సినిమా చూస్తున్నంతసేపు తరువాత ఏమి జరగబోతుందో ప్రేక్షకుడికి తెలిసిపోతూనే ఉంటుంది.. రాజీవ్ కనకాలకి ఈ పేలుళ్ళతో సంబంధం ఉన్నట్లు చూపించడానికి, అతని కార్ ని వాడుకున్నట్లు చూపిస్తారు... నాకైతే కధలో ఆ సీన్ ని బలవంతంగా చొప్పించినట్లు అనిపించింది.. ఇంకొంచెం గ్రౌండ్ వర్క్ చేసి ఉంటే, సినిమా మరింత పక్కాగా వచ్చి ఉండేది అని నా అభిప్రాయం..

ఏది ఏమైనా, ఈ సినిమా చర్చించిన విషయం మాత్రం ఒక్కసారి ఉలిక్కిపడేలా చేస్తుంది.. ఈ మధ్య టెర్రరిస్ట్ ల లో టెక్కీస్ కూడా చాలా మంది ఉంటున్నారు.. మనతో ఉంటూ, మన మధ్య గడుపుతూ, ఇంత మారణహోమం చేస్తున్నారు అంటే, ఆ ఊహే భయంకరంగా ఉంది.. సినిమా చివరిలో తనికెళ్ళ భరణి అన్నట్లు, కాసింత స్పృహ ఉంటే, ఇలాంటి వాటిని గమనించి, అన్నీ కాకపోయినా, కొన్ని అనర్ధాలనైనా ఆపచ్చేమో...

కొసమెరుపు: మా రూమ్మీ చాలా ముక్తసరిగా మాట్లాడుతుంది, సినిమాలో సింధు తులాని లాగే! నాకెందుకో ఇంటికి వెళ్ళి పడుకున్న తరువాత సినిమా గుర్తొచ్చి, పడుకున్న తనని చూడగానే భయం వేసింది.. నేను కళ్ళు మూసుకోగానే వచ్చి, నా తలకి తుపాకీ పెట్టి, పద పవిత్ర యుధ్ధంలో ప్రాణాలు అర్పిద్దు గానీ అంటే నా పరిస్థితి...!!!

P.S అందరికీ రాష్ట్ర అవతరణ శుభాకాంక్షలు...

Sunday, October 26, 2008

ఎటో వెళ్ళిపోతోంది మనసు...

బ్లాగులో full fledged టపా వ్రాసి చాలాకాలమైంది... పని మరీ ఎక్కువగా ఉంది... ఎప్పుడైనా కాస్త తీరిక దొరికి బ్రెయిన్ idle లో కి వెళ్ళగానే, మనసు ఎక్కడెక్కడికో వెళ్ళిపోతోంది... కొత్తపాళీ గారు ఇచ్చిన కధ long time pending.. విష్ణువుని ఆన్సైట్ కి ఎలా పంపాలో ఆలోచిస్తుండగా, నా ఆన్సైట్ ప్రయాణం గుర్తొస్తుంది... సరే అని ఛానల్ మారిస్తే చిరు/బిరు/కిరు ల యాత్రలు కనిపిస్తున్నాయి.. పోనీ చదువరి గారి లాగా రాజకీయాలు రాద్దామా అనుకుంటే, ఇంతలో ఏవేవో ఊహలు..... సరే పూర్ణిమలాగా ఊహలన్నింటినీ ఊసులు చేసేద్దాం అనుకునేలోపు అవి తెల్లవారు ఝామున రూమ్ కి వస్తూ వేసుకున్న జోకుల దగ్గర నుండి, చిన్నప్పుడు దీపావళి చేసుకున్న రోజుల వరకూ వెళ్ళిపోతున్నాయి... ఎటూ ఇక్కడ వరకూ వచ్చాం కదా, ప్రవీణ్ లాగా వాటినే రాసేస్తే పోలా అని కలం కదిలించబోతే, ప్రక్కనే 300 B.C. మీద చర్చ వినిపిస్తోంది... ఇంకెందుకాలస్యం, మహేష్ గారి లాగా సినిమాల మీద వ్రాసేద్దాం అని పేపర్ తీసుకునేసరికి, సినిమా చూసి దాదాపు ఆరు నెలలు దాటింది అనే సంగతి గుర్తొచ్చి, నీరసం గా ప్రక్కన పెట్టేయబోతోంటే, ఎదురుగ్గా ఉన్న చివరికి మిగిలేది కనిపించి సౌమ్య లాగా పుస్తకాలని ఒక పట్టు బడదాం అనిపించి, శీర్షిక మొదలెట్టేసరికి పుస్తకం చదవడం కాదు కదా, కనీసం పట్టుకుని ఎన్నో రోజులయ్యింది అని జ్ఞాపకం వస్తోంది... సరే రొటీన్ కి భిన్నంగా రాధిక గారిలాగా కవితలు రాద్దామా అని మొదలుపెడితే, మన తెలివితేటలు ప్యారడీలవరకే వచ్చి ఆగిపోతున్నాయి.. ఫర్లేదులే, ప్రపుల్ల చంద్ర జపాన్ కబుర్ల లాగా, కొరియా కబుర్లు చెబుదామా అంటే, ఈ నెలలో ఆఫీసు, రూమ్ తప్పించి బాహ్య ప్రపంచంలోకి వెళ్ళనే లేదు...

ఇలా ఆలోచనల స్రవంతిలో కొట్టుకుపోతుండగా, మా మానేజర్ వచ్చి ఒక వెధవ నవ్వు నవ్వారు.. కొత్త బిచ్చగాడు పొద్దెరగడు అనేదానికి, నిలువెత్తు ఉదాహరణ!!!! Bug రావడం ఆలస్యం, పరిగెత్తుకుంటూ వచ్చేస్తాడు.... చెయ్యి ఖాళీ లేదు వెళ్ళవయ్యా వెళ్ళు అన్నా కూడా వినిపించుకోకుండా దాన్ని చూసేవరకు అక్కడనుండి అంగుళం కూడా కదలరు.. సరే అని చేసే పని వదిలేసి, అది చూడడం మొదలుపెట్టాను.. ఇంతలో కొరియన్ మానేజర్ తయారు... మేమందరం(ఇండియన్స్ అందరూ) పనికి ఆహార పధకం క్రింద ఇక్కడ పని చేస్తున్నారు అనే చెత్త ఫీలింగ్ ఈయనకి... సరే వచ్చిన పని ఏంటి అంటే, ఆయన పదింటికల్లా వెళ్ళిపోతాడట, ఏవో కొన్ని ముఖ్యమైన ఫైల్స్ check-in చేయాలట -- అర్ధరాత్రి 2:00 - 3:00 check-in టైం.. అప్పటివరకు ఉండి నేను చేసి వెళ్ళాలట!!!! ఏమి చేస్తాం... ఏమి అనలేం కదా.. సరే బాబూ నేను చేస్తాను, నువ్వు హాయిగా ఇంటికి వెళ్ళి పడుకో అని చెప్పా... మళ్ళీ నా పనిలో మునిగిపోయా.. ఇంతలో ఎక్కడో భయంకరమైన అరుపులు.. ఏంటా అని చూస్తే చైనీస్ మానేజర్ --- ఆడ పులి... ఆమె క్రింద పని చేసామంటే, చేరిన రోజే జీవితం మీద విరక్తి కలిగి ఒక గ్లాస్ నీళ్ళలో దూకి ఆత్మహత్య చేసుకుందామనిపిస్తుంది... ఎంతైనా ఈ కొరియన్స్ గట్టిపిండాలు, ఆమె క్రింద దాదాపు అయిదేళ్ళుగా పని చేస్తున్నారు!!!! ఈ కాకిగోల ఎప్పుడూ ఉండేదే అని పని చేసుకోవడం మొదలుపెట్టాను... ఇంతలో సూర్యుడు కనిపించాడు.. సూర్యుడు అంటే సూర్య భగవానుడు కాదు, ఇంకొక కొరియన్ మేనేజర్... ఎంత వేడిగా ఉంటాడు అంటే, మాకు A.C పని చేస్తుందని కూడా ఎప్పుడూ అనిపించలేదు.. బయట మైనస్ డెగ్రీలున్నా, లోపల మాత్రం నిప్పుల మీద కూర్చున్నట్లుంటుంది.. ఈయన దృష్టిలో ఇండియన్స్ అందరూ, వలస వచ్చిన కార్మికులు! ఏదో ఇంత పడేసి, అడ్డమైన పనులు చేయించుకోవచ్చు అనే ఇదిలో ఉంటారు ఈయన... ఎలాగో ఈయన తాకిడి నుండి తప్పించుకుని, పని చేసుకుంటూ ఉంటే సీనియర్ V.P వచ్చి అటూ -- ఇటూ రౌండ్స్ వేస్తూ కనిపించారు.. మా కంపెనీ మొత్తంలో పనీ-పాట లేని వ్యక్తి ఎవరంటే ఈయనే... చివరికి ఈయన కూడా మా కోడ్ టెస్టింగ్ చేస్తాడు... మనం బిజీగా ఉండి ఏదో పని చేస్తూ ఉంటే మధ్యలో సుడిగాలిలా వచ్చి, ఇదుగో నీ కోడ్ క్రాష్ అవుతోంది... Fix it అని ప్రక్కనే నించుంటారు... ఈ కొరియన్స్ అందరిలోను ఉన్న చెడ్డ అలవాటు ఏంటంటే, ఏదైనా ఇష్యూ వస్తే వచ్చి ప్రక్కనే కూర్చుంటారు, మనల్నీ, సిస్టమ్ ని మార్చి చూస్తూ ఉంటారు... సరే ఎలాగో ఆయన్ని ప్రక్కకి పంపించేసరికి, Conf-Chat మొదలయ్యింది... మేము ప్రొద్దున్న ఆఫీసుకి వచ్చిన దగ్గరనుండి, రాత్రి వెళ్ళిపోయే వరకూ, ఇది open అయ్యి ఉంటుంది... పనికి వచ్చే డిస్కషన్ ఒక్కటి కూడా ఉండదు... సరే దాంట్లో పోట్లాట అయిపోయేసరికి, లంచ్ టైం అయ్యింది.. తినడానికి వెళ్ళాం.. అక్కడ మా ఇండియా బ్రాంచ్ V.P కనిపించారు... మధ్యాహ్న భోజన పధకం ఈయన కోసమే పెట్టారేమో అనిపిస్తుంది చూసినప్పుడల్లా... కొరియాలో రూమ్ క్లీన్ చేసేవాళ్ళకి కూడా వంగి వంగి దణ్ణాలు పెడతారు కానీ, మన మానేజర్లని కనీసం కూర్చోమని కూడా చెప్పరు! అంత గొప్పాయన... ఈయనకి మేము పెట్టిన ముద్దు పేరు - డిప్స్... అంతకుముందు మనిషా, మోహన్ బాబా అనేవాళ్ళం... ఈ మధ్య అది కాస్త మార్చి, మనిషివా, డిప్స్ వా అని అంటున్నాం...

hmm... అదుగో మళ్ళీ బ్రెయిన్ idle లోకి వెళ్ళిపోతోంది... మళ్ళీ అన్ని వరసగా మొదలవుతాయి... ఇదొక while(1) without any break!!!!


Finally what i can say is,
Head is breaking, Eyes are burning, Body is Trembling.... Next is Whatttttttttttttttt??????????????

P.S. అందరికీ దీపావళి శుభాకాంక్షలు...

Wednesday, October 22, 2008

మెల్లగా కరగనీ రెండు మనసుల దూరం...



చంద్రయాన్-1 ని విజయవంతంగా ప్రయోగించిన ఇస్రో వారికి అభినందనలు..

Saturday, October 18, 2008

ఏమాయే నా కోడింగ్... కష్టపడి వ్రాసిన కోడ్!!!

Note: ఇవి చూసి మీకు
కోపం -- నాకు ఇష్టమైన పాటలని ఇంత భయంకరంగా మార్చేసిందేంటీ ఈ అమ్మాయి అని!
చిరాకు -- ఛా, ఇంత దారుణంగా మార్చాలా...


వీటిలో ఏ భావాలు కలిగినా, అది కేవలం మీ మానసిక ఫీలింగ్ తప్ప, నా టపా కి, నాకు - మీ మనోభావాలతో సంబంధం లేదు అని తెలియజేసుకుంటున్నాను అధ్యక్షా!

ముందుగా అర్చన...

కోడర్, డెవలపర్, టెస్టరార్చిత సిస్టం...
అష్ట దరిద్ర కారక సిస్టం...
నష్ట భయంకరశోభిత సిస్టం..
సిస్టమాష్టకమిదం పుణ్యం యః పఠేత్ పున్నామ నరక మవాప్నోతి!

ఇప్పుడు - పల్లవి

పల్లవించు తొలి బగ్గే సూర్యోదయం...
పరవశించు తొలి ఫిక్సింగే చంద్రోదయం...
సరికొత్తగా సాగు ఈ టెస్టింగ్.. మా జీవితాలతో ఆడు సయ్యాట!
నాలుగు దిక్కుల(మాకు 4 టెస్టింగ్ సెంటర్స్ ఉన్నాయి!) నా కోడ్ క్రాష్ లు తెలిసిపోయే వేళ..


అనుపల్లవి...

సిస్టం మూగది.. కోడింగ్ రానిది.. టెస్టింగ్ ఒకటే అది నేర్చినది... అదే నా కొంప ముంచుతున్నది..

చివారఖరుది...

జాలిగా కంప్యూటరమ్మ Shutdown అవలేదు ఎందుచేత...
code left-right-centre crash అవుతోంది...
ఆటుపోటు ఘటనలివి, ఆటవిడుపు నటనలివి...
కంచి కెళ్ళిపోయేవే రిలీజ్ లన్నీ!!!

Saturday, October 4, 2008

ప్రధానమంత్రి గారి అమ్మాయి, కన్నడ కస్తూరి...

ఏదో ఇంటర్వ్యూ కోసం హైదరాబాద్ వెళ్ళాల్సి వచ్చింది... కంపెనీ వాడు వాయువిహారానికి అనుమతి ఇవ్వడంతో, బెంగళూరులో ప్రొద్దున్నే బయలుదేరాను.. చాలా తొందరగా, హైదరాబాద్ చేరాను.. సరే ఇప్పుడే వెళితే, కంపెనీ వాడు తాళాలు కూడా తీయడు అని ఎయిర్-పోర్ట్ లోనే వెయిట్ చేద్దామని డిసైడ్ అయ్యా.. బ్యాగ్లో ఏదో పుస్తకం ఉంది.. అలానే చదువుతూ ఉండిపోయా.. నవల పూర్తైంది... సరే టైం తొమ్మిది అవుతోంది... చిన్నగా బయలుదేరదాం అని చిన్నగా మెట్లు దిగి వస్తున్నా... క్రింద అంతా హంగామా హంగామా గా ఉంది... ఏంటా, ఎవరైనా మినిస్టర్ వస్తున్నారేమో అనుకుంటూ క్రిందకి వచ్చేశాను.. అలా రావడం ఆలస్యం ఫ్లాష్లు, కెమెరా క్లిక్ లు, పొలీసులు హడావిడిగా అట్టెన్షన్ లో కి రావడం.. నాకు ఒక్క నిమిషం ఏమీ అర్ధం కాలేదు.. పోనీ నా వెనక ఎవరైనా వస్తున్నారా అని చూస్తే ఎవరూ లేరు.. కలా ఏంటి అని గిచ్చుకున్నా.. కాదు, బాగా నొప్పిగా అనిపించింది..! అలా అందరి వైపు పిచ్చి చూపులు చూస్తూ ఉండగా, ఇంతలో ఎవరో వచ్చి, Let Her go.. She is not the person we are waiting అని నన్ను పంపించేశారు.. హమ్మయ్య అనుకుని బయటకి వచ్చేశా... తరువాత అడిగితే తెలిసింది... అప్పుడే మన్మోహన్ సింగ్ గారి అమ్మాయి హైదరాబాద్ కి ఏదో పని మీద వస్తున్నారట... సో ఈ హంగామా అంతా దానికోసం...!


ఇక కన్నడ కస్తూరి గురించి...

రోజూ లాగానే ఇంటికి వెళ్ళడానికి ఆటో కోసం వెయిట్ చేస్తూ, నించున్నా.. మా పిన్ని వాళ్ళ అమ్మాయి గత మూడు రోజుల నుండీ కాల్ చేస్తోంది.. దానితో మాట్లాడడానికి కుదరనే లేదు.. ఆటో కనుచూపు మేరలో కనిపించకపోవడంతో, దానికి కాల్ చేసి మాట్లాడుతూ ఉన్నా.. ఇంతలో కొన్ని ఆటోలు వచ్చాయి.. వాళ్ళు 2కి.మీ దూరానికి, నా రోజు శాలరీ అడగడం, నేను పొమ్మనడం జరిగిపోయాయి.. నా ప్రక్కన నించున్న అమ్మాయి కూడా అటువైపే అట.. ఇద్దరం షేర్ చేసుకుందామా అంది.. సరే అని కాసేపటికి ఇంకో ఆటో వస్తే, ఇద్దరం ఎక్కాం.. ఆటో ఎక్కేముందు, ఆటో అతనితో ఒక రెండు కన్నడ మాటలు మాట్లాడా.. ఇంతలో నా ఫోన్ కాల్ కూడా అయిపోయింది.. నా ప్రక్కన అమ్మాయి, మీరు కన్నడ బాగా మాట్లాడుతున్నారు, ఎప్పటి నుండి బెంగళూరు లో ఉంటున్నారు అని అడిగింది.. మొదట నాకు, నేను ఆటో ఎక్కే ముందు అన్న మాటలేమో అనుకుని ఆ చిన్న చిన్న మాటలండీ అన్నా.. లేదు మీ రిలెటివ్స్ తో కూడా కన్నడలోనే మాట్లాడుతున్నారు కదా అంది...నాకు అస్సలు సౌండ్ లేదు.. ఆమె కి కన్నడ రాదేమో అని ఆలోచిస్తూ ఉన్నా.. ఇంతలో తనే చెప్పడం మొదలుపెట్టింది... వాళ్ళు బేసిక్ గా తెలుగు అట, కానీ ఈమె పుట్టకముందే బెంగళూరులో సెటిల్ అయ్యారట... ఇంట్లో అప్పుడప్పుడు తెలుగు మాట్లడతారట... (ఇప్పటివరకూ ఆమె నాతో ఇంగ్లీష్ లో మాట్లాడుతోంది!) అని ఆమె హిస్టరీ చెప్పింది... నాకు కాసేపు హిస్టీరియా వచ్చినంత పని అయింది.. ఈమెకి కన్నడ తెలుసు... నేను ఆటో వాడితో మాట్లాడింది కన్నడ కాదంటుంది... ఫోన్ లో కన్నడ చాలా బాగా మాట్లాడతాను అంటుంది... హా... భగవాన్ అనుకున్నా... ఇంతలో నా స్టాప్ వచ్చేసి దిగి వెళ్ళిపోయా....! ఆ తరువాత ఆలోచిస్తే అనిపించింది... నేను తెలుగు కాస్త వేగంగా మాట్లడతాను.. కానీ అది మరీ కన్నడలాగా ధ్వనిస్తుందని ఆ రోజే అర్ధమయ్యింది!!!

Tuesday, September 23, 2008

మరల వెళుతున్నా కొరియా... మరల వెళుతున్నా...

నేను భయపడ్డట్లే జరిగింది.. వద్దంటున్నా వినకుండా నన్ను కొరియాకి పంపించేస్తున్నారు... :-((

సరే తప్పదు కదా... అన్నీ మనకి నచ్చేవే జరగవు కదా...

కనీసం కొరియాకి వెళ్ళిన తరువాతైనా, కాస్త తీరిక దొరికితే, టపాయించడం మొదలుపెడతాను...

అప్పటివరకూ సెలవు..

Thursday, July 24, 2008

ఈ గాలి, ఈ నేల, ఈ ఊరు.....

మొత్తానికి నా కొరియా ట్రిప్ లో ఆఖరి అంకానికి వచ్చేశాను.. ఇంకొద్ది గంటల్లో భారతానికి బయలుదేరబోతున్నాను.. :-)

ఏంటో ఇక్కడకి వచ్చి మూడు నెలలే అయినా, చాలా రోజులుగా (కొన్ని ఏళ్ళుగా!) అనిపిస్తోంది.. బహుశా ఇంటికి దూరంగా ఇన్ని రోజులు ఉండడం ఇదే మొదటిసారి అవడం వల్లనేమో...?!

ఇంటికి వచ్చేస్తున్నాను అంటేనే, తెలియని ఆనందం, ఆత్రుత, ఉత్సాహం.. నిద్ర పట్టట్లేదు.. ఆకలి వేయట్లేదు.. ఏ పని చేయబుధ్ధవట్లేదు... ఎప్పుడెప్పుడు సాయంత్రం అవుతుందా, ఎగిరి వెళ్ళి విమానంలో కూర్చుందామా అనిపిస్తోంది...!

ఈ మూడు నెలలు ప్రతి క్షణం, ప్రతి క్షణం అనుభవించాను.. బాధలు అని చెప్పను, ఎందుకంటే అది అనుభవించేటప్పుడు బాధలాగా అనిపించచ్చు కానీ తరువాత గుర్తొచ్చినప్పుడు అదొక జ్ఞాపకం అంతే.. ఆనందంఐతేనేమి, బాధైతేనేమి ప్రతి క్షణాన్ని ఆస్వాదించాను...

ఒక ప్రక్కన ఇండియా వచ్చేస్తున్నందుకు ఆనందంగా ఉన్నా, కొరియా వదిలి వచ్చేస్తున్నందుకు బాధగా కూడా ఉంది... అర్ధరాత్రి ఆ చల్లగాలిలో రావడం, పగలు -రాత్రి తేడా లేకుండా పని చేయడం, ఎక్కడా కాలుష్యం లేని పరిసరాలు, ఏ టైమ్ కి వెళ్ళినా అప్పటికప్పుడు వేడి వేడి చపాతీలు చేసిపెట్టే ఆంటీ-అంకుల్.. ఇలా చెప్పుకుంటూ పోతే ఎన్నో ఉన్నాయి... వీటన్నిటినీ మిస్స్ అవుతున్నాను...


ఈ ట్రిప్ లో చాలా నేర్చుకున్నాను.. అటు వర్క్ పరంగా, ఇటు పర్సనల్ గా చాలా విషయాలు తెలుసుకున్నాను... ముఖ్యంగా చెప్పాలి అంటే ఓపిక, సహనం లాంటివి ఎక్కువయ్యాయి...! మనం చేసే పనినే ప్రపంచంగా ఎలా భావించాలి, అలానే పని(అఫీషియల్) ఎంత ముఖ్యమైనది అయినా దాని గురించి ఏ మాత్రం ఆలోచన లేకుండా ఆనందంగా ఎలా ఉండాలి... ఇలా విభిన్నమైన అనుభవాలు...

మరీ సెంటిమెంట్ ఎక్కువైనట్లుంది..!

హమ్మయ్య కొరియా నుండి వచ్చేస్తుంది ఇక మనకి ఆ కొరియా కబుర్ల గోల నుండి విముక్తి అనుకుంటున్నారా...?! అలా ఏమీ కాదు.. ఇంకా రాయాల్సిన కబుర్లు చాలా ఉన్నాయి.. అవన్నీ తీరికగా ఇంటికి వెళ్ళిన తరువాత ఒక్కోటి వ్రాస్తాను...!

P.S. చివరిలో గమనించాను.. ఈ టపాతో నా బ్లాగులో టపాలు అర్ధ-శతదినోత్సవాన్ని పూర్తి చేసుకున్నాయి..

Tuesday, July 15, 2008

క్రొత్త పుంతలు తొక్కుతున్న మొబైల్

ప్రవీణ్ గారి టపా చదివిన తరువాత, నాకు తెలిసిన మరికొన్ని విషయాలని మీతో పంచుకోవాలని ఈ టపా మొదలుపెట్టాను...

పదేళ్ళ క్రితం సెల్ల్ అంటే జనాలకి గుండె గుభిల్లుమనేది.. మనం చేసినా డబ్బులు కట్టాలి, అవతలి వాళ్ళు చేసినా మనమే కట్టాలి.. అలాంటిది ఇప్పుడు అంతరిక్షంలో ఉన్నవాళ్ళతో కూడా చాలా చౌకగా మాట్లాడచ్చు...!

ఒక్క మాట్లాడడంతోనే సెల్ల్ ఆగిపోతే, ఇప్పుడు దీని గురించి ఇంత చర్చ అనవసరం! మారుతున్న కాలానికి తగినట్లుగా, ఎన్నో అదనపు హంగులు వచ్చి చేరుతున్నాయి. మొబైల్ మన చేతిలో ఉంటే, కెమెరా, మ్యూజిక్ ప్లేయర్, పుస్తకం, మ్యాప్స్, టి.వి.. ఇలా ఒకటేమిటి ఏది కావాలన్నా అన్నీ దాంట్లోనే లభిస్తున్నాయి.. రాన్రాను కంప్యూటర్ ని మించిపోతున్నాయి.. ఇప్పుడు వచ్చే క్రొత్త ఫోన్స్లో, 256MB RAM ఉంటోంది (మొన్న మొన్నటి వరకూ కూడా, మన కంప్యూటర్ RAM - 128MB!)

ఇప్పుడు మార్కెట్లో లభించే వాటిల్లో రకరకాల ఫోన్స్ ఉన్నాయి.. కొన్ని స్టైలిష్ గా ఉంటే, కొన్నిటిలో UI(User Interface) - Look n Feel మరికొన్నిటిలో, మ్యూజిక్, సౌండ్ ఎఫెక్ట్స్.. ఈ ఫీచర్స్ అన్నీ, వాటిని విడుదల చేసే మార్కెట్ మీద ఆధారపడి ఉంటాయి...

మన ఇండియా మార్కెట్ నే తీసుకుంటే రిలయబిలిటీ ఎక్కువ ఉండాలి - క్రింద పడ్డా పాడవకపోవడం, బ్యాటరీ ఎక్కువ కాలం రావడం.. అలానే జపాన్/కొరియా మార్కెట్ లో తీసుకుంటే అక్కడ టెక్నాలజీకే పెద్ద పీట.. అమెరికా మార్కెట్ లో స్టైలిష్ నెస్ కి ప్రాముఖ్యత, ఇక యూరోప్ మార్కెట్ లో అయితే కొంచెం స్టైలిష్ నెస్ మరికొంచెం టెక్నాలజీ..

యూరోప్ లో చూస్తే GPS ని బాగా ఉపయోగిస్తారు.. మనం విజయవాడలో సాయంత్రం ట్రైన్ ఎక్కాం, బెంగళూరు కి వచ్చేసరికి ఏ తెల్లవారుఝామో అవుతుందనుకోండి, మామూలుగా అయితే ఆ టైం కి దగ్గర దగ్గర అలారం పెట్టుకుని లేచి ఉండడం - కానీ దీని వల్ల ఒక్కోసారి మన స్టాప్ మిస్స్ అవ్వచ్చు, లేదూ అంటే తొందరగా లేవాల్సి రావచ్చు.. ఇలా కాకుండా లొకేషన్ బేస్డ్ అలారం ఉంటే..? GPS తో అది కుదురుతుంది.. నేను వెళ్ళాల్సిన ప్రాంతానికి అలారం సెట్ చేస్తాను.. అది ఇంకొక 15నిమిషాల్లో(కావాలంటే ఈ టైమింగ్ ని మార్చుకోవచ్చు) వస్తుందనగా, అలారం మోగుతుంది..

జపాన్/కొరియా లో టెక్నాలజీ కి ఇంపార్టెన్స్ అని చెప్పుకున్నాం కదా, అక్కడ ఉండే కొన్ని ఫీచర్స్ ని చూస్తే, టెక్నాలజీ ని ఇలా కూడా ఉపయోగించుకోవచ్చా అనిపిస్తుంది!. మనందరికీ మ్యాట్రిమోనియల్ సైట్స్ గురించి తెలుసు కదా.. అదే మొబైల్ ఫోన్స్ లో ఉంటే ఎలా ఉంటుంది..? మొదట నేను నా వివరాలన్నిటినీ, సర్వర్ (మొబైల్ కంపెనీ) లో లోడ్ చేసుకుంటాను, అలానే నాకు కావలసిన రిక్వైర్మెంట్స్ కూడా.. ఇప్పుడు నేను ఎక్కడన్నా వెళుతూ ఉంటే, నా requirements కి మ్యాచ్ అయ్యే వ్యక్తి ఒక 100/200మీ దూరంలో ఉంటే, My Mobile Starts Beeping..!!! ఒకవేళ ఆ అబ్బాయి కి కావలసిన లక్షణాలు నాలో ఉంటే, అతని మొబైల్ కూడా అరవడం మొదలు పెడుతుంది!! సో ఇక పరిచయ కార్యక్రమాలు, డేటింగ్, పెళ్ళి ఇవన్నీ షరా మామూలే... అక్కడ ఫోన్స్ లో ఉండే శతకోటి ఫీచర్స్లో ఇది ఒకటి మాత్రమే!

ఇక ఇండియా మార్కెట్ కే సొంతమైన అప్ప్లికేషన్స్ చూద్దాం.. ఇక్కడ రిలీజ్ చేసేవాటిల్లో పంచాంగం, God Pooja కే మొదటి వోటు...
పంచాంగం - ప్రతి రోజూ తిధి ఏంటి, వర్జ్యం ఎప్పుడు, రాహుకాలం ఎన్నింటికి..
God Pooja - మనకి ఇష్టమైన దేవుడికి, సెల్ల్ లో పూజ చేసెయ్యడమే! (కంప్యూటర్ లో ఈ అప్ప్లికేషన్ ని చూసే ఉంటారు.. అదే ఫీచర్ - మొబైల్ లో కూడా)

రకరకాల మార్కెట్లు, రకరకాల అప్ప్లికేషన్స్ ఉన్నట్లే మొబైల్ తయారీదారులు కూడా చాలా మందే ఉన్నారు... ఒక్కొక్కళ్ళదీ ఒక్కో ప్రత్యేకత.. నోకియా ఫోన్స్ ని తీసుకుంటే లాంగ్ లివ్.. ఒక పది అంతస్తుల భవనం నుండి క్రింద పడేసినా ఏమీ అవదు! అలానే ఏ మాత్రం మొబైల్ జ్ఞానం లేని వాళ్ళు కూడా ఆపరేట్ చేయగల అవకాశం.. ఇక సోనీ-ఎరిక్సన్ విషయానికి వస్తే, కళ్ళు చెదిరే కలర్స్, చెవులు హోరెత్తించే మ్యూజిక్ దీని సొంతం.. మంచి Look and Feel ఉండాలి అంటే స్యాంసంగ్ వైపు చూడాల్సిందే.. చేతిలో ఉందా లేదా అనిపించే Ligh-Weight ఫోన్స్, వెంట్రుక కంటే కూడా సన్నగా అనిపించే స్లీక్ మోడల్స్లో దీనిదే గుత్తాధిపత్యం.. ఇక పైన చెప్పిన వాటన్నిటిలో అన్నీ ఫీచర్స్ కొంచెం-కొంచెం గా కలబోసి ఉన్నది మోటోరోలా ఫోన్...

ఇక High-End ఫోన్స్ విషయానికి వస్తే, విండోస్ మొబైల్ ఫోన్స్, సింబాయాన్ ఆధారిత OS తో పనిచేసే సెల్లులు.. అయితే వీటన్నిటినీ రూల్డ్ ఔట్ చేసింది మాత్రం బ్లాక్ బెర్రీ.. అది చేతిలో ఉంటే ఆఫీసు లో ఉన్నట్లే!

ఎన్నిరకాల ఫీచర్స్ అందుబాటులో కి వచ్చినా, ఒక మూస పధ్ధతిలో ఇంకా చెప్పాలంటే బండ పధ్ధతిలో వెళుతున్న మార్కెట్ ని ఊపు ఊపిన ఫోన్ మాత్రం Apple i-Phone. ఫోన్ ని ఇలా కూడా ఉపయోగించచ్చు అని చెప్పిన ఘనత వాళ్ళదే. క్రియేటివిటీలో Apple ని మించిన వాళ్ళు లేరనిపిస్తూ ఉంటుంది, వాళ్ళు తయారు చేసే ప్రొడక్ట్స్ చూస్తుంటే!!

Apple వాళ్ళు డెమో ఇచ్చిన తరువాత మిగితా అన్ని కంపెనీస్ తమ తమ బుఱ్ఱలకి పదును పెట్టాయి.. మ్యూజిక్ ప్లేయర్స్ విపణి ని రూల్ చేసినట్లు మొబైల్స్ లో కూడా ఇదే రూల్ చేస్తుందేమో అని భయపడ్డాయి.. మొత్తానికి మిగతావాళ్ళు కూడా దానికి ధీటుగా ఉండే మోడల్స్ ని తీసుకు వచ్చాయి.. కానీ ఎన్ని వచ్చినా i-Phone సొగసు దానిదే.. ఫీచర్స్ విషయంలో మిగతా వాళ్ళు ముందుండచ్చేమో కానీ Look and Feel విషయంలో మాత్రం దీనికి ఏదీ సాటి రాదు.. మనకి కూడా ఈ ఆగస్ట్1న వస్తోంది కదా, Happy i-Phoning!

ఇప్పుడు చెప్పుకున్న ఫోన్స్ అన్నీ ఒక ఎత్తు, గూగుల్ వాళ్ళ ఫోన్ మరొక ఎత్తు.. వాళ్ళకి అందుబాటులో ఉన్న టెక్నాలజీని చూస్తే, ఈ మార్కెట్లోకి లేట్ గా ఎంటర్ అయ్యారేమో అనిపిస్తుంది.. కానీ లేట్ గా వచ్చినా లేటెస్ట్ గా వచ్చారు! మొదట అందరూ i-Phone లాగా g-Phone కూడా వస్తుందేమో అనుకున్నారు.. కానీ అలా అందరూ ఊహించింది చేస్తే అది గూగుల్ ఎలా అవుతుంది?!!.. మేము ఫోన్లని తయారు చేయము, కానీ దానికి అవసరమైన SDK ఇస్తాము అని చెప్పారు.. పైన చెప్పిన ఫీచర్స్ అన్నిటి కంటే, రెండు-మూడింతలు ఎక్కువ ఫీచర్స్ తో ముస్తాబవుతోంది ఆండ్రాయిడ్.. అది మార్కెట్లో కి వస్తే, ఎన్ని విప్లవాలకి నాంది అవుతుందో...!!!

మార్కెట్ లో కి వచ్చే క్రొత్త ట్రెండ్స్ ని తెలుసుకోవాలంటే, NDTV లో వచ్చే Gadjet-Guru అనే కార్యక్రమం చూడండి.. మొత్తం డీటయిల్స్ ఇస్తారు అని చెప్పను కానీ, ఒక రఫ్ అయిడియా వస్తుంది..

Friday, July 11, 2008

భేతాళ ప్రశ్న...

ఎప్పటిలానే విక్రమార్కుడు స్మశానానికి వెళ్ళి భేతాళుడిని భుజమ్మీద వేసుకుని తీసుకొస్తూ ఉన్నాడు...అప్పటిదాక కిక్కురుమనకుండా ఉన్న భేతాళుడు కధ చెప్పడానికి ఉద్యుక్తుడయ్యాడు..
విక్రమార్కా, నీకు అలసట కలగకుండా ఉండడానికి కధ చెబుతాను, అయితే ఈ కధ లో కొన్ని చోట్ల ఆంగ్ల/సాంకేతిక సంభాషణలు రావచ్చు, అవి అర్ధం చేసుకునే చాతుర్యత నీకుందా అని అడిగాడు.. దానికి విక్రమార్కుడు అయ్యో అలా అంటావేం భేతాళా, నిన్నే సరస్వతీదేవి గారి తపస్సు నుండి తిరిగి వచ్చాను, ఏ భాషైనా సరే అర్ధం చేసుకోగల శక్తిని ప్రసాదించింది ఆవిడ అని చెప్పడంతో, మరింత ఉత్సాహంతో కధ చెప్పడం ఆరంభించాడు భేతాళుడు..

అది ఇంద్ర(దిరా) రాజ్యం.. దాన్ని పరిపాలించేది రాజన్న.. ప్రజలకి ఎన్నో మంచి పనులు చేస్తానని హామీలు ఇచ్చి 'అమ్మ' 'చేతి' చలవతో అధికారంలోకి వచ్చారు.. చేరిందే తడవుగా అన్నిటినీ ప్రక్షాళన చేయడానికి పూనుకున్నారు.. అప్పటివరకు ఉన్న అధ్యక్షుడు పచ్చదనం - పరిశుభ్రత అని పిచ్చి పిచ్చి గా చెట్లు పెంచేశాడు.. వాటి వల్ల వచ్చే ఉపయోగాల మాట దేవుడెరుగు, ఆ చెట్లలో(అడవుల్లో) నుండి వచ్చే జంతువుల వల్ల ప్రజలకి తీవ్రహాని కలుగుతోందని గ్రహించిన రాజా వారు, వెంటనే దాన్ని పరిశుభ్ర పరచండి అని ఆదేశించారు.. రాజు తలచుకుంటే దెబ్బలకి కొదవా.. ఆఘమేఘాల మీద అంతా చదును చేశేశారు.. అంత స్థలం ఖాళీగా ఉండేసరికి ప్రపంచం నలుమూలల నుండి పారిశ్రామిక వేత్తలు వ్యాపారాలు చేయడానికి పోటీలు పడి వచ్చారు.. అలా ఒకవైపు పారిశ్రామికీకరణ జరుగుతూ ఉండగా, మరొక వైపు ప్రాజెక్టులు కట్టడం మొదలుపెట్టారు.. ఇవే కాక, పెన్షన్లని, ఇళ్ళనీ ఒకటేమిటి ప్రజలకి ఎన్ని మంచి పనులు చేయలో అన్ని చేస్తున్నారు. అలాగే అవినీతికి ఎక్కడా చోటివ్వడంలేదు.. ఆ రాజు కి ప్రజలంటే ఎంత మమకారమో తెలుసా, అందరూ ఆయన కన్నబిడ్డలవలె, ఉండే వారు.. అందుకే అంతమందిని సంతోషపెట్టే బదులు కొడుకుని ఆనందపరిస్తే సరిపోతుందని ఆ పనిలో మునిగితేలే వారు!

ఇలా రాజన్న చేస్తున్న మంచి పనులని చూసి ఇంద్రాది దేవతలు సంతోషించారు.. తన పేరు మీద రాజ్యం నడుపుతుండడంతో ఆయన ఇంకా ఆనందపడిపోయి, రాజన్నకి ప్రత్యక్షమై నీకేమి వరం కావాలో కోరుకో అనగా, ఆయన నాకేమీ వద్దు స్వామీ, నా పరిపాలనలో తోడుగా నీ అష్టదిక్పాలకులని పంపించు అది కూడా ప్రజలకి(అంటే నా వాళ్ళకు!) సేవ చేయడానికి మాత్రమే అని అడిగారు.. రాజన్న నిస్వార్ధ కోరిక విన్న ఇంద్రుడు అనందంతో ఉబ్బి తబ్బిబ్బై ఆ వరం ప్రసాదించేశాడు.. దాంతో వరుణుడు, వాయుదేవుడు, కుబేరుడు ఇలా అందరు దేవతలు చివరికి యమధర్మరాజుల వారు కూడా వచ్చి మంత్రివర్గంలో చేరిపోయారు.. ఆయన చేస్తున్న మంచి పాలనని చూస్తున్న ప్రజలు ఇది దేవుడి పాలన అని పిలవడం మొదలెట్టారు...

అలా వరుణుడితో వర్షాలు కురిపిస్తూ, వాయుదేవుడి తో మంచి పిల్ల గాలులు వీయిస్తూ, మధ్యమధ్యలో అవినీతి పరులని, చెడ్డ వారిని (రాజన్న అంటే ఇష్టం లేనివారెవరైనా ఈ కోవ క్రిందకి వస్తారు - దేవుడి కి వ్యతిరేకం అంటే దెయ్యం అనే కదా!!) యమధర్మరాజు దగ్గరికి పంపిస్తూ మనో రంజకం గా పరిపాలన సాగిస్తున్నారు..


కాలం అలా ఎటువంటి ఆటుపోటులు, ఒడిదుడుకులు లేకుండా హాయిగా సాగిపోతుండగా, ఒకరోజు ప్రక్క రాజ్య మంత్రైన వాయు రెడ్డి గారు రాజన్నని కలవడానికి వచ్చారు.. పిచ్చాపాటీ సంభాషణలు అయిన తరువాత మనస్సులో మెదులుతున్న దానిని బయటపెట్టారు వాయు రెడ్డి గారు.. అంతకుముందు ఎటైనా ప్రదేశాలకి తిరగడానికి సులభంగా ఉంటుందని, హెలీకాప్టర్ కొన్నాను.. కానీ ఈ మధ్య దాన్ని వాడట్లేదు.. తుప్పు పట్టి పోతోంది.. అంత ఖర్చు పెట్టి కొన్నది ఇలా పాడైపోవడం బాధగా ఉంది.. అదీ కాక, ఈ మధ్య ఎన్నికలు జరిగినప్పుడు బాగ డబ్బు ఖర్చైంది, దానితో కేవలం 150తరాలకి మాత్రమే మనం సంపాదించిన ఆస్తి సరిపోతుంది, దీన్ని ఎలాగైనా 200తరాలు చేయాలి, ఎలా చేయాలి అని బాధపడ్డారు...

మితృడి ఆవేదన విన్న రాజన్న ఏమి చేయాలా ఆలోచించడం మొదలు పెట్టారు.. కానీ ఏ ఆలోచన సరిగ్గా సాగడం లేదు.. సరే ఇలా కాదు అని మంత్రైన వీర రెడ్డిని పిలిపించారు, బాబూ ఈయన సంగతేంటో చూడు అని.. దానికి కాసేపు బాగా మోకాలు గోక్కున్న ఆయన యురేకా, యురేకా అని అరవడం మొదలు పెట్టారు.. కంగారుగా ప్రక్క రూమ్ లో నుండి వచ్చిన రాజన్న, అబ్బా ఎందుకు అలా అరుస్తావు విషయమేమిటో చెప్పేడువు అనేసరికి, భూమ్మీదకి వచ్చిన వీరారెడ్డి, ఏమీ లేదు సార్, ఇలాంటివి ఏవో జరుగుతాయనే ముందుచూపుతో, వర్షాలు పడని, పిల్ల కాలవైనా లేని, ప్రదేశాల్లో ప్రాజెక్టులు కట్టాం కదా, ఇప్పుడు ఆ హెలీకాప్టర్ ఉపయోగించి మేఘ మధనం చేయిద్దాం అని చెప్పాడు.. అది విన్న రాజన్న పరమానందపడిపోయి ఆ కాంట్రాక్టు వాయురెడ్డి గారికి ఇచ్చేశారు..

మంచి పనికి ఎప్పుడూ వ్యతిరేకులు ఉంటూనే ఉంటారు.. అలానే ఈ పనికి కూడా ప్రతిపక్షాలు అడ్డంపడుతున్నాయి.. ఇలా కాదని రాజన్న గారు, వీళ్ళందరి పని పట్టమని యమధర్మరాజుని ఆజ్ఞాపించారట...!!!

విక్రమార్కా, ఇదీ కధ... ఇప్పుడు చెప్పు దేవుడి పాలన నీదా, రాజన్నదా... సమాధానం చెప్పడానికి విక్రమార్కుడు అక్కడ ఉంటే కదా, ఈ చరిత్రంతా విన్న తరువాత తట్టుకోలేక సొమ్మసిల్లి పడిపోయాడు!!!

Thursday, July 10, 2008

కొరియా కబుర్లు - 7

మన సీట్ (ఆఫీస్ లో) నుండి చూస్తుంటే, రూమ్ కనిపిస్తుంటే ఎలా ఉంటుంది.. ఇంతకుముందు అయితే ఏమో అనేదాన్నేమో, కానీ ఇప్పుడు మాత్రం చాలా బాధగా ఉంది అంటాను.. నా సీట్ లో నుండి చూస్తే, మా ఫ్లాట్, డైనింగ్ రూమ్, పార్క్ లో ఆడుకుంటున్న పిల్లలు కనిపిస్తూ ఉంటారు.. ఇంతకూ చెప్పలేదు కదా, నా క్యూబ్ 28వ ఫ్లోర్.. అక్కడి నుండి చూస్తే, సువాన్ లో ఒక సైడ్ కనిపిస్తూ ఉంటుంది.. ఆ వ్యూ చాలా బావుంటుంది.. చిరాగ్గా ఉన్నప్పుడు వచ్చి అక్కడ అలా కాసేపు నించుంటే అవన్నీ తగ్గిపోతాయని చెప్పలేను కానీ, మైండ్ కాస్త రిలాక్స్ అవుతుందని మాత్రం చెప్పగలను... రోజుకి ఒక్కసారైనా అక్కడ నించుని చూడకపోతే ఏదోలా ఉంటుంది..

మా ఆఫీస్ బిల్డింగ్...


అంతకుముందు చెప్పాను కదా, కొరియన్స్ పని చేసే విధానం గురించి... అది నిజమే కానీ, దాంట్లో కొంచెం సవరణ.. వీళ్ళు మిగతా పనులు చేస్తూ, ఆఫీస్ పని కూడా ఒక భాగం గా చేస్తారు తప్ప, మరీ ఇదే జీవితంలా చేయరు..!


ఒక సాధారణ సాఫ్ట్ వేర్ ఉద్యోగి జీవితం ఎలా ఉంటుందంటే, ప్రొద్దున్నే 8కల్లా ఆఫీసుకి వచ్చేస్తారు.. రాగానే ఒక చిన్నపాటి మీటింగ్, ఆ రోజు ఏమి పనులు చేయాలి అని.. మీటింగ్ అంటే, ఎక్కడో బోర్డ్ రూమ్ లో ఉండదు.. వాళ్ళ క్యూబ్స్ దగ్గరే ఒక చిన్నపాటి చర్చ - 10నిమిషాలపాటు.. ఆ తరువాత ఉపాహారానికి వెళతారు.. వచ్చేసరికి 9 అవుతుంది.. ఇక 11:30 వరకు పనిలో మునిగిపోతారు.. అప్పటి నుండి లంచ్.. ఇక్కడ చాలా డివిజన్స్ ఉండడం వలన, ఒక్కొక్కరికి ఒక్కో టైమ్ లో ఉంటుంది క్యాంటీన్ టైమింగ్.. అలా 11:30 నుండి 2:00 వరకూ టైమ్ పాస్ అవుతుంది.. శుష్టుగా భోజనం చేసి వచ్చిన తరువాత, అర్ధగంట దంతావధానం.. తరువాత ఒక కునుకు.. మొత్తానికి విశ్రాంతి అంతా అయ్యేసరికి 3అవుతుంది.. తరువాత పని మొదలు పెడతారు.. 6వరకూ తలలు ప్రక్కకి కూడా తిప్పకుండా మునిగిపోతారు.. మళ్ళీ 6కల్లా డిన్నర్.. అన్నీ బాగా లాగించి, ఫుట్ బాల్ ఆడడానికి వెళతారు.. అలా ఆడి అన్ని పనులు ముగించుకుని వచ్చేసరికి 9 అవుతుంది.. అప్పటినుండి, 12టి వరకు(తక్కువలో తక్కువ) పని చేస్తారు... మరీ అంత ఎక్కువ పని లేని వాళ్ళు 6/7 కల్లా వెళ్ళిపోతారు.. వీళ్ళందరూ అప్పుడు తినేసి ఆ తరువాత ఆటలు మొదలు పెడతారు.. 9 కి పార్క్ కి వెళ్ళమంటే, చాలా రష్ గా ఉంటుంది!! ఒక ప్రక్కన బాస్కెట్ బాల్, మరొక ప్రక్కన షటిల్, ఇంకో ప్రక్కన వ్యాయామాలు.. ఇక్కడ పార్కులు అంటే కేవలం మొక్కలు మాత్రమే ఉండవు.. వ్యాయమం చేయడానికి అవసరమైన అన్ని ఎక్విప్ మెంట్స్ ఉంటాయి..

మొదట్లో అనుకునేదాన్ని, ఇంత సమయం ఆఫీసు లో ఉంటే, ఇంట్లో వాళ్ళ మధ్య, ఇంటి ప్రక్కన వాళ్ళతో ఎలా సంబంధం ఉంటుందా అని, కానీ ఆ సందేహం కూడా తీరిపోయింది.. ఇక్కడ(సువాన్ లో మాత్రం) మా కంపెనీ నే పెద్దది.. దాదాపు అక్కలు, చెల్లెళ్ళు, అన్నలు, తమ్ముళ్ళు, స్నేహితులు అందరూ ఇక్కడే పని చేస్తూ ఉంటారు.. కాబట్టి ఆ ఇబ్బంది లేనే లేదు..

నాకు వీళ్ళలో నచ్చిన ఇంకో విషయం, ఎంత అత్యవసరమైన పనైనా, ఏ మాత్రం టెన్షన్ పడరు, అసలు దాని గురించి ఆలోచనే చేయరు.. అయితే ఇంకో చెడ్డ అలవాటు కూడా ఉందండోయ్.. మనల్ని(ఇండియన్స్) మాత్రం ఆ పని ఆ నిమిషం లో అయిపోవాలని చంపేస్తారు! ఇది మాత్రం చాలా చిరాకు తెప్పిస్తుంది!

ఇక ప్రదేశాల విషయానికి వస్తే, మొన్నీమధ్య గ్యోంగ్ బుకాంగ్ ప్యాలస్ కి వెళ్ళాం.. ఇది సియోల్ లో ఉంది.. ప్రస్తుతం ఇక్కడ ఉన్న అన్ని ప్యాలస్ ల్లోకి, గ్రాండ్ ఆర్కిటెక్చర్ స్టైల్ ఉన్న ప్యాలస్.. ఇది కూడా జపాన్ వాళ్ళు యుధ్ధంలో పడగొట్టేస్తే ఆ తరువాత వచ్చిన రాజులు మళ్ళీ పునర్నిర్మించారు.. ప్రస్తుతం యునెస్కో వాళ్ళు దీన్ని సంరక్షిస్తున్నారు..

ఇది కోట ప్రవేశ ద్వారం..



కోట ప్లాన్..


లోపలకి వెళుతున్న క్రొద్దీ భవనాలు వస్తూనే ఉంటాయి.. వికీపీడియా వారి లెక్కల ప్రకారం దగ్గర దగ్గర 6000 రూములు ఉన్నాయట!

కోట లోపల నేషనల్ మ్యూజియమ్ ఉంది.. దాంట్లో వీళ్ళ సంస్కృతికి సంబంధించిన విషయాలన్నీ ఉన్నాయి.. పూర్వకాలం వాళ్ళ రాజుల జ్ఞాపకాలు, ఇలా అన్నీ.. ప్యాలస్ లో ప్రవేశం కేవలం సాయంత్రం 5 వరకు మాత్రమే..


ఆ తరువాత జోగ్యుసా అనే గుడి కి వెళ్ళాం.. అక్కడ శాక్యముని బుధ్ధుడు కొలువు తీరి ఉన్నాడు.. పెద్దపెద్దవి మూడు బుధ్ధుడి విగ్రహాలు వరుసగా ఉనాయి.. ఇప్పుడు క్రిస్టియానిటీ ని పాటిస్తున్నా, బౌధ్ధ మతం పూర్తిగా పోలేదు... బౌధ్ధ భిక్షువులు పాటించే కఠోర నియమాల సంగతి తెలిసిందే కదా.. మేము వెళ్ళిన ప్రదేశంలో బాల బుధ్ధుడి విగ్రహం ఉంది.. ఎంత బావుందో చూడండి..




మేము వెళ్ళేసరికి అందరూ ధ్యానంలో ఉన్నారు.. మేము కూడా కాసేపు ధ్యానం చేసి బయటకి వచ్చి కూర్చుని పరిసరాలని చూస్తూ ఉన్నాం.. 6:30 కి గుడిలో హారతి ఇచ్చారు.. ఒక భిక్షువు పెద్ద గంట మోగిస్తూ ఉండగా, మిగతా వాళ్ళు విగ్రహాలకి హారతి ఇస్తారు.. ప్రతీ సంవత్సరం మే లో బుధ్ధ జయంతి రోజున ఇక్కడ పెద్ద జాతర చేస్తారట.. ఈ గుడి కి ఉన్న మరో విశేషం.. దీని ముఖ ద్వారం ఏక-శిల తో నిర్మించారు.. ఇక్కడకి వచ్చిన తరువాత నేను సాంబ్రాణి కడ్డీలని ఎక్కడా చూడలేదు, కానీ ఈ గుడిలో బుధ్ధుడి కి పూజ చేసే చోట ఉన్నాయి.. ఇక్కడ వాళ్ళు పూజ అంటే క్యాండిల్స్ వెలిగిస్తారు, మరి ఒకవేళ ఇండియన్స్ ఎవరైనా వెలిగించారేమో తెలియదు..








అక్కడనుండి తదుపరి మజిలీ ఇన్సడాంగ్.. ఇది ఒక ముఖ్యమైన షాపింగ్ సెంటర్.. ట్రెడిషనల్ కొరియన్ వస్తువులు ఎక్కువ దొరుకుతాయి.. అయితే ధర మాత్రం కాస్త ఎక్కువే.. ఏది పట్టుకున్నా, 10$ కి తక్కువ ఉండదు.. అలా అన్నీ విండో షాపింగ్ చేసేసి అక్కడ నుండి Cheonggyecheon Stream కి బయలుదేరాం.. ఇదొక పిల్ల కాలువ, దీనికి ప్రక్కన చిన్న గార్డెన్.. అయితే సాయంత్రం వాతావరణం చాలా ఆహ్లాదంగా ఉంది, సో బాగా ఎంజాయ్ చేశాం... అలా నార్త్ సియోల్ లో ముఖ్యమైన ప్రదేశాలని కవర్ చేసి ఇల్లు చేరుకున్నాం...



ఇందాకే తెలిసింది, మరొక్క 15రోజుల్లో నేను భారతదేశానికి బయలుదేరచ్చని! సో అప్పటినుండి మనిషిని ఇక్కడ ఉన్నా, మనసు మాత్రం బెంగళూరు దరిదాపుల్లో తిరుగుతోంది...

ఈ సారి ఆనందంతో జైజైజైజైజైజై భారత్!!!

Wednesday, July 9, 2008

రహస్య స్నేహితుడా.....

ఎప్పుడూ బాధగా, నీరసంగా, విసుగ్గా ఇంట్లో అడుగు పెట్టే మన్మోహన్ గారు ఈ రోజు మాంచి మూడ్ తో ఇంట్లోకి వచ్చారు.. స్నేహితుడా స్నేహితుడా.. రహస్య స్నేహితుడా.... అని పాడుకుంటూ మైమర్చిపోతున్న ఆయన్ని చూసి కౌర్ గారికి ఆశ్చర్యమేసింది.. ఏంటండీ ఈ రోజు మంచి హుషారు లో ఉన్నారు, తెలుగు పాట పాడుతున్నారు ఏంటి సంగతి అని అడిగింది.. ఆ ఏమీ లేదు, ఇందాక వస్తూ వస్తూ ఆంధ్ర భవన్ కి వెళ్ళి వచ్చాను, అక్కడ ఇదే పాట విన్నాను.. అందుకే ఇంకా నోట్లో అలా ఉంది అని సర్ది చెప్పారు ఆయన.. పైకి అలా చెప్పారే కానీ, ఆయన మనసు నిండా ఆ స్నేహితుడి గురించే ఆలోచనలు... చివరికి రాత్రి నిద్రలో కూడా ఆ పాటే కలవరింత... దాంతో కౌర్ గారికి అరి కాలి మంట నెత్తికెకింది.. ఏంటి వచ్చిన దగ్గరనుండి చూస్తున్నాను.. అదే పాట.. వదిలిపెట్టరా దాన్ని, వినలేక పోతున్నాను.. అయినా స్నేహితురాలా అంటే నేను ఏమనుకుంటానో అని స్నేహితుడా అంటున్నారా..?! ఏం జరుగుతోంది.. నాకు తెలియాలి అని గట్టిగా అరిచేసింది ఆవిడ.. దాంతో కంగారు పడ్డ మన్మోహన్ గారు అయ్యో నాకంత సీన్ ఎక్కడుందే బాబూ, ఏదో ఇలా అమ్మ గారి నీడలో చల్లగా బ్రతుకుతున్నాను.. నాకు స్నేహితురాలు కూడానా.. నిజంగా అలాంటిదేమీ లేదు.. నువ్వు అపార్ధం చేసుకోకు అని ఆవిడని బ్రతిమలాడి విషయాన్ని ముగించేశారు..

మరుసటి రోజు ఉప్మా కాదు కాదు ఉపా మీటింగ్.. మన్మోహన్ గారు అదే ఊపు మీద ఉన్నారు.. ఎదురుగ్గా కారత్ గారు వస్తున్నా కూడా కేర్ చేయకుండా, పై పెచ్చు పాట (స్నేహితుడా స్నేహితుడా...) పాడుకుంటూ లోపలికి వెళ్ళిపోయారు..కారత్ కి కోపమొచ్చింది.. అయినా లోపలికి వెళ్ళిన తరువాత ముకుతాడు వేయకపోతానా అనుకుంటూ సమావేశం లోపలికి వెళ్ళారు.. ఆ సరికే అందరూ వచ్చి ఎవరి స్థానాల్లో వాళ్ళు ఆశీనులై ఉన్నారు.. ఇక రావడం తరువాయి కారత్ గారు గుక్క తిప్పుకోకుండా ఈ ప్రభుత్వ అన్యాయాలని, తప్పులని, బూర్జువా వ్యవస్థని, ఏకరువు పెట్టేశారు.. అంతకుముందు అయితే కొంచెం సేపు మాట్లాడగానే సోనియమ్మో, ఇంకెవరైనా కాస్త సర్ది చెప్పే వాళ్ళు... ఈ సారి అలాంటిదేమీ లేకపోగా, తన మాటలు ఎవరూ పట్టించుకోవడం లేదు.. 'అమ్మ' రాహుల్ కి రాజకీయ పధ్ధతులు చెప్పడం లో మునిగిపోయింది.. మన్మోహన్ గారేమో సెల్ లో ఎవరితోనో మాట్లాడుతూ బిజీ గా ఉన్నారు.. ఇక మిగిలిన మిత్ర పక్షాల సంగతి సరే సరి.. కొంతమంది గాధ నిద్రలో ఉండగా, మరికొంతమంది ఫలహారాలు తినడం లో మునిగిపోయారు.. ఇదంతా చూసిన కారత్ గారికి చిర్రెత్తుకొచ్చింది.. ఏం జరుగుతోందిక్కడ అని ఆర్.నారయణ మూర్తి స్టైల్ లో గర్జించారు! అంతే ఒక్కసారిగా నిశ్శబ్దం.. ఇంతలో లాలూజీ వచ్చి కారత్ సాబ్ మీరు మాట్లాడడం అయిపోయింది కదా, ఇప్పుడు మేము మాట్లాడతాం అది కూడా వినెయ్యండి అనన్నారు..


అప్పుడు తలపాగా సవరించుకుని మోహన్ గారు చెప్పడం మొదలు పెట్టారు.. తమ ప్రభుత్వం ఎలా ముందుకు పోవాలనుకుంటుందో చెప్పడం మొదలు పెట్టేసరికి కారత్ గారు గొడవ మొదలు పెట్టారు.. మీరు అలా ఎలా చేస్తారు.. ఈ దేశం లో చారిత్రాత్మక తప్పిదం చేయాలంటే మాకే పేటెంట్ ఉంది, దాన్ని మీరు హైజాక్ చేయలేరు అని గట్టిగా వాదించారు.. మన్మోహన్ అంతకంటే ఎక్కువ వాదించారు.. అలా ఎవరికి వారు తాము తప్పిదం చేస్తామంటే తాము చేస్తామని ఇక ఓపిక లేక సమావేశాన్ని అంతటితో ముగించేశారు..

ఏ సమావేశం తరువాతైనా, సోనియా గారు మన్మోహన్ గారి మొహాలు మాడిపోయి ఉండేవి.. కానీ ఈ సారి అలా కాదు మాంచి ఉత్సాహంగా ఉన్నారు.. దానితో ఇలా కాదు, వీళ్ళకి గట్టిగా బుధ్ధి చెప్పాలి అని నిర్ణయించుకుని వచ్చేశాయి వామపక్షాలు..

అక్కడ సీన్ కట్ చేస్తే, లక్నో.. వెన్నెల చాలా ఆహ్లాదం గా ఉంది.. ములాయం గారు ఆరుబయట నించుని అలా వెన్నలని చూస్తూ ఉన్నారు.. ఆ సమయంలో అనుకోకుండా ఆయన నోటి వెంట వస్తాడు నా రాజు ఈ రోజే, రానె వస్తాడు నెలరాజు ఈ రోజే అనే పాట వచ్చింది.. బయట నించుని వెన్నెలని చూడడమే చాలా అరుదు.. అలాంటిది ఈ రోజు పాట కూడా పాడుతుండడంతో మిగతా వాళ్ళు ఎవరూ ఆయన్ని డిస్టర్బ్ చేయలేదు.. అలా వెన్నెలని తనివితీరా చూసి, ఎప్పటికో పడుకున్నారు...

తరువాత రోజు వేకువఝామునే నిద్ర లేచి హస్తిన కి బయలుదేరారు.. హస్త సాముద్రికం గురించి బాగా చర్చించారు.. ఆయనకెందుకో ప్రస్తుతమున్న విపత్కర పరిస్థితుల నుండి బయట పడాలి అంటే, చేయందుకోవడం తప్పనిసరనిపించింది.. అలా ఒకరికొకరు షేక్ హ్యాండ్ ఇచ్చుకుని ప్రొద్దు పొడవకముందే లక్నో కి తిరిగి వచ్చేశారు!

ప్రొద్దు పొడవడం ఆలస్యం, ఈ విషయం దేశం మొత్తం పాకేసింది.. వామపక్షాలు గుర్రు మన్నాయి.. అమ్మా, మా మనుగడతో జీవిస్తున్న మీరు మమ్మల్నే మోసం చేయాలని చూస్తారా...?! మేము ఇదివరకే చెప్పాం, ఇప్పుడూ అదే చెబుతున్నాం.. చారిత్రక తప్పిదాలు చేసే హక్కు మాదే, దాన్ని మా నుండి ఎవరూ లాక్కోలేరు.. ఇలా అయితే మీ దారి మీది మా దారి మాది అని, తమ 50నెలల బంధాన్ని పుటుక్కున తెంపేశారు..!


ఈ విషయం తెలిసిన మన్మోహన్ గారు ఏమీ తొణకలేదు, బెణకలేదు సరి కదా అప్పటి దాకా రహస్యంగా స్నేహితుడి కోసం పాడుతున్న పాటని గొంతు పెంచి నే తొలిసారిగా కలగన్నదీ నిన్నే కదా అని మొదలెట్టారు!!!!

Friday, July 4, 2008

బోడిగుండుకి మోకాలికి ఉన్న లంకె

మొన్న విశ్రాంతి తీసుకోవడానికి ఇడుపులపాయకి వెళ్ళినప్పుడు పిచ్చాపాటీ మాట్లాడుకుంటూ ఉండగా జగన్ వై.యస్సార్ గారిని ఒక కోరిక కోరాడు... ఏంటి బాబూ చెప్పు, హైద్రాబాదులో షిప్పింగ్ యార్డ్ కోసం స్థలం కేటాయించమంటావా లేక కడపని భారతదేశానికి రాజధాని చెయ్యమంటావా అని అడిగారు.. దానికి జగన్ అయ్యో ఇలాంటివి ఏమీ కాదు.. వాటికి ఇంకా టైమ్ ఉంది..ప్రస్తుతానికి మీరు ఏదైనా ఆర్టికల్ వ్రాయాలి మన పేపర్ లో వేయడానికి అని అడిగాడు.. దానికి ఆయన ఒకసారి దీర్ఘంగా ఆలోచించి సరే దేని మీద వ్రాయమంటావో కూడా నువ్వే చెప్పు అన్నారు.. సరే అయితే ప్రత్యర్ధులందరినీ ముప్పు తిప్పలు పెట్టి మూడు చెరువుల నీళ్ళు పెడుతున్నారు కదా.. ఆ అవిడియాలన్నీ గ్రంధస్థం చేస్తే మన రాబోయే తరాల వాళ్ళకి ఉపయోగపడుతుంది కదా అనేసరికి సరే అని ఒప్పేసుకున్నారు రాజా గారు!

హైదరాబాద్ కి వచ్చీ రాగానే, తన పూర్తి టైమ్ కేటాయించి పుస్తకాన్ని పూర్తి చేసేశారు.. కానీ ఇంతలో జగన్ సిమెంట్ ఫాక్టరీ పనుల్లో బిజీ గా ఉండడంతో, దీని గురించి ప్రస్తుతానికి ఆలోచనలని పక్కన పెట్టారు...

కాలం ఇలా జరుగుతూ ఉండగా, MKM ఉరఫ్ మంద కృష్ణ మాదిగ గారు ఏదో పని మీద వై.యస్సార్ గారిని కలవడానికి ఇంటికి వచ్చారు.. రాజు గారు లోపల ఉన్నారు కాస్త వెయిట్ చేయండి అని కూర్చోపెట్టి జగన్ లోపలికి వెళ్ళారు.. ఆయన కోసం వెయిట్ చేస్తూ అటూ ఇటూ చూస్తూ ఉండగా, అప్పుడే బైండింగ్ చేయించి తెచ్చి పెట్టిన పుస్తకం కనిపించింది.. ఏంటా అది అని చూసేలోపు డాక్టర్ గారు లోపల నుండి వచ్చారు.. మాట్లాడి వెళ్ళబోతూ ఆ పుస్తకం ఏంటి అని అడిగితే ఆ ఏముందయ్యా, ఏదో మా పిల్లగాడు అడిగితే వ్రాశాను లే అన్నారాయన... నాకు పుస్తకాలు చదవడం అంటే చాలా ఇష్టం.. అది ఇస్తే చదివి ఇస్తాను అని అడిగారు మన MKM గారు.. అంతలా అడిగేసరికి వై.యస్సార్ గారు సర్లే తీసుకెళ్ళి నీ దగ్గరే ఉంచుకో కానీ ఎవరికి చూపించకు, ఇది మొదట మన పత్రికలోనే రావాలి అని జాగ్రత్తలు చెప్పి పంపించారు..

సరే పుస్తకం ఇంటికి తీసుకువచ్చిన దగ్గర నుండి దాన్ని రహస్యంగా ఎవరికీ తెలియకుండా చదువుతున్నారు.. ఆ తరువాతి రోజు లేవగానే ఆ రెండో పత్రిక చదవడం మొదలు పెట్టారు... మొదటి పేజీలోనే "మెదడు మోకల్లో ఉన్న నేతలు" అనే శీర్షికతో ఒక వార్త ప్రచురించారు.. అసలే నిద్ర కళ మీద ఉన్నారేమో, ఆయనకి కనబడింది మోకాలు.. నేతలు.. తాను చదువుతున్న పుస్తకం మోకాలికి సంబంధించింది పైగా తాను నేత.. ఇక ఆ వార్త తన గురించి వ్రాసిందే అని డిసైడ్ అయిపోయారు ఆయన.. ఇంతెత్తున కోపమొచ్చేసింది.. పెద్ద సారు అంత జాగ్రత్తలు చెప్పి ఇచ్చారు, తను అంతకంటే ఎక్కువ జాగ్రత్తలు తీసుకుని ఎవరి కంటాబడకుండా చదువుతుంటే ఈ పేపర్ వాళ్ళు దీన్ని కూడా కనిపెట్టేశారే.. అయ్యో ఇప్పుడెలా సార్ కి తెలిస్తే ఏమైనా ఉందా... ఆయనకి తెలిసేలోపు ఏదో ఒకటి చేసెయ్యాలని ఆలోచించడం మొదలెట్టారు.. కానీ ఎంతకీ చించడం తెగట్లేదు.. సరే ఆ పుస్తకంలోనే ఏమైనా ఉపాయం దొరుకుతుందేమో అని ఓపెన్ చేశారు.. తీయగానే కనిపించింది యుధ్ధ కాండం... మొత్తానికి అది బాగా చదివి ఆచరణలో పెట్టేశారు... ఆ తరువాత జరిగింది అందరికీ తెలిసిందే!

తన పుస్తకం చూసి ప్రేరణ చెంది ఇవన్నీ చేసినందుకు పెద్ద సారు నుండి అభినందనలు కూడా బానే వచ్చాయి.. దానితో రెట్టించిన ఉత్సాహంతో తన స్నేహితులతో సినిమా చూద్దామని వెళ్ళారు.. ఆ సినిమాలో అంబేద్కర్ విగ్రహం కనిపించినప్పుడు విజిల్స్ కూడా వేశారు.. ఇక తరువాత వచ్చి పనుల్లో పడిపోయారు.. ఎందుకో ఒకరోజు సడెన్ గా పుస్తకం గుర్తొచ్చి తీసి చదవడం మొదలుపెట్టారు..కౌటిల్య నీతి అనే కాండం చదవడం మొదలు పెట్టారు.. కానీ మరీ గ్రాంధికం ఎక్కువగా వాడారు.. ప్రస్తుతానికి ప్రక్కనపెడదాం అని కాసేపు విశ్రమించారు.. ఆ నిద్రలో ఏదో కలవరింతలు.. కౌటిల్య నీతి... కుటిల నీతి.. కు నీతి.. కుంతి.. కంతి.. కంత్రి.. వెంటనే మెలకువ వచ్చింది.. మొన్న చూసిన సినిమా గుర్తొచ్చింది.. అంతే తక్షణం తనకొచ్చిన ఆలోచనని కార్య రూపంలో పెట్టేశారు..

దీనికి సరియైన సమాధానం ఇవ్వడం కోసం ఆ చిత్ర కధానాయకుడు వాళ్ళ మామయ్య గారి విజన్ 2020 చదివేస్తున్నారని విశ్వశనీయ వర్గాల భోగట్టా!!! తరువాత ఏమి జరుగుతుందో ఆ పైవాడికెరుక.. ఒకవేళ ఈ మధ్యలో నారదుల వారు అంద్రప్రదేశ్ వైపు వస్తే అడిగి కనుక్కోమని చదువరి గారికి చెప్పాలి....

P.S. నేను ఇది పోస్ట్ చేయబోతున్న ఆఖరి నిమిషంలో తెలిసిన వార్త - కంత్రీ కాదు కంత్రీ దర్శకుడు క్షమాపణలు చెప్పారట!!!!

Thursday, July 3, 2008

కొరియా కబుర్లు - 6

దాదాపు ఎండాకాలం వచ్చేసింది.. ఎండలు మండిపోతున్నాయి.. రోజూ మధ్యాహ్నం రూమ్ కి వచ్చి తిని వెళ్ళాలి అంటే చాలా ఇబ్బందయిపోతోంది.. అయినా అంత కష్టం కూడా ఇష్టంగానే ఉంటుంది.. ఎందుకంటే ప్రొద్దున్న ఆఫీస్ కి వచ్చిన తరువాత ఇప్పుడే బయట ప్రపంచాన్ని చూసేది... సో అలా కాస్త రిలీఫ్ గా ఉంటుంది.... మధ్యాహ్నం దాకా ఎందుకు, ప్రొద్దున్న కూడా ఎండ మండిపోతూ ఉంటుంది.. ఎండ కంటే చెమట ఎక్కువగా ఉంటోంది....

ఇక ప్రదేశాల విషయానికి వస్తే, ఎవర్లాండ్ థీమ్ పార్క్ గురించి చెబుతాను.. నేను ఇక్కడకి వచ్చిన మూడో వారమే వెళ్ళాను కానీ, దీని గురించి ఇప్పటివరకూ వ్రాయడానికి కుదరలేదు!

సువాన్ నుండి ఒక అరగంట ప్రయాణం బస్ లో.. నేను ఇక్కడకి వచ్చిన తరువాత ఇదే మొదటిసారి బస్ ఎక్కడం.. చూడడానికి పరిసర వాహినుల టైప్ లో ఉన్నా, లోపల సీట్లు వోల్వో బస్స్ ల్లోలా ఉన్నాయి...చాలా స్పీడ్ గా తీసుకువచ్చేశాడు.. మేము ఇంకా ఎంత టైమ్ పడుతుందో అనుకున్నాం కానీ, అసలు ఇలా ఎక్కి అలా దిగినట్లనిపించింది...

ఇక్కడ చూడాల్సినవి చాలా ఉంటాయి, కాబట్టి ఎక్కువ చూడాలంటే తొందరగా రావాలి అని వేకువజామునే (అంటే ఎనిమిది!) బయలుదేరి వచ్చేశాము.. మేము అక్కడికి చేరుకునేసరికే పెద్ద పెద్ద లైన్లు ఉన్నాయి.. మేము కూడా టిక్కెట్ తీసుకుని ఒక లైన్ లో నించున్నాము... ఎంట్రీ టిక్కెట్లు రకరకాలు ఉన్నాయి... ఒకటేమో కేవలం ప్రవేశం, ఏ రైడ్ కి వెళ్ళాలనుకుంటే దానికి టిక్కెట్ కొనుక్కోవాలి.. ఇంకోటి ఫ్లాట్ రేట్... ఒకసారి టిక్కెట్ కొనుక్కుంటే ఇక ఏదైనా ఎక్కేయచ్చు...మేము ఇది తీసుకుని వెయిట్ చేస్తూ నించున్నాం...



ఎప్పటిలానే మా లైన్ చాలా పెద్దదిగా, ప్రక్క లైన్లన్నీ చాలా చిన్నవిగా ఉన్నాయి.! గేట్ ఓపెన్ చేసేది తొమ్మిదింటికి.. ఇక మాట్లాడుకుంటూ నించున్నాం.. మా ప్రక్కన లైన్ లో చాలా మంది పిల్లలు ఉన్నారు.. తెగ గొడవ చేస్తున్నారు.. మేము లైన్ లో నించోవడం ఆలస్యం మా మీద పడింది వాళ్ళ దృష్టి.. కనీసం పెద్ద ముండావాళ్ళమని కొంచెం కూడా గౌరవం లేకుండా, మా మీద జోకులు.. ఇక-ఇకలు పక-పకలు.. ఆ కొరియన్ భాషలో ఎన్ని రకాలుగా కామెంట్లు చేసుకోవాలో అన్ని రకాలుగా చేసేశారు ఆ కాసేపట్లో... బెంగళూరులో ఆటో వాళ్ళు కూడా ఇంత అవమానించలేదు నన్నెప్పుడూ!! చివరికి LKG పిల్లలకి కూడా లోకువయిపోయాము మేము.. ఊరికే హాయి చెబితే చూడండి ఎలా బెదిరిస్తోందో!!!



కాసేపు వాళ్ళ ర్యాగింగ్ కి బలైన తరువాత ఓపెన్ చేశారు గేట్! హమ్మయ్య అనుకుని ఇక లోపలికి పరిగెట్టాం... మొదట్లోనే ఏవేవో ఉన్నాయి... ఎటువైపు వెళ్ళాలో అర్ధం కాలేదు.. ఇంతలో ఆత్మసీత(ఆడ మనస్సాక్షి అన్నమాట!) ఇక్కడెక్కడో మ్యాప్ ఉంటుంది దాన్ని వెతుకు అని పురమాయించింది... సరే అని చూస్తే మ్యాప్ అయితే దొరికింది కానీ అది ఇంగ్లీష్ కాదు.. అయితే ఏం, బొమ్మలున్నాయి కదా అది చాలు అని బయలుదేరాము.. అప్పటికే నేను నా కెమెరాకి ఫుల్ గా పని చెప్పేశాను...

కొంచెం దూరం వెళ్ళగానే రోలర్ కోస్టర్ కనిపించింది... సరే అని ఎక్కేశాం.. పైకి ఎక్కుతున్నప్పుడు ఏంటబ్బా ఇంత చిన్నగా తీసుకెళుతున్నాడు అనుకున్నాం.. అలా ఆలోచన వచ్చిందేలేదో, ఇంకే ఆలోచన రాకుండా తిరగ తిప్పేశాడు.. అమ్మో అనుకునేలోపు ఇంకో రౌండ్.. సరే అని మెల్లగా అడ్జస్ట్ అయ్యేలోపు అయిపోయింది అని దించేశాడు!!! పాపం మా కూడా వచ్చిన వాళ్ళలో కొంతమందికి ఈ రైడ్లు గట్రా పడవట.. మొదట ఎక్కిందే చుక్కలు చూపించేసరికి వాళ్ళు డీలా పడిపోయారు.. మేము మాత్రం రెట్టించిన ఉత్సాహంతో రెండో దానికి బయలుదేరాం..



అలా ఆ ప్రాంతంలో ఉన్న రైడ్స్ అన్ని విజయవంతంగా ముగించేసి, ఇంకో వైపు కి వెళ్ళాం.. అక్కడ సఫారీ ఉంది... సరే అని దానికి బయలుదేరాం..పులులు, సింహాలు, ఏనుగులు, కోతులు, చింపాజీలు బానే ఉన్నాయి.. కాకపోతే, నాకు ఎంట్రన్స్ లో కనిపించిన ఆర్టిఫిషియల్ వాటికి లోపల ఉన్న నిజం వాటికి పెద్ద తేడా కనిపించలేదు! కావాలంటే మీరూ చూడండి...


సింహాలు మాత్రం ఎందుకో చాలా బధ్ధకంగా ఉన్నాయి.. మేము ఫోటోలు తియ్యబోతుంటే మొహం తిప్పేసుకున్నాయి, కానీ కొరియన్స్ తీస్తుంటే మాత్రం తెగ ఫోజ్ లు ఇచ్చేసాయి!!! ఎంతైనా జాతి వివక్ష.. మనం తిరిగిరాగానే, దీని మీద విస్తృతం గా చర్చించాలని అప్పటికి ప్రక్కన పెట్టేశాం! తరువాత బోటింగ్ కి వెళ్ళాం.. అది కూడా చాలా బావుంది.. నిజానికి అక్కడ జలపాతాలు కానీ సరస్సులు కానీ ఏమీ లేవు, వీళ్ళు ఆర్టిఫిషియల్ గా చేశారు.. ఎంత క్రియేటివిటీ అంటే నిజం జలపాతాల్లో వాటికి దగ్గరగా వెళితే నీళ్ళు పడతాయి కదా, అది కూడా ఏర్పాటు చేశారు దీంట్లో!!



ఇక ఆ తరువాత భోజనం... ఎవర్లాండ్ అవడానికి చాలా పెద్దది కానీ, తినడానికి ఏమీ దొరకలేదు. ఇలా అనడం కంటే కూడా వెజిటేరియన్ దొరకలేదు అని చెబితే ఇంకా కరెక్ట్ గా ఉంటుంది.. చాలా రెస్టారెంట్స్ ఉన్నాయి కానీ ఎక్కడా వెజిటేరియన్ లేదు. తిరిగి తిరిగి ఒకచోట చిప్స్ దొరుకుతాయని తెలిసి ఇక అక్కడ కాస్త తిన్నాం.. చూడండి మా లంచ్ ఇదే! :(




మా టీంలో మిగతా వాళ్ళు నాన్-యాచీస్(Non-Vegiterian in korean) సో వాళ్ళు ఆ రోజు అక్కడ మంచి పట్టు పట్టారు.. అలా వాళ్ళు తిండి మీద పూర్తిగా నిమగ్నమయ్యేసరికి మేము సర్లే కాస్త మన కెమెరాకి పని చెబుదామని బయటకి వచ్చాము..

ఆ ప్రక్కనే పూల తోట.. నాకైతే చూడడానికి రెండు కళ్ళూ సరిపోలేదు!.. ఎంత బావుందో అసలు అక్కడే ఉండిపోవాలనిపించేంతగా...! అలా ఒక్కో పూవుని కెమెరాలో బంధిస్తుండగా, ఇంతలో ఎక్కడి నుండి వచ్చారో జనాలందరూ వచ్చి అక్కడున్న బెంచీల మీద కూర్చోవడం మొదలు పెట్టారు.. మొదట అర్ధం కాలేదు.. ఒక్కసారిగా వీళ్ళందరికీ ఏమైందబ్బా అందరూ ఇప్పుడే ఇక్కడే రిలాక్స్ అవ్వాలా అనుకుని ప్రక్కనే ఉన్నామెని అడిగాను ఏంటిదంతా అని.. అప్పుడు ఏదో పప్పెట్ షో ఉందట, దాని కోసం అని చెప్పింది.. ఆ ఏముంది లే ఎన్ని చూడలేదు ఇలాంటివి అనుకుని పట్టించుకోలేదు.. ఇంకా పూలలోనే మునిగిపోయాను.. ఇంతలో మాంచి మ్యూజిక్ మొదలయ్యింది.. ఇదేదో బానే ఉంది అని చూద్దామని ఇవతలకి వచ్చాను.. ఆ గార్డెన్ లో పూలు ఎంత బావున్నాయో, వాటికంటే ఈ షో అంత బావుంది.. ఒక 15నిమిషాల పాటు జరిగింది, చాలా చాలా చాలా బావుంది... మొత్తం వీడియో తీసాను.. చాలా బాగా వచ్చింది...



తరువాత ఒక రైడ్ కి వెళ్ళాం.. దాని పేరు TExpress(తెలంగాణా ఎక్స్ ప్రెస్స్ కాదు!).. చాలా పెద్ద క్యూ ఉంది.. కింద క్యూలో నించుంటే దాంట్లో వెళుతున్న వాళ్ళ హాహాకారాలు వినిపిస్తున్నాయి!! అసలు ఆ రైడ్ క్రింద నుండి చూస్తుంటేనే చాలా భయంకరంగా ఉంది.. మనం కూర్చున్న సీట్ కాస్త అటు-ఇటూ అయినా ఇక అంతే.. కనీసం మన బాడీ కూడా దొరకదు! ఆ అడవిలో దొరికే ఛాన్స్ కూడా లేదు.. అంత ఇదిగా ఉన్నా కూడా ఫర్లేదు సాహసం సేయరా ఢింబకా అని ఉదయభాను చెబుతోంది కదా అని ప్రొసీడ్ అయ్యాం. దగ్గర దగ్గర గంట నించున్న తరువాత మా వంతు వచ్చింది.. స్టార్ట్ అయ్యింది.. ఇది కూడా పైకి వెళ్ళేటప్పుడు చాలా నెమ్మదిగా వెళుతూ ఉంది.. జనాలు ఎవరూ ఏమీ శబ్దం చేయట్లేదు.. తుఫాను ముందర ప్రశాంతతలాగా ఉంది.. టాప్ మోస్ట్ పాయింట్ లో ఉన్నాం.. ఇక ఏ క్షణం లో నైనా క్రింద పడచ్చు అని అనుకుంటూ ఉండగా ఒక్కసారిగా వేగం పుంజుకుంది.. అంతే రయ్యిన దూసుకుపోయింది... ఎంత వేగం అంటే, తల మన ప్రమేయం లేకుండానే క్రిందకి వేలాడిపోతోంది.. ఎంత పైకి లేపుదామన్నా రావట్లేదు.. ఇంతలో కొంచెం స్పీడ్ తగ్గింది.. హమ్మయ్య అని కాస్త తలెత్తేలోపే మళ్ళీ ఇంకోటి... ఇలా మూడు రౌండ్లు... మొదటి రౌండ్ కి కాస్త అలవాటు పడ్డాం.. సో మిగిలిన రెండు రౌండ్లు బాగా ఎంజాయ్ చేశాం! నిజంగా చాలా మంచి ఎక్స్ పీరియన్స్.. దిగిన తరువాత మళ్ళీ ఎక్కాలనిపించింది కానీ పెద్ద క్యూ ఉండడంతో ఇక వచ్చేశాం.. దానికి సంబందించిన వీడియో ఇక్కడ చూడండి..



ఇక ఆ తరువాత జంగిల్ ఎక్స్ ప్రెస్స్... ఇది రొటీన్ కి భిన్నమైనది.. అన్నిటికీ పైన మనం ఉంటాం, క్రింద వీల్స్ ఉంటాయి కదా, కానీ దీనికి మాత్రం రివర్స్ అనమాట.. పైన చక్రాలు ఉంటాయి, క్రింద మనం ఉంటాం.. అంటే మనల్ని తిరగదిప్పి త్రిప్పేస్తుందనమాట! ఇది కూడా చాలా బావుంది!

కానీ ఆ T Express ఎక్కిన తరువాత ఈ జంగిల్ express ok మిగతావన్నీ మాత్రం చాలా పిల్ల రైడ్స్ లాగా అనిపించాయి.. అసలు ఇక GaintWheel ఐతే లెక్కలోకి రాలేదు!

అలా దాదాపు అన్ని రైడ్స్ అయిపోయాయి.. ఇక ఆఖరి అంకం.. డాషింగ్ కార్స్.. దానికి కూడా వెళ్ళాం.. మంచిగా కాసేపు డ్రైవింగ్ ప్రాక్టీసు చేసుకుని బయటకి వచ్చాం!

ఇక్కడ నాకు బాగా నచ్చిన అంశం ఇంకోటి.. ప్రతి రైడ్ దగ్గరా, చేంతాడంత లైన్స్ ఉన్నాయి కానీ, మనం ఇంకా ఎంతసేపు లైన్ లో నించోవాలో చూపిస్తూ ఉంటారు.. చెప్పిన దానికి నిమిషం అటూ-ఇటూ కాకుండా మన వంతు వస్తుంది! Its really amazing..

అప్పటికే తొమ్మిదవుతోంది.. అందరం బాగా అలసిపోయాం... ఇంకొక గంట ఉంటే క్రాకర్స్ షో ఉంది అని చెప్పారు కానీ, అంత ఓపిక లేక ఇక వచ్చేశాం... బస్ కోసం వెయిట్ చేస్తూ అక్కడ కూర్చుని ఒక్కసారి కళ్ళు మూసుకున్నాను.. అంతే, ఏదో రైడ్ లో వెళుతున్న ఫీలింగ్... అలా మా ఎవర్లాండ్ ట్రిప్ ముగిసింది...

మన వండర్ లా ఎవర్లాండ్ కి ఏ మాత్రం సరిపోకపోయినా, ఈ దిల్ మాత్రం జైజైజైజైజై భారత్!!!